บทที่ 5 ผมคือสามีของคุณ 4
741 คำ
น้ำเสียงเขาเย็นชาสุดขีด คำรามถามเหมือนจะบดขยี้หล่อนให้ตายคามือ ทำเอาโบว์ตื่นตระหนกรีบแก้ตัวว่า
“บะ โบว์วี่ไม่ได้ตั้งใจค่ะคุณเรน”
“ไม่ได้ตั้งใจ” เขาแค่นเสียงเยาะหนักๆ ชนิดที่ทำเอาคนฟังหายใจไม่ออก “ต่อหน้าฉัน เธอยังกล้าทำตัวไม่มีมารยาท ไม่ให้เกียรติและไม่เกรงใจภรรยาฉันขนาดนี้ แล้วลับหลังจะขนาดไหน ดูเหมือนฉันจะใจดีกับเธอมากเกินไปสินะโบว์วี่ เธอเลยไม่รู้จักเจียมตัว ไม่รู้ว่าอะไรดีอะไรชั่ว ไม่รู้แม้กระทั่งว่าใครที่เธอไม่ควรแตะต้องเป็นอันขาด สงสัยฉันต้องให้บทเรียนหนักๆ กับเธอสักหน่อยแล้วละมั้ง เธอจะได้หลาบจำซะบ้าง”
“โบว์วี่ขอโทษค่ะคุณเรน โบว์วี่สำนึกแล้ว ต่อไปจะระวังให้มาก จะไม่ทำให้คุณโมโหอีกแล้ว คุณอย่าลงโทษโบว์วี่เลยนะคะ”
นางแบบสาวตัวสั่นกัดปากอ้อนวอนอย่างต้อยต่ำ แต่ไม่ได้รับแม้แต่ปรายหางตาของความสงสารเห็นใจ นเรนทร์ตะโกนสั่งแม่บ้านเสียงเฉียบว่า
“ขนของๆ ผู้หญิงคนนี้ออกไปให้หมด อย่าให้เหลือแม้แต่ชิ้นเดียว”
“ไม่! ไม่นะคะคุณเรน โบว์วี่ขอโทษ โบว์วี่จะไม่ทำอีกแล้ว ยกโทษให้โบว์วี่นะคะ อย่าไล่โบว์วี่ไปไหนเลย”
หล่อนปราดเข้าไปเขย่าแขนเขาพลางขอร้อง แต่ถูกนเรนทร์สะบัดมือออกอย่างแรง จ้องมองหล่อนกลับด้วยสายตาเยียบเย็นแช่แข็งกันได้ในพริบตา โบว์วี่ถึงกับสะอึกอึ้ง ยืนนิ่งเหมือนถูกสาป ความกลัวจุกแน่นอยู่ในคอหอยจนคลำหาเสียงไม่เจอ
ใช้เวลาไม่ถึงสิบนาทีแม่บ้านก็เก็บข้าวของของนางแบบสาวโยนใส่กระเป๋าจับยัดๆ แบบขอไปที แล้วลากมันมาหยุดอยู่หน้าห้องรับรอง บอกกับเจ้านายหนุ่มว่า
“ป้าเก็บของๆ คุณโบว์วี่เรียบร้อยแล้วค่ะ”
นเรนทร์พยักหน้ารับ พยักพเยิดสั่งให้พาตัวนางแบบสาวออกไป แต่เกิดเปลี่ยนใจเอ่ยขัดขึ้นก่อนว่า
“เดี๋ยว...”
โบว์วี่รีบหันมายิ้ม ส่งสายตาเว้าวอนให้เขาอย่างมีความหวัง ตั้งท่าจะปรี่เข้ามาหา แต่ถูกน้ำเสียงทรงอำนาจสกัดกั้นเอาไว้ก่อน
“ต่อไปนี้อย่ามาให้ฉันกับภรรยาเห็นหน้าเธออีกเด็ดขาด ห้ามเฉียดเข้ามาใกล้ในระยะร้อยเมตร ถ้าเธอกล้าขัดขืนไม่ฟังคำเตือนของฉันดีๆ ฉันจะทำจนกว่าแน่ใจว่าเธอจะหมดอนาคตในวงการนี้อย่างถาวร ถึงตอนนั้นจะมาหาว่าฉันใจดำไม่ได้นะ ไปได้แล้ว!”
ท้ายเสียงเขาหันไปสั่งแม่บ้าน โดยไม่เหลียวมองคนที่ยืนหน้าถอดสีอีกเลย คนเดียวที่นเรนทร์สนใจก็คือผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมแขน เอ่ยถามเธอเสียงอ่อนว่า
“เป็นอะไรมั้ย เจ็บตรงไหนรึเปล่า”
ภัคพิงค์มองหน้าคนถาม อยากจะประชดกลับว่าใครกันล่ะที่ให้ความกล้ากับโบว์วี่ จนหล่อนลงมือกับเธออย่างไม่กลัวเกรง แต่เพราะความแปลกใจและคาดไม่ถึง ไม่คาดคิดว่าเขาจะโกรธจัดถึงขั้นไล่ตะเพิดสาวคนโปรดออกไปง่ายๆ ทำให้ภัคพิงค์ยั้งปากไม่พูดอะไร เอาเถอะ...เธอเองก็ไม่ได้เจ็บหรือเป็นอะไรมาก ถ้าเทียบกับสิ่งที่นเรนทร์ทำกับโบว์วี่ มันรุนแรงมากกว่ากันเยอะ
วูบหนึ่งที่เผลอคิดว่าเขาทำเพื่อเธอ หัวใจก็พลันซับซ้อน เขาทำให้ใจเธอไขว้เขวสับสน ในส่วนลึกยังแอบคิดแอบหวังไม่ได้จริงๆ ทั้งที่ไม่ควรคิดเลยสักนิด แต่เธออดสงสัยไม่ได้ว่าที่เขาทำเป็นเพราะห่วงเธอ หรือไม่พอใจที่โบว์วี่กล้าแข็งข้อไม่เชื่อฟังเขากันแน่
หญิงสาวอยากถาม แต่ไม่มีความกล้ามากพอ ทำได้เพียงหลุบตาซ่อนความหวั่นไหวเอาไว้ สายตาพลันเหลือบไปเห็นมือหนาที่ยังโอบหัวไหล่เธออยู่ ความอบอุ่นค่อยๆ ซึมซาบหวานล้ำลึกลงไปถึงซอกหลืบในหัวใจ ถึงไม่รู้ว่านเรนทร์คิดอย่างไร แต่เธอสัมผัสได้อย่างหนึ่งว่า
เขายังใส่ใจเธออยู่จริงๆ
ภัคพิงค์แอบมองเสี้ยวหน้าสามีแล้วลอบยิ้ม หัวใจพองโตเต้นแรงคล้ายได้เจอนเรนทร์คนเก่าตอนที่เราสนิทกัน มันเป็นความรู้สึกดีใจและมีความสุขเล็กๆ ที่เธอไม่ได้สัมผัสมานานหลายปีแล้ว...
- ผู้เขียน
