เช้าวันต่อมา...
ในขณะที่นางรัญจวนกำลังเดินออกมาจากห้องนอนของตนเอง พร้อมทั้งกระเป๋าหนึ่งใบ แต่นางก็ต้องมาเผชิญหน้ากับพรีภพที่มารอนางอยู่ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ในมือของเขามีพานดอกไม้ธูปเทียน ที่นางรัญจวนพอจะเดาได้ว่าเขาคงมาขอโทษหรือขอขมานาง ถึงแม้ว่าจะไม่สามารถให้อภัยเขาได้ แต่ทว่าเขาก็ดีกับนางเสมอมา นางควรจะจบทุกอย่างลงตรงนี้ ขอเพียงแค่เขาเลิกยุ่งกับบุตรสาวนางก็พอ แค่นี้ก็ดีมากแล้ว
“นายมาทำไม” แม้จะบอกตนเองว่าควรจะอภัยให้เขา แล้วเริ่มต้นใหม่ แต่นางรัญจวนก็ไม่วายเอ่ยถามออกไปเสียงแข็ง ส่วนพีรภพก็มองไปที่นางรัญจวนด้วยความรู้สึกผิด สิ่งที่เขาทำอยู่นั้นมันแย่มาก ห่างไกลจากคำว่าลูกผู้ชายเหลือเกิน แต่ทว่าเขาก็ไม่ได้ต้องการให้มันเป็นอย่างนั้นทั้งหมด ขามาที่นี่ตอนนี้ก็เพราะว่าเขาสำนึกผิดแล้ว เขาต้องขอโทษนางรัญจวนจากใจจริง ว่าแล้วเขาก็คุกเข่าลงตรงหน้านางรัญจวนอย่างไม่อาย ทำให้นางรัญจวนตกใจเป็นอย่
