หรือยังคงรัก

บทที่ 4 วางยา 2

ยิ่งเงียบความกระวนกระวายในใจเธอก็ยิ่งมากขึ้นจนอยู่ไม่สุข ร้อนรุ่มทั้งตัวและหัวใจ ภัคพิงค์จึงรินไวน์ใส่แก้วระหว่างแช่น้ำรอนเรนทร์ไปพลางๆ อาศัยความมึนเมาช่วยรวบรวมความกล้า ก่อนที่เธอจะขี้ขลาดล้มเลิกกลางคัน เธอดื่มไวน์ไปอึกใหญ่ ถือแก้ววนไปมาอย่างใจลอย คิดแล้วคิดอีกจนปวดหัวว่ายังพอจะมีหนทางอีกไหม แต่สุดท้ายก็ไม่มีทางไหนที่ดีไปกว่านี้แล้ว

หญิงสาวหลับตาเอนศีรษะพิงขอบอ่างจนเริ่มจะเคลิ้ม ไม่รู้เลยว่าคนที่รอกลับมาถึงแล้ว เขาเปิดประตูห้องน้ำเข้ามาโดยที่เธอไม่ได้ยินเสียงด้วยซ้ำ แววตาเรียวคมมองภรรยาที่ทอดกายอยู่ในอ่างแล้วชะงักนิดหนึ่ง ใบหน้าแดงซ่านไปด้วยฤทธิ์แอลกอฮอลลามเลียไปตามผิวสวยเย้ายวน ริมฝีปากเจือสีไวน์เผยอขึ้นนิดๆ อย่างเซ็กซี่ ยิ่งยามที่เธอปรือตาขึ้นสบสานเขาอย่างไม่ตั้งใจและไม่รู้ตัว แววตาสั่นระริกตื่นกลัวระคนแปลกใจยิ่งปลุกสัญชาตญาณดิบในตัวเขาให้ลุกฮือ เลือดในกายร้อนเร่าเกิดความรู้สึกวูบวาบจนลมหายใจสะดุด ก่อนสายตาจะเหลือบเห็นแก้วไวน์ในมือเธอ

นเรนทร์หรี่ตาแคบพลางเหยียดยิ้ม เลิกคิ้วสบสายตากับภรรยาราวกับรู้ทันในสิ่งที่เธอคิดจะทำ

“เตรียมพร้อมขนาดนี้เลย?”

ภัคพิงค์พลันคอแข็ง มือกำก้านแก้วแน่น รู้อยู่แล้วว่าต้องเผชิญหน้ากับคำเหน็บแนมร้ายกาจที่ทิ่มแทงใจเธอจนพรุน รู้และสั่งใจให้ชินชา แต่พอถึงเวลาจริงๆ เธอไม่เคยทนได้เลยสักครั้ง ถ้อยคำเสียดสีดูถูกจากคนที่เรารักมันไม่ต่างจากน้ำกรดที่สาดซัดหัวใจเราเลยสักนิด สร้างความเจ็บปวดและอับอายได้อย่างเจ็บแสบแทบแดดิ้น

“คุณต่างหากที่ไม่มีมารยาท ทำไมไม่เคาะประตู ทะเล่อทะล่าเข้ามาโดยที่ฉันไม่อนุญาต” เธอโต้กลับเสียงแข็ง แววตาเชือดเฉือนไม่ต่างจากที่ได้รับ

“ไม่ใช่ว่าคุณรอผมอยู่เหรอ แถมยัง...”

ดวงตาเรียวคมโลมเลียกวาดมองเนื้อตัวเปลือยเปล่าใต้ผิวน้ำอย่างหยาบโลน จงใจตีสีหน้าหื่นหิวกัดริมฝีปากราวกับพวกบ้ากาม ก่อนจะหัวเราะเมื่อภัคพิงค์รีบยกมือกอดอกปกปิดทรวงสล้าง ส่ายหน้าช้าๆ บอกให้รู้ว่าเขาไม่อินกับบทสาวน้อยบริสุทธิ์ขี้อาย แถมเธอก็เล่นไม่เนียนเลยสักนิด

“คุณรีบร้อนขนาดนี้ ผมก็เข้าใจ เพราะผมเองก็ปล่อยให้คุณนอนแห้งเหี่ยวอยู่คนเดียวมานานหลายปีแล้ว แต่ที่ผมสงสัยมากกว่าก็คือที่คุณลงทุนทำถึงขนาดนี้ เป็นเพราะเหงาหรือเพราะโลภมากไม่รู้จักพอ อยากจะได้ผลประโยชน์อย่างอื่นกันแน่ ผมจะได้สนองคุณให้ถูกต้องถึงใจ”

ถูกเขาถามแทงใจดำ ดวงตาภัคพิงค์ก็ลุกลนหลุบหลบสายตาเขาทันที วูบหนึ่งความหวาดกลัวก็ถาโถมพุ่งใส่เธอจนตั้งตัวไม่ทัน กลัวนเรนทร์จะรู้ความจริงว่าเธอวางยาเขา กลัวเขาจะยิ่งเกลียดเธอเข้ากระดูกดำ เธอไม่อยากเห็นและไม่กล้าสบตานเรนทร์ที่มองกันด้วยสายตาประณามหยามเหยียด

ทว่านเรนทร์เป็นพวกอยากรู้และยิ่งต้องได้คำตอบ ไม่ยอมให้เธอหลบเลี่ยง เขาก้าวเท้าเข้าหาเธออย่างใจเย็นทว่าเต็มไปด้วยแรงคุกคาม ดึงแก้วไวน์จากมือเธอ คว้าข้อมือดึงเธอพรวดเดียวตกลงสู่อ้อมอกกว้าง ท่อนแขนตวัดรัดเอวเธอกระชับแน่น ปลายนิ้วเรียวสวยคล้ายมือผู้หญิงเชยคางเธอขึ้นเกลี่ยไล้แผ่วๆ อย่างนุ่มนวล

รูม่านตาของภัคพิงค์เบิกกว้าง มองใบหน้าคมคายหล่อร้ายของสามีอย่างมึนงงทำอะไรไม่ถูก แสงไฟสีนวลที่สาดส่องลงมาทำให้ใบหน้าเขาคล้ายดูอ่อนโยนลงไปมาก รอยยิ้มที่มอบให้เธอช่างละมุนตาจับใจ ความเย็นชาถูกแทนที่ด้วยความอบอุ่นอย่างคาดไม่ถึง ทำเอาหัวใจเธอเต้นแรงโลด ความอ่อนหวานผุดขึ้นมากลางใจที่เปี่ยมไปด้วยความรักที่มีต่อเขา

แวบหนึ่ง...เธอรู้สึกลังเลอยากยกเลิกแผนการ ไม่อยากให้นเรนทร์โกรธเกลียดเธอไปมากกว่านี้ จึงเอื้อมมือไปหมายจะคว้าแก้วไวน์คืนมา แต่ชายหนุ่มกลับเบี่ยงมือหลบ เขาวนแก้วไวน์สลับกับมองหน้าเธอแล้วก้มดมกลิ่นไวน์ มุมปากยิ้มหยันเมื่อจับความกังวลร้อนตัวจากแววตาของเธอได้ ก่อนจะยกมันขึ้นดื่มจนหมดแก้วโดยไม่ฟังเสียงร้องห้ามของเธอว่า

“อย่าดื่ม!”