บทที่ 5 ผมคือสามีของคุณ 3
752 คำ
แววตาที่มองสบเธอมีแววลึกซึ้งอย่างที่ภัคพิงค์ไม่กล้าคิดเข้าข้างตัวเอง เคลื่อนปลายนิ้วลูบไล้ไปตามกลีบปากอิ่มลากผ่านขึ้นมาบนนวลแก้ม ทัดผมที่หลังหูให้เธออย่างอ่อนโยน กระซิบเสียงนุ่มทุ้มว่า
“ยังไงพวกเราก็เป็นสามีภรรยากัน จะทำอะไรหรือทำต่อหน้าใคร ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกและไม่ได้ทำผิดสักหน่อย”
หัวใจของภัคพิงค์เต้นรัว เสียงของนเรนทร์คล้ายกับเสียงระฆังที่ดังสะท้านก้องอยู่ในหูทุกคำ อารมณ์ก็พลันซับซ้อน ไม่รู้ว่าควรเชื่อหรือควรรู้สึกอย่างไร เหมือนมันไม่ใช่เรื่องจริง จู่ๆ นเรนทร์ก็เกิดเพี้ยนเปลี่ยนท่าทีที่มีต่อเธออย่างปุบปับ ทำเหมือนแคร์เธอสนใจเธอ ทั้งๆ ที่คนที่เขาควรจะแคร์คือโบว์วี่ไม่ใช่หรือ...
หรือเขาแค่อยากจะล้อเล่นเพื่อดูปฏิกิริยาของเธอเท่านั้น แต่ไม่ได้จริงจังอะไรนัก เป็นแค่ความบันเทิงฆ่าเวลาอย่างหนึ่งของเขา ขืนเธอคิดมากหรือจริงจังเกินไปจะพลอยเจ็บหนักอย่างที่แล้วๆ มาอีก
ภัคพิงค์หลบตาผินหน้าหนีไม่ตอบคำถามสามี เอ่ยกับเขาด้วยสีหน้าสงบนิ่งว่า
“ฉันไม่ได้กลัว คุณอยากจะทำอะไรก็เชิญ ฉันจะไม่ยุ่ง ขอแค่ช่วยดูแลคนของคุณอย่าให้มาระรานฉันเท่านั้นก็พอ”
นเรนทร์เม้มปากไม่พอใจคำตอบ เคลื่อนมือบีบกระชับปลายคางเธอแน่นบังคับให้สบตาเขา ริมฝีปากได้รูปยังไม่ทันได้เอ่ยสิ่งใด เสียงของแม่บ้านที่อยู่นอกห้องก็ดังแทรกขึ้นเสียก่อนว่า
“คุณคะ! คุณเข้าไปไม่ได้จริงๆ”
ก่อนที่บานประตูจะถูกเปิดออกเสียงดังกระทบกับผนังตามแรงอารมณ์ของนางแบบสาว นเรนทร์ขมวดคิ้วตวัดสายตาหันไปมอง แต่ถูกมือนุ่มๆ ของภรรยาโอบเกี่ยวลำคอให้หันกลับมามองเธอ ออกแรงดึงโน้มใบหน้าเขาลงมาหา ริมฝีปากอวบอิ่มก็สัมผัสจูบเคล้ากับปากเขาอย่างหวานละมุน
ดวงตาคมแคบเบิกกว้างประหลาดใจ ก่อนแปรผันเป็นความพึงพอใจ กดริมฝีปากจูบตอบภรรยาอย่างดูดดื่ม ทั้งปากทั้งลิ้นดูดดึงพัวพันกันอย่างลึกซึ้ง เรืองร่างอรชรถูกท่อนแขนกำยำพลิกตัวขึ้นทาบทับตัวเขา กอดรัดเธอแน่นแฟ้นเต็มไปด้วยความหวงแหน ฝ่ามือหนาโลมลูบไปตามแผ่นหลังและเนื้อตัวอ่อนนุ่ม ทิ้งร่องรอยความอบอุ่นซ่านบนผิวเนียนซึมลึกไปถึงหัวใจ ไม่สนใจเสียงแหลมๆ ที่กรีดร้องแผดลั่นของนางแบบสาวว่า
“กรี๊ดดด! พวกคุณทำอะไรกันหา!!!”
ทำเหมือนในห้องนี้มีเพียงเราสองกับริมฝีปากที่คลุกเคล้ากันอย่างแนบแน่นอ่อนหวาน ภัคพิงค์หลับตาพริ้มโอบคอสามีเผยอปากรับจูบร้อนๆ ของเขาอย่างเต็มอกเต็มใจ ไม่ต่างจากนเรนทร์ที่ในดวงตามองไม่เห็นใคร นอกจากผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเขาเพียงคนเดียวเท่านั้น
เขาอยากจูบเธอจนกว่าฟ้าดินจะสลาย...
“อีภัคพิงค์! อีหมอหน้าด้าน!!!” โบว์วี่กระทืบเท้าเร่าๆ พุ่งเข้าไปกระชากตัวแพทย์สาวออกมาจากผู้ชายของหล่อน เมื่อคืนหล่อนนอนไม่หลับทั้งคืน ในอกร้อนเป็นไฟกระวนกระวายจนอยากจะบุกเข้าไปให้รู้แล้วรู้รอด แต่ก็ยังข่มใจอดทนรอจนถึงเช้าจึงรีบแจ่นมาที่ห้องนี้ให้เห็นกับตา
เป็นอย่างที่คิดจริงๆ ...
นังหมอหน้าจืดคงจะรู้ตัวว่ากำลังจะถูกผัวเขี่ยทิ้งล่ะสิท่า เลยพยายามให้ท่ายั่วเขา หวังให้ผัวกลับไปหา เพราะอยากเอาชนะหล่อน
เชอะ! เป็นแค่น้ำพริกถ้วยเก่าจะสู้อะไรกับต้มแซ่บอย่างหล่อนได้ยะ!
แรงเหวี่ยงที่มาถึงโดยไม่ทันระวังตั้งตัว ทำให้ภัคพิงค์กระเด็นตกเตียงลงไปนอนกองอยู่กับพื้น โบว์วี่ยิ้มเยาะมองคู่แข่งหัวใจด้วยความสะใจ ก่อนจะเปลี่ยนสีหน้าแววตาหันมองชายหนุ่มอย่างยั่วยวนออดอ้อน ทว่ากลับต้องผงะตกใจสุดขีด เมื่อเห็นสีหน้าทะมึนอัดแน่นไปด้วยหมอกควัน แววตาโหดเหี้ยมจ้องเขม็งมายังหล่อนพร้อมกับไอสังหารที่แผ่คลุมไปทั่วทั้งตัวเขา ก่อนร่างสูงโปร่งจะก้าวพรวดผ่านตัวหล่อนไปเหมือนลมพายุ ช่วยประคองร่างของภรรยาขึ้นมาอย่างทะนุถนอม
“ใครให้ความกล้ากับเธอ ถึงเข้ามาทำร้ายภรรยาของฉันแบบนี้!!!”
- ผู้เขียน
