หรือยังคงรัก

บทที่ 4 วางยา 4

ทว่าการกระทำเล็กๆ ช่างไร้ผล เมื่อฝ่ามือหนารวบข้อมือบอบบางทั้งสองยกขึงพืดบนบานกระจกอย่างแน่นหนา สกัดกั้นการดิ้นรนต่อสู้ของเธอได้อยู่หมัด เรืองร่างที่ทอดเอนแหงนหงายเปิดเผยความเย้ายวนเต็มตาเขา ผิวขาวราวน้ำนมและหุ่นแบนบาง ลมหายใจถี่กระชั้นที่ทำให้ทรวงอกกระเพื่อมไกว ใบหน้าแดงซ่าน พวงแก้มแดงจัดและริมฝีปากที่เม้มแน่น ล้วนกระตุ้นเลือดในกายเขาให้พลุ่งพล่านลุกโชน ปวดหนึบที่กลางกายจนอดใจไม่อยู่

ชายหนุ่มบดจูบหนักหน่วงบนกลีบปากยั่วยวน เคลื่อนคล้อยไปตามลำคอ ซุกไซ้ซอกคออย่างเมามัน แม้ภัคพิงค์จะดิ้นรนเอี้ยวคอเอี้ยวหน้าหนี แต่ก็ไม่อาจรอดปากรอดลิ้นเขาไปได้ นเรนทร์จูบภรรยาอย่างเร่าร้อนหื่นกระหาย เต็มไปด้วยแรงอารมณ์ผสมกับความต้องการที่ซ่อนลึกอยู่ในก้นบึ้ง จูบราวกับจะกลืนกินเธอ ตอกย้ำตีตราเธอให้จำฝังใจไปจนวันตาย

“คุณเป็นคนเลือกที่จะขึ้นเตียงกับผมเอง ไอ้ผมก็ทั้งสงสารและสมเพชคุณ เลยจะทำให้คุณสมใจสักครั้ง จะได้คุ้มค่ากับความพยายามของคุณไงละ” เขาหัวเราะเสียดลึกในลำคอ

“มะ ไม่...!”

เสียงหวีดร้องถูกดืดกลืนหายลงไปในลำคอชายหนุ่มที่บดจูบกลีบปากระเรื่ออย่างเร่าร้อน ขบกัดงับริมฝีปากเธอแรงๆ บดเบียดดูดดึงจนบวมช้ำ คลุกเคล้าสอดลิ้นตวัดเกี่ยวลิ้นเธอออกมาดึงดูดตามแรงอารมณ์ ดูดหนักๆ เน้นๆ จนภัคพิงค์รู้สึกชาไปทั้งปากทั้งลิ้น ดวงตาเริ่มจะพร่าเลือนด้วยฤทธิ์ของยาและการสัมผัสเล้าโลมที่ดุเดือด

ร่างแบนบางสะดุ้งเฮือกเมื่อปากร้อนลากเลื่อนจูบไซ้จนมาถึงอกอวบ อ้าปากครอบครองยอดถันสีหวานเต็มปากเต็มคำ ตวัดลิ้นไล้เลียถี่ระรัว ดูดเน้นๆ เต็มแรงจนแก้มตอบ ความเจ็บปวดแทรกซึมมาพร้อมกับความซ่านเสียวทำให้ภัคพิงค์สับสน มือเล็กขยุ้มบ่าแกร่งเดี๋ยวก็ผลักไส เดี๋ยวก็แอ่นอกรับการปรนเปรอของเขาอย่างลืมตัว แรงปรารถนาพุ่งสูงขึ้นจนหว่างขาหยาดเยิ้มเอ่อซึม

พอนิ้วยาวแตะลงบนจุดบอบบางซ่อนเร้น เขาก็ทรุดตัวลงนั่งคุกเข่า ช้อนตาขึ้นมองภรรยาทางนิตินัยไม่วางตา จับจ้องเธอที่ปรือตาเปิดเปลือยอารมณ์จากก้นบึ้งของหัวใจ มองจนเธอสะเทิ้นอายพวงแก้มแดงก่ำเหมือนลูกพีช ติดตรึงใจเขาไม่ลืมเลือน แล้วหลุบตามองไล้จากข้อเท้าเล็กๆ ระเรื่อยขึ้นไปที่ปลีน่องเพรียวงาม จรดที่นวลเนื้อขาวผ่องด้านในต้นขา ค่อยๆ จับหัวเข่าแยกสองขาเธออกจากกันอย่างเนิบนาบแสนรัญจวน

สวย!

ลมหายใจเขาพลันหอบหนักสะท้านนิดๆ เนื้อตัวเต้นกระสันกับความงดงามไร้ที่ติดตรงหน้า กลีบสาวบอบบางปิดสนิทเบียดชิดเป็นพูสวยคล้ายไม่มีใครเคยล่วงล้ำ สร้างความตื่นเต้นพอใจแก่เขาเป็นอย่างมาก ใคร่อยากจะลิ้มลองจนน้ำลายสอ ไม่รอช้าแนบหน้าคมคายฝังปลายจมูกคลุกเคล้าความอ่อนหวาน ซอนไซ้สูดดมกลิ่นสาวอันหอมหวน แลบลิ้นไล้เลียแผ่วๆ พอรับรู้รสหวานปะแล่มๆ ก็ปาดเลียหนักๆ อย่างมูมมาม สอดแทรกลิ้นลึกตวัดควานถ้วนทั่วในโพรงกำมะหยี่อุ่นนุ่มที่รัดลิ้นเขาอย่างตอบโต้

“อะ อ๊าส์... อื้อ...อ...”

ภัคพิงค์เกร็งสะโพก หวีดร้องด้วยหัวใจที่เต้นระรัว รู้สึกตัวเบาหวิวราวกับล่องลอยไปตามกระแสลิ้นร้ายที่พลิกพลิ้วรุกรานอยู่ในร่องรักของเธอ นเรนทร์ปลุกเร้าไฟรักอย่างเจนจัดมีจังหวะสอดถอนรุกรับกับสะโพกที่ส่ายไหวของเธออย่างลงตัว ฉุดกระชากดึงเธอไปสู่กฤษณาของความมัวเมาลุ่มหลง ยิ่งเธอเสียดเสียวกดสะโพกแนบใบหน้าคมคาย เขาก็ยิ่งสอดเสยลิ้นร้ายเสียดแทงอย่างเร่งเร้าร้อนแรงโดยใม่ผ่อนปรน

“อื้อ... อย่า!” เธอเอ่ยเสียงกระท่อนกระแท่น ลมหายใจหอบกระเส่าเมื่อลิ้นสากปาดเลียบดบี้ติ่งเกสรอ่อนไหว ร่างสาวดิ้นพล่านปานจะขาดใจ ท้องน้อยเสียวซ่านวูบวาบด้วยไฟราคะที่กำลังแผดเผา สองมือที่ได้รับอิสระจากมือหนาขยุ้มกดศีรษะเด้งสะโพกบดเบียดอย่างไร้การควบคุม ใบหน้าเย้ายวนแหงนเริด ผิดกับปากที่พยายามร้องห้ามปรามว่า

“พะ พอ! พอได้แล้ว…”

นเรนทร์หัวเราะหึ ตอบอู้อี้ชิดพูเนื้อฉ่ำวาวว่า

“ยัง! ยังไม่พอ...”