บทที่ 1 หมอม่าย2
729 คำ
เรื่องอะไรก็ตามที่ทำให้เธอทุกข์ร้อน เขาพร้อมจะทำโดยไม่เกี่ยงวิธี เพราะต้องการบีบให้เธอหย่า ก่อนจะเผชิญหน้ากับเขาเธอจึงต้องมีแผนรับมือ
“รู้แล้วค่ะ แต่พิงค์งานยุ่ง เลยยังไม่มีเวลาได้เจอกัน”
“ทำแบบนี้ไม่ได้นะลูก พิงค์แต่งงานแล้ว จะเอาแต่ทำงานจนไม่สนใจสามีเลยไม่ได้ เป็นผัวเมียกันก็ควรอยู่ด้วยกัน อยู่ห่างกันนานๆ มันไม่ดีหรอก ลูกควรหาเวลาไปดูแลนเรนทร์บ้าง”
มารดาเอ่ยอย่างร้อนใจจนภัคพิงค์จับสังเกตได้ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะท่านเห็นข่าวเหมือนกันเลยเป็นห่วงหรือยังมีเรื่องอื่นที่น่ากังวลอีก
“แม่เป็นอะไรรึเปล่าคะ น้ำเสียงฟังดูไม่ค่อยดีเลย”
วาสินีกลั้นใจลังเลอยู่นานว่าควรจะพูดดีหรือไม่ ไม่อยากบอกให้ลูกไม่สบายใจ แต่ปัญหาที่สามีแบกรับก็หนักหนาเกินกว่าจะแก้ไขได้ด้วยคนเดียว สุดท้ายก็จำใจบอกภัคพิงค์ว่า
“คุณพ่อป่วย”
หัวใจของภัคพิงค์ราวกับถูกมือใครบีบแน่น
“พ่อป่วยเป็นอะไรคะ ไปโรงพยาบาลมารึยัง หมอบอกว่ายังไงบ้าง อาการร้ายแรงมากรึเปล่า แล้วทำไมแม่ถึงเพิ่งจะมาบอกพิงค์ล่ะคะ ไม่ได้! เดี่ยวพิงค์จะรีบกลับบ้านไปตอนนี้เลย”
“พิงค์ใจเย็นๆ ก่อนลูก” วาสินีปราม รู้สึกผิดทันทีที่ตัดสินใจบอกลูก “พ่อไม่ได้เป็นอะไรร้ายแรงมาก ก็โรคเดิมๆ นั่นแหละ ไมเกรน ความดัน พักผ่อนน้อย แถมช่วงนี้ก็ยังมีเรื่องที่บริษัทเราส่งยาไม่ได้มาตรฐานไปให้โรงพยาบาลราษฎร์นรากูลอีก ทำให้พ่อต้องทำงานหนักมากขึ้น ต้องดูแลใกล้ชิดตรวจเช็กงานอย่างละเอียดก่อนจะส่ง แล้วยังจะต้องหาเงินมาผลิตตัวยาทดแทนส่วนที่เสียไปอีก ทำเอาวิ่งวุ่นหัวหมุนกันไปหมด”
ได้ยินมารดาระบายความอัดอั้นด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ คนเป็นลูกอย่างเธอก็ยิ่งปวดใจ เรื่องพวกนี้ไม่ควรจะเกิดขึ้นเลยหากไม่มีพวกตัวเหลือบไรที่มาในรูปแบบญาติมิตร คอยเกาะกินสูบเลือดสูบเนื้อครอบครัวเธอ ถ้าพ่อเธอไม่ใจอ่อนยอมเห็นแก่ความเป็นพี่น้อง ยอมให้ครอบครัวของพี่สาวและน้องชายเข้ามาบริหารบริษัทละก็ คงไม่เกิดเรื่องวุ่นวายขึ้นไม่เว้นแต่ละวัน
ป้าไพลินชอบก้าวก่ายหน้าที่ออกคำสั่งโดยพละการ แถมยังสั่งส่วนผสมที่ใกล้จะหมดอายุมาผลิตยาเพื่อยักยอกเงินส่วนต่างมาหลอกขายโรงพยาบาลของแม่สามีเธอ สามีป้าก็ไม่เอาไหนกลัวเมียจนหัวหด วิสัยทัศน์แคบมองการตลาดไม่ขาด ลูกชายลูกสาวเรียกร้องตำแหน่งใหญ่โต แต่ไร้ความรู้ความสามารถ ทำงานไม่เป็น แค่ข้อปฏิบัติในการเข้าแลปก็ยังไม่รู้ แล้วจะวางใจให้ดูแลบริษัทได้อย่างไร
ส่วนอาพิศัลย์ก็ไม่ต่างกัน เป็นพวกหยิบโหย่งทำงานแบบผักชีโรยหน้า และยังมีปัญหาความเจ้าชู้ชอบล่วงละเมิดพนักงานหญิงจนเกือบถูกฟ้องมาหลายครั้งหลายครา ปัญหาในบริษัทที่เกิดจากคนกลุ่มนี้จึงสะสมเหมือนดินพอกหางหมู ถึงจะพยายามแก้ไขสักเท่าไรก็ไม่เคยหมดไปสักที พอจบเรื่องนั้นก็มีเรื่องนี้มาให้หนักใจอยู่ไม่ขาด
ส่วนพ่อเธอที่ไม่เคยเด็ดขาดได้สักที ก็เป็นเพราะเห็นแก่คำสั่งเสียของคุณปู่คุณย่าที่ฝากฝังให้ช่วยดูแลน้องๆ ก่อนตาย สุดท้ายทุกอย่างจึงมาตกอยู่กับเธอที่เป็นลูกสาวแทน
พ่อตั้งชื่อให้เธอว่า ‘ภัคพิงค์’ แปลว่า ‘ความหวัง’
เธอจึงถูกอบรมสอนให้เข้มแข็งเป็นผู้นำและที่พึ่งพิงให้แก่ครอบครัว ภัคพิงค์ตระหนักรู้และเข้าใจในหน้าที่ ทำตามความต้องการของพ่อโดยไม่เคยเกี่ยงงอนหรือปริปากบ่น แต่ก็มีบางครั้งที่เธอเหนื่อยและท้อจนอยากจะโยนทุกอย่างทิ้ง แล้วหนีไปให้ไกลโดยไม่สนอะไร แต่เพราะความกตัญญูที่ควบมากับความรัก รวมถึงมโนธรรมในใจ ทำให้เธอไม่อาจตัดใจทำตามใจตัวเองได้
“ไม่เป็นไรค่ะแม่ ไม่ต้องห่วง เรื่องยาพิงค์จะคุยกับคุณเรนเอง น่าจะพอมีทางออก..."
- ผู้เขียน
