บทที่ 5 ผมคือสามีของคุณ 2
601 คำ
“งั้นฉันก็ขอขอบคุณในความกรุณาของคุณมากนะคะ” ภัคพิงค์ตัดบท คว้าผ้านวมปกปิดร่างกายเตรียมจะลุกเข้าห้องน้ำ ไม่อยากอยู่ต่อปากต่อคำกับสามีนานไปกว่านี้ เพราะคนของเขาส่งเสียงร้องเรียกราวกับชะนีร้องหา...
“คุณเรน คุณเรนคะ คุณอยู่ในห้องรึเปล่า โบว์มีเรื่องสำคัญจะคุยกับคุณ เปิดประตูให้โบว์วี่หน่อยค่ะ คุณเรนได้ยินโบว์วี่มั้ยคะ...”
ภัคพิงค์กลัวว่าโบว์วี่จะพังประตูเข้ามาจึงรีบลุก แต่ถูกคนหาเรื่องกระชากดึงตัวเธอเข้าไปในอ้อมอก ทั้งปากทั้งจมูกเธอชนเข้ากับแก้มเขาจังๆ กลิ่นน้ำหอมแบรนด์ดังผสมกับกลิ่นกายสะอาดของเขาพุ่งเข้ามาในโพรงจมูกเธออย่างรวดเร็ว ให้ความรู้สึกที่สดชื่นและซาบซ่านอบอวลอยู่ในนั้นไม่ยอมจางหาย ทำให้คนเคลิบเคลิ้มหลงใหล
หญิงสาวกะพริบตาถี่ๆ พยายามตั้งสติรีบผละออกจากอกเขา ดวงตาคู่สวยเบิกกว้างตกตะลึง เมื่อเห็นไฟในดวงตาเรียวคมที่หรี่มองเธอ เขาทำให้เธอแทบหยุดหายใจ มือที่ยื่นออกไปจะผลักเขากลับไม่มีแรงขึ้นมาเสียอย่างนั้น
“คุณคิดจะทำอะไร” เธอถามหน้าตาตื่น เมื่อถูกร่างกายกำยำกดกอดทาบทับลงมา จนหลังเธอแนบชิดติดเตียง
“นั่นสิ...เราอยู่ในท่านี้ คุณว่าผมทำอะไรได้บ้างล่ะ” นเรนทร์ยื่นหน้าเข้ามาถามยิ้มๆ เป็นรอยยิ้มร้ายกาจที่เธอแสนจะหงุดหงิด ก่อนจะเกยคางบนไหล่เธอ อ้าปากขบงับใบหูเธอเล่นยั่วเย้าหยอกล้อ พ่นลมหายใจอุ่นระอุสำทับจนเธอขนลุกขนชันไปทั้งตัว เขาไม่เพียงแกล้งป่วนประสาท แต่ยังจงใจเล่นกับร่างกายและความรู้สึกของเธออีกด้วย
“ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้! คุณไม่ได้ยินเสียงผู้หญิงของคุณร้องเรียกอยู่ข้างนอกนั่นรึไง” ภัคพิงค์แว้ดใส่เขาเสียงสั่น สองมือทั้งดันทั้งผลักระดมกำปั้นใส่เขาด้วยความร้อนรนระคนหวาดกลัว เธอกลัวว่าคนข้างนอกจะเข้ามาเห็นเธอกับเขาอยู่ในสภาพบัดสีน่าละอาย
“คุณกลัวอะไร” นเรนทร์รวบข้อมือเธอถาม ถ้าเมื่อกี้ที่ภัคพิงค์ทำหน้าอึดอัดเสียใจสร้างความหงุดหงิดใจให้แก่เขา ตอนนี้ก็เข้าขั้นโมโหเลยละ ที่เธอยอมแพ้ง่ายๆ ทำเหมือนกับพร้อมจะเตะโด่งเขาให้ผู้หญิงคนอื่นได้ทุกเมื่อ
“ปล่อยฉัน!” ภัคพิงค์สะบัดตัวดิ้นเร่าๆ เธอไม่อยากจะยุ่งวุ่นวายกับเขาและผู้หญิงของเขาไปมากกว่านี้อีกแล้ว แค่นี้เธอก็ทั้งเจ็บทั้งอายมากเกินพอแล้ว
“มองผม!” เขาสั่งเสียงเฉียบ ใช้ร่างกายที่หนั่นแน่นแข็งแกร่งกว่ากดตรึงสองมือและร่างแบนบางของเธอจมหายลงไปในฟูก ทำให้ภัคพิงค์ขยับตัวไม่ได้เลย “ที่นี่คือบ้านของคุณ ห้องของคุณ และผมก็คือ ‘สามี’ ของคุณ คุณมีสิทธิ์ทุกอย่างโดยชอบธรรมและถูกต้อง แล้วคุณจะยอมให้คนอื่นง่ายๆ ยังงั้นเหรอ”
ภัคพิงค์มองเขาอึ้งๆ มีทั้งความแปลกใจ ไม่แน่ใจและยินดีผสมปนเปกันไปหมด เขาพูดเหมือนยอมรับความสัมพันธ์ของเรา ยอมรับว่าเธอเป็นภรรยาของเขา
“โบว์วี่เป็นคนโปรดของคุณไม่ใช่เหรอ” หญิงสาวเม้มปากที่ดันเผลอถามในสิ่งที่คาดหวัง ไม่รู้จักเข็ดจักจำเลยว่าต้องผิดหวังซ้ำแล้วซ้ำเล่ามากี่ครั้งแล้ว
“แล้วไง? คุณก็เลยจะทำตัวเป็นเมียหลวงใจกว้างงั้นสิ”
- ผู้เขียน
