หรือยังคงรัก

บทที่ 4 วางยา 6

ชายหนุ่มอัดกระแทกฝังตัวเองอยู่ในตัวเธอลึกล้ำ เสียดเสียวเริงร่าอยู่ในร่องสวาทที่อาบไล้ไปด้วยน้ำผึ้งหวานล้ำ เขาแหงนหน้าส่งเสียงครางระโหยแทบดิ้นเร่า สะโพกเร่งซอยสาวไม่ยอมหยุดพักขยับราวกับมีชีวิต ใบหน้าบิดเบี้ยวแววตากรุ่นเข้มไปด้วยแรงใคร่ก้มมองภรรยาสาวที่อยู่ใต้ร่าง ผิวของเธอแดงก่ำไปทั้งตัวราวกับกุ้งต้มสุกจนเขาอดใจยกมือลูบไล้ไม่ไหว เหงื่อพราวที่เกาะตามผิวให้ความรู้สึกนุ่มลื่นและเรียบเนียน สัมผัสละเอียดอ่อนเหมือนผ้าซาตินเนื้อดีติดอยู่ที่ปลายนิ้วเขา ส่วนเว้าส่วนโค้งอ่อนช้อยเขย่าใจเขาให้ยิ่งคลั่งไคล้

“พิงค์...” นเรนทร์เรียกชื่อเล่นของเธอเสียงทุ้มต่ำแฝงความเอาแต่ใจ เธอปรือตาที่ปิดแน่นมองเขาด้วยความวาบหวาม เขายกฝ่ามือทาบกุมใบหน้าเล็กๆ เกลี่ยไล้นวลแก้มแดงปลั่งและหางตาที่ฉาบไปด้วยหยาดน้ำแห่งความเสียวซ่าน ก้มหน้าจูบหน้าผากมนเกลี้ยงเกลา เคลื่อนคล้อยมาตามเปลือกตา ปลายจมูก จรดจูบริมฝีปากอิ่มเอิบบดเคล้าอย่างเร่าร้อนอ่อนหวาน

เขาโจนทะยานพาตัวเองและภัคพิงค์ดื่มด่ำดำดิ่งสู่ใจกลางความเร่าร้อนรัญจวนอันรุนแรง แนบชิดสนิทสนมกับเธอทั้งร่างกายและหัวใจผ่านสองมือที่สอดประสานกันเหนียวแน่น ช่วยกันประคับประคองแหวกว่ายอยู่ในกองไฟที่รุ่มร้อนเดือดพล่าน มอบความอบอุ่นลึกซึ้งและสุขสมให้เธอ เหมือนที่เธอกำลังโอบอุ้มบีบรัดแก่นกายของเขาด้วยความอ่อนหวานอย่างที่สุด

นเรนทร์กัดฟันแน่น กระตุกเฮือกไปทั้งตัวเช่นเดียวกับภรรยาที่เหยียดร่างเกร็งสะท้าน ดวงตาเรียวแคบพร่างพรายเอิบอาบกับความสุขสม ร่างเงาที่เสพสมหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวพลิ้วไหวทอดยาวอย่างสวยงามตกลงบนกำแพง ขาเตียงที่แข็งแรงขยับลั่นเอี๊ยดอ๊าดไปตามแรงกระแทกถี่ระรัว กระทบจนรู้สึกได้ถึงแรงสั่นสะเทือนไปถึงกำแพงห้องอีกฝั่ง

ภายในห้องนอนใหญ่มีคนนั่งกัดปากเข่นเขี้ยว กำมือแน่นอยู่บนเตียง หล่อนตื่นเพราะแรงสะเทือนที่ทำเอาสะดุ้ง พอเงี่ยหูชิดกำแพงฟังให้ดีๆ ก็พบว่ามันดังมาจากห้องของภัคพิงค์ เสียงชายหญิงที่ดังครวญครางประสานกันอย่างมีความสุข ทำให้โบว์วี่ริษยาจนแทบคลั่ง ดวงตาดุร้ายจ้องผนังห้องราวกับจะให้ทะลุพุ่งไปฉีกกระชากนังตัวดีออกเป็นชิ้นๆ

อีภัคพิงค์! อีหมอหน้าด้านดัดจริต ปากบอกไม่สน แต่เผลอแป๊บเดียวก็งาบเขาไปจากหล่อนหน้าตาเฉย

นางแบบสาวกรีดร้องโดยไร้เสียงพลางดิ้นเร่าๆ ด้วยความเดือดดาล โยนหมอนถีบผ้านวม ดึงทึ้งผ้าปูที่นอน กวาดทุกสิ่งที่อยู่บนเตียงทิ้งไปหมดอย่างหัวเสียจัด สีหน้าเกรี้ยวกราดยิ่งคิดยิ่งเจ็บใจ หล่อนมีอะไรที่สู้นังหมอหน้าจืดไม่ได้ ทั้งสวยและเซ็กซี่ หุ่นดีจนผู้ชายหลงใหลคลั่งไคล้มากกว่าแท้ๆ แต่นเรนทร์กลับไม่เคยแตะต้องหล่อนเลยแม้แต่ปลายเล็บ มีแต่หล่อนที่เล่นละครแสร้งส่งเสียงร้องครางปั่นประสาทเมียเขาอยู่คนเดียว

ส่วนนเรนทร์น่ะหรือ...

เขาสะบัดก้นไปนอนที่ห้องทำงานทุกคืนโดยไม่มองไม่สน เหมือนไม่ใช่เรื่องที่เขาต้องรับผิดชอบ ทิ้งหล่อนให้นอนงุ่นงานคาเตียงเสียเฉยๆ ยิ่งคืนที่หล่อนลงมาตามเขาที่ห้องครัว แล้วได้เห็นภาพบาดตาที่เขาจูบกับนังเมียหมออย่างดูดดื่ม ส่วนหล่อนทำได้แค่สะบัดหน้าเดินขึ้นห้องนอนไปอย่างเจ็บใจ พอแอบมองจนเห็นว่าภัคพิงค์เข้าห้องปุ๊บ หล่อนเลยทั้งร้องทั้งครางเสียงดังๆ ให้มันอกแตกตายไปเลย

โบว์วี่มองตัวเองที่สวมชุดนอนไม่ได้นอนสีดำขับผิวสวยๆ รอเขาอย่างเสียเที่ยว แล้วยิ่งกัดฟันกรอดเมื่อได้ยินเสียงครางกระเส่าดังแว่วเข้ามาให้ระคายหู หล่อนคิดเท่าไรก็ยิ่งสงสัยไม่เข้าใจ ตกลงว่านเรนทร์ตาถั่วหรือหล่อนยังไม่ดึงดูดใจเขามากพอกันแน่