บทที่ 3 การยั่วยุของมือที่สาม 4
942 คำ
ภัคพิงค์ไม่สนใจหล่อน ไม่ปรายตามองเสียด้วยซ้ำ ยังคงจ้องหน้าสามีอย่างเอาเรื่อง ยิ่งเห็นเขาทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ ไฟที่เผาไหม้รุมสุมอยู่ในอกก็ยิ่งลุกโหมจนเกือบระงับไม่อยู่ มือที่กำแน่นอยู่ใต้โต๊ะจิกฝังเข้าไปในเนื้อ เผลอกัดฟันโดยไม่รู้ตัว
นเรนทร์เลิกคิ้วมองท่าทีไม่พอใจของภรรยา ในแววตาฉายความสุขออกมาแวบหนึ่งโดยไม่มีใครทันสังเกต ที่จริงเธอก็ยังสนใจเขาอยู่นี่ เคยนึกสงสัยว่าเขาต้องทำขนาดไหน ภัคพิงค์จึงจะมีอารมณ์ความรู้สึก...
ตอนนี้เขารู้แล้ว!
ความขุ่นเคืองที่รั่วไหลออกมาทางใบหน้าที่เพียรปกปิดอย่างมิดชิด ดูดีมากกว่าสีหน้าเรียบเฉยเหมือนผีดิบเป็นไหนๆ ริมฝีปากได้รูปสวยกระตุกยิ้มอย่างขี้เล่น ยิ่งยั่วยุภรรยาด้วยการเคลื่อนมือขึ้นมาโอบไหล่นางแบบสาวราวรักใคร่ ทัดปอยผมหลังหูหล่อนอย่างอ่อนโยนใส่ใจ เอ่ยเอาใจหล่อน ขณะที่สายตาเหลือบมองภัคพิงค์ไม่ละไปไหน
“วันนี้คุณอยากทำอะไรเต็มที่เลย ผมเปย์ไม่อั้น ขอให้คนสวยของผมสวยที่สุดก็พอ”
“คุณเรนอะปากหวาน” โบว์วี่ยกมือแตะริมฝีปากเขา ผินหน้าหลบตาอย่างเอียงอายเมื่อเขาจูบปลายนิ้วหล่อนโชว์ แสร้งอุทานอย่างมีจริตว่า
“อุ๊ย! ไม่เอา...อย่าซนสิคะ” แล้วหัวเราะคิกคัก ทำเหมือนน่ารักเสียเต็มประดา
สีหน้าแพทย์สาวยิ่งอยู่ยิ่งเย็นชา แผ่ไอเย็นยะเยือกออกมารอบๆ ตัวเหมือนจะแช่แข็งคู่รักไร้ยางอายเสียเดี๋ยวนี้ ภัคพิงค์ลุกพรวดอย่างหมดความอดทน ไม่ต้องการเป็นตัวตลกให้คนอื่นเยาะเย้ยหรือสมเพช ยิ่งไม่อยากให้ใครมาสงสารเห็นใจ
“เจอกันที่บ้านนะคะ”
เธอฝืนยิ้มให้รักษ์การ แล้วหมุนตัวเดินเบียดร่างหนาๆ จงใจกระแทกไหล่ของสามีออกมา แม้จะทำเอาตัวเองเจ็บร้าวเหมือนพุ่งชนหินเข้าก็ไม่ปาน ซ้ำความแข็งแกร่งที่เป็นรองยังทำให้เธอซวนเซถอยหลังจวนจะล้ม ทำเอาใจหายวาบ โชคดีที่มีมือคนข้างหลังเอื้อมมาคว้าดึงมือเธอเอาไว้ได้ทันการ แววตาอาทรฉันมิตรทำให้เธอหายใจโล่งอกไปมาก
“ขอบคุณค่ะพี่รักษ์” ภัคพิงค์เกาะแขนเขาค่อยๆ พยุงตัวเองให้ยืนอย่างมั่นคง ส่วนรักษ์การเองก็ช่วยประคองไหล่เธออย่างเป็นธรรมชาติ
“ระวังหน่อย” เขาเตือนเสียงนุ่ม สายตาปะทะเข้ากับแววตาลุกเป็นไฟของนเรนทร์ที่จ้องหน้าเขาสลับกับมือที่ตกอยู่บนไหล่ภัคพิงค์ แทบจะเผาให้เป็นจุณ มุมปากหยักหนายกยิ้มจางๆ ยักไหล่มองหน้าญาติหนุ่มเป็นเชิงบอกว่า เขาไม่ได้ทำสิ่งใดที่ไม่เหมาะสมหรือเสียหายสักหน่อย
“พี่กำลังจะกลับพอดี ไปพร้อมพี่นี่แหละ ซุ่มซ่ามแบบเราเดี๋ยวขับรถไปชนนั่นชนนี่ซะเปล่าๆ ไปด้วยกันปลอดภัยกว่า”
รักษ์การดุนหลังภัคพิงค์เบาๆ ตั้งใจจะยั่วน้องชายให้หน้าเขียวหน้าคล้ำบ้าง นึกสงสารน้องสะใภ้ที่โดนมันกับคู่ควงปลอมๆ แกล้ง เลยกะจะช่วยเอาคืนให้สักหน่อย ใครจะคิดว่านเรนทร์จะหลุดมาดหึงเขาจนลมออกหู ยื่นมือเข้ามายื้อแย่งดึงตัวภัคพิงค์ไปกอดแน่น ส่งเสียงขู่คำรามใส่เขาราวกับหมาโดนเหยียบหางว่า
“ไม่ต้อง! เมียฉัน ฉันพาไปเองได้”
รักษ์การเกือบจะหลุดหัวเราะ แค่มองตามันตั้งแต่ต้นจนจบก็รู้ว่าไม่เคยเหลียวมองใครเลย นอกจากภัคพิงค์คนเดียว ไม่ต้องพูดก็รู้ว่า...
หวงเมียขั้นสุด!
เห็นสายตาล้อเลียนให้เสียหน้า นเรนทร์แกล้งตีมึนจูงมือภรรยาเตรียมจะก้าวเดินออกไป แต่ถูกรักษ์การรั้งไว้ด้วยการดึงมืออีกข้างของภัคพิงค์ ทำให้เธอหยุดชะงักไม่ได้ก้าวขาตามสามีไป ชายหนุ่มหันขวับตวัดตาขุ่นเขียวมองพี่ชายเป็นเชิงถามว่าจะเอายังไง แพทย์หนุ่มเพียงแค่ยิ้ม ขยับขาเข้ามาใกล้ กระซิบข้างหูน้องชายพอให้ได้ยินกันสองคนว่า
“เก็บทรงหน่อย ไม่รักไม่สน ท่องไว้”
คนถูกแฉคอแข็งมองหน้าคนพูดตาขวาง ส่งสายตาตอบโต้อย่างดุเดือดกลับไปว่า
‘เสือก!’
แล้วสะบัดมือพี่ชายออกจากข้อมือบอบบาง สะบัดก้นเดินโอบเอวจนแทบจะอุ้มภรรยาพาออกไปเร็วจี๋ ทิ้งนางแบบสาวที่ควงคู่จี๋จ๋ามาด้วยกันเสียเฉยๆ
โบว์วี่ยืนตะลึงอึ้งงันมองตามหลังเขาไปอยู่อย่างนั้นเป็นนานสองนาน กว่าจะได้สติ ใบหน้าที่แต่งแต้มเครื่องสำอางราคาแพงบูดบึ้งจนดูยำแย่ การที่นเรนทร์เลือกภรรยา ทำให้เกมพลิกกลายเป็นหล่อนที่ตกเป็นเป้าการโจมตีทางสายตาของผู้คน สร้างความโมโหและอับอายขายหน้าจนหล่อนอยากจะกระทืบเท้าร้องกรี๊ดๆ ให้คอแตกกันไปเลย
นางแบบสาวหันขวับมามองแพทย์หนุ่มหวังให้ช่วยแก้หน้าแทนหล่อน แต่รักษ์การไม่เพียงเมินหล่อนคล้ายไม่ใช่เรื่องของเขา ยังเดินหนีไปอีกคน ทำเอาโบว์วี่อายหนักยิ่งกว่าเดิม ได้แต่ยืนเลิกลั่กลุกลน ถลึงตามองคนที่เยาะเย้ยหล่อนไปทั่ว ก่อนจะยกกระเป๋าทรงเซอร์เคิลแบ็กยี่ห้อแบรนด์ดังขึ้นมาปิดหน้า เร่งสาวเท้าออกไปจากตรงนั้นอย่างรวดเร็วไม่ทิ้งฝุ่น
- ผู้เขียน
