บทที่ 1 หมอม่าย4
823 คำ
หล่อนเชิดหน้ายืดอกท้าวสะเอวโชว์ถึงความสาวความสวยที่มั่นใจว่ามีเหนือกว่า ถึงจะไม่สด แต่ก็เจนงานลิ้นดีเอวดีปรนเปรอผู้ชายได้อย่างถึงอกถึงใจ
“คุณไม่รู้เหรอว่าอาหารรสจัดทำให้คนท้องเสียได้ ยิ่งถ้าสกปรกไม่รู้ว่าผ่านมือใครปากใครมาตั้งเท่าไหร่แล้ว อาจถึงขั้นทำให้อาหารเป็นพิษได้เลยนะ”
ภัคพิงค์กระตุกยิ้มมองคนขี้อวดด้วยสายตาสมเพช ดันเจ้าของร่างเนื้อนมไข่ออกแล้วก้าวเข้าไปข้างใน สีหน้าราบเรียบนิ่งสนิทเมื่อสบสายตาเรียวคมแคบที่นั่งเหยียดแขนเอนหลังอย่างสบายอยู่บนโซฟาสไตล์อิตาลี เขาอยู่ในชุดนอน แสยะยิ้มให้เธอเพียงนิดก็หันไปสนใจสาวสวยที่ขึ้นมานั่งโอบคออยู่บนตัก มือหนาตวัดเกี่ยวเอวคอดดึงตัวหล่อนมาแนบชิด เชยคางนางแบบสาวไล้ปลายนิ้วไปบนกลีบปากแย้มยิ้มสีแดงสดอย่างหลงใหล ทำราวกับไม่สนใจหรือคิดจะให้เกียรติเธอเลยสักนิด
คนเป็นเมียปวดใจจนรู้สึกแน่นหน้าอกไปหมด หน้าเธอชาไปทั้งแถบ แต่ศักดิ์ศรีสั่งให้เธอเมินเฉยไม่ใส่ใจ รู้ดีว่านเรนทร์ตั้งใจยั่วยุกัน และเธอเองก็คาดเอาไว้อยู่แล้วว่าอาจต้องเจอกับสถานการณ์เช่นนี้เข้าก็ได้ เธอจึงยิ่งดิ้นตามเขาไม่ได้
ภัคพิงค์ท่องขันติอยู่ในใจ มองสองคนที่เล้าโลมถึงเนื้อถึงตัวกันอย่างไม่เกรงใจเธอที่ยืนหัวโด่อยู่ทั้งคน แล้วนับหนึ่งถึงสิบจนถึงร้อยถึงพัน นางแบบสาวแนบซบอิงอกสามีเธอราวกับไร้กระดูก ริมฝีปากหล่อนคลี่ยิ้มยั่วยวนเฉียดไปเฉียดมากับปากเขาอย่างหยอกเย้า ปรายตามองเธออย่างจองหอง นเรนทร์เองก็ลูบไล้ฝ่ามือเคลื่อนไปบนสะโพกอวบอัด บีบเฟ้นหนักๆ พลางตวัดสายตามองเธออย่างท้าทาย
มือที่กำสายกระเป๋าสะพายบีบแน่นจนข้อต่อขาวซีด ภัคพิงค์กัดฟันกรอด ถ้าเขาจะเล่นแบบนี้ก็ได้ งั้นเธอจะเล่นด้วย!
อาศัยตอนที่กิ๊กสามีมัวแต่สาละวนจะจูบปากเขา หมอสาวก็หยิบเข็มฉีดยาที่เตรียมมาด้วยปักลงบนสะโพกหล่อนอย่างแรงและแม่นยำ ฉีดสารบางอย่างเข้าไปจนหมด ก่อนจะดึงออกแล้วยืนมองผลงานด้วยรอยยิ้มหวานนุ่มนวล
“กรี๊ดดดดด! นี่แกทำอะไรฉันห้ะ…อีหมอบ้า!!!” นางแบบสาวหวีดร้องลั่นด้วยสีหน้าบิดเบี้ยว ยกมือลูบสะโพกที่เจ็บจี๊ด ชี้หน้าด่าเธอมองตาขุ่นขวาง ดิ้นพล่านๆ อยู่บนตัวชายหนุ่มราวกับได้รับความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส
“รู้เหมือนกันเหรอคะว่าฉันเป็นหมอ งั้นก็คงจะรู้นะว่าฉันทำอะไรคุณได้บ้าง เมื่อกี้เป็นแค่การเตือนเท่านั้น”
สายตาโหดเหี้ยมที่จ้องมองหล่อนเขม็ง ทำให้นางแบบสาวที่ยโสหน้าเปลี่ยนสี
“เธอฉีดยาอะไรให้ฉัน” หล่อนถามน้ำเสียงตื่นตระหนก รีบหันไปออดอ้อนฟ้องคนที่นั่งโอบเอวหล่อนอยู่น้ำตาคลอเบ้าว่า “คุณเรนดูสิคะ เมียคุณกล้าข่มขู่โบว์วี่ แถมยังทำร้ายกันซึ่งๆ หน้าแบบไม่เกรงใจคุณเลย โบว์วี่ไม่ยอมนะคะ คุณเรนต้องจัดการเรื่องนี้ให้โบว์วี่”
คนถูกโยนบทมาให้นั่งนิ่งสีหน้าไร้อารมณ์ มีเพียงริมฝีปากที่เหยียดยิ้มเพียงนิดจนเหมือนไม่ยิ้ม ร่องรอยลุ่มลึกที่แทบมองไม่เห็นบ่งบอกว่าเขากำลังสนุกและพึงใจ น้ำเสียงทุ่มต่ำเอ่ยถามเป็นครั้งแรกตั้งแต่ภรรยาเข้ามา
“ยาอะไร?”
“ยาคุม” เธอตอบหน้าตาเฉย “คุณอยากจะเล่นสนุกข้างนอกฉันไม่ว่า แต่ต้องรู้จักควบคุมให้ดี ในฐานะที่ฉันเป็นภรรยาก็ต้องคิดเผื่อคุณให้มากๆ จะได้ไม่เกิดปัญหายุ่งยากตามมาทีหลัง”
“กรี๊ดดด! นี่แกถึงกับฉีดยาคุมให้ฉันเลยเหรอ บ้าไปแล้ว ตัวเองไม่มีปัญญามัดใจผัว ก็เลยใช้วิธีสกปรกน่ารังเกียจแบบนี้ มิน่าละคนเขาถึงนินทากันให้แซ่ดว่าเมียคุณไม่เอาไหน แต่งงานมาตั้งสี่ปีแต่เป็นได้แค่หมอม่ายเฝ้าเรือนหอ โดนผัวทิ้งกลางงานแต่ง”
ภัคพิงค์เมินคำด่า ตอกกลับนิ่มๆ ว่า
“นิสัยแบบคุณ ฉันว่าต้องใช้ยาแรง คิดถูกจริงๆ ที่ฉันพกยาคุมติดตัวมาด้วย”
“อีบ้า! ตัวเองไม่มีปัญญาท้อง เลยคิดจะกีดกันคนอื่น หน้าด้าน!!!”
“ค่ะ ฉันหน้าด้าน” ภัคพิงค์ยิ้มรับ ก้าวเข้าไปประจันหน้ากับมือที่สาม มุมปากกระตุกยิ้มเยียบเย็น “แล้วคุณคิดว่าฉันจะใจดี ยอมให้คุณคลอดลูกนอกสมรสของสามีฉันออกมาง่ายๆ แล้วยืนยิ้ม ยื่นกล่องของขวัญในความไร้ยางอายให้คุณเหรอคะ”
- ผู้เขียน
