ชะตารักลิขิตด้ายแดง

บทที่6

แววตาของลี่ฟางเผยไอสังหารออกมาวูบหนึ่ง หลินจางหยางก็สังเกตเห็นเช่นกัน เขาแปลกใจที่คุณหนูในห้องหอที่โดนรังแกง่ายเช่นนาง มีไอสังหารแผ่ออกมา

"ท่านมาขอพบข้าเพื่อสิ่งใด"

"ข้าจะรับผิดชอบเจ้า"

"อย่างไร"

"ข้าจะรับเจ้าเป็นอนุ"

"ส่งแขก" ลี่ฟางลุกขึ้นเดินออกจากศาลาทันทีโดยไม่ฟังคำของเขาต่อจากนั้น

คนเช่นนางไม่จำเป็นต้องพึงบุรุษ แล้วอีกอย่างเขาจะใช่บุรุษในคืนนั้นจริงหรือไม่ก็ยังไม่รู้ เพียงเอ่ยปากว่าจะรับนางเพื่อเป็นอนุนางก็อยากจะสังหารเขาให้ตายเสียแล้ว

หลินจางหย่งกับผู้ติดตามทั้งสองตกใจกับสิ่งที่ลี่ฟางทำ เขาไม่นึกว่าเมื่อนางพบหน้าเขาแล้วจะกล้าปฏิเสธ ในเมืองหลวงสตรีมากมายเพียงใดที่อยากจะเข้าจวนของเขา แต่นางกับจากไปทันทีโดยไร้เยื่อใย

ลี่ฟางกลับถึงเรือนก็สั่งให้เสี่ยวชิงไปแจ้งบ่าวทุกคนหากพบหลินจางหย่งมาที่จวนอีกไม่ต้องให้เขาเข้ามา แล้วห้ามทุกคนพูดเรื่องที่นางตั้งครรภ์ให้เขารับรู้

เมื่อนางข่มอารมณ์ที่โมโหได้แล้ว ก็คิดว่านางน่าจะพูดกับเขาให้รู้เรื่องไปเลยว่านางไม่ต้องการให้เขามารับผิดชอบตัวนาง และขอให้เขาอย่าได้มาเหยียบที่จวนของนางอีก

ด้านหลินจางหย่งเขายังคงนั่งดื่มชาในศาลาต่ออีก เขาคิดจะให้เงินนางเพื่อไม่เป็นปัญหาในภายหน้า ในเมื่อนางไม่ต้องการให้เขารับผิดชอบ วิธีนี้คงจะดีที่สุด เขาจึงเรียกเสี่ยวเจาให้นำความไปแจ้งแก่ลี่ฟาง

"เหอะ บอกเขาข้าหาใช่หญิงคณิกาไม่ เก็บเศษเงินของเขากลับไป แล้วบอกเขาว่าไม่ต้องมาเหยียบที่จวนตระกูลจางอีก" นางโมโหจนอยากจะทำร้ายข้าวของ หากไม่ใช่แม่นมคอยลูบหลังอยู่ นางคงวิ่งหยิบมีดไปแทงเขาแล้ว

หลินจางหย่งที่ได้ยินเสี่ยวไห่นำความมาแจ้งก็นั่งอึ้ง เขานึกไปถึงว่านางจะคิดไปเช่นนั้น แต่หากเขาไม่แสดงความรับผิดชอบออกมา นางที่ไม่บริสุทธิ์แล้วจะหาสามีได้อย่างไร จึงให้เสี่ยวไห่นำความไปแจ้งอีกครั้ง

ครั้งนี้แม้แต่แม่นมจางได้ยินก็หน้าดำคล้ำไปด้วย ก่อนที่ลี่ฟางจะขาดสติแม่นมจางจึงต้องเป็นคนออกไปพบหลินจางหย่งเสียเอง คุณชายท่านนี้ถึงใบหน้าจะงามราวหยก แต่นิสัยเช่นนี้ไม่สมควรเป็นบิดาของคุณชายน้อยของตนเลย

"อย่าหาว่าบ่าวปากมากเลยนะเจ้าค่ะ แต่เรื่องในคืนนั้นมิมีผู้ใดอยากให้เกิดขึ้น คุณหนูของบ่าวก็ไม่ต้องการให้คุณชายรับผิดชอบ แต่หากคุณชายจะเมตตาก็ขอให้เรื่องคืนนั้นจบลงเพียงเท่านี้เถิดเจ้าค่ะ" แม่นมจางก้มหน้าพูด น้ำเสียงของนางไม่หวาดกลัวหรือแข็งกร้าวเกินไป

"ข้าเข้าใจแล้ว เป็นข้าที่ผิดต่อนาง ฝากขอโทษนางด้วย" ในเมื่อไม่รับน้ำใจเขาก็ไม่จำเป็นต้องพูดสิ่งใด

การมาครั้งนี้ของหลินจางหย่งทำให้ภายในจวนตระกูลจางเคร่งเครียดกันอย่างมาก คนไม่รู้ว่าคุณหนูท้องก็แล้วไป หากวันใดที่รู้ขึ้นมาคงได้มาแย่งเด็กไปแน่

เรื่องนี้ลี่ฟางไม่กังวลเพราะยังไม่เกิดขึ้น ไล่คนออกไปครั้งนี้เขาคงเสียหน้าไม่น้อยคงไม่คิดจะกลับมาอีกแล้ว แต่ใครจะรู้หลินจางหย่งให้คนของเขาคอยจับตาดูลี่ฟางไว้ หากวันใดที่นางคิดจะเอาเรื่องนี้มาบังคับให้เขารับนางเข้าจวน เขาจะได้จัดการได้ทัน หากลี่ฟางรู้ว่าหลินจางหย่งคิดเช่นนี้ นางคงได้โมโหจนกระอักเลือด

เป็นนางที่แสดงท่าทีออกมามากจนเกินไป ทุกครั้งไม่ว่าจะพบเจอเรื่องหนักแค่ไหนนางล้วนควบคุมอารมณ์ตนเองได้เป็นอย่างดี อาจจะเป็นเพราะนางตั้งครรภ์อารมณ์ของนางจึงแปรปรวน

หลายวันมานี้นอกจากเรื่องของหลินจางหย่งแล้ว ที่เหลือล้วนเป็นเรื่องที่ทำให้เบิกบานใจ การค้าขายรถเข็นเด็ก มีพ่อค้าจากเมืองอื่นเดินทางเข้ามาสั่งซื้อเป็นจำนวนมาก เหล้านอกจากที่ส่งให้เหลาสุราเลี่ยงฟาที่เหลือล้วนกลั่นเป็นสุราบริสุทธิ์เก็บไว้ทั้งหมดเพื่อจัดส่งให้หมออู่

หลินหยางคือคนที่หลินจางหย่งให้คอยจับตาดูความเคลื่อนไหวของจวนตระกูลจาง เขาจะเขียนจดหมายเพื่อแจ้งความเปลี่ยนแปลงในจวนส่งไปให้หลินจางหย่งเสมอ

คุณหนูจางลี่ฟางอาเจียนบ่อยครั้ง ร่างกายซูบผอมลงไปมากคงตรอมใจที่ปฏิเสธการติดตามนายท่าน

ท่านหมออู่มาที่จวนตระกูลจางทุกสามวัน คุณหนูจางคงป่วยหนักจริง

หลินจางหย่งขมวดคิ้วอย่างครุ่นคิด นางจะตรอมใจจนล้มป่วยจริงหรือ เช่นนั้นเหตุใดนางต้องปฏิเสธเขาทันทีโดยไม่คิดเสียดาย หรือนางจะป่วยหนักอยู่ได้ไม่นานจึงไม่ยอมเป็นอนุของเขา หลินจางหย่งคิดไปไกล เพียงแค่อ่านข้อความของหลินหยาง

"ในเมื่อนางป่วยหนักก็ไม่ต้องตามดูแล้ว ปล่อยให้นางได้ใช้ชีวิตที่เหลือ" เขาให้หลินจงตอบจดหมายหลินหยาง งานทางเมืองหานตงใกล้จะได้ข้อสรุปแล้ว

คนของบ้านเดิมฮูหยินท่านเจ้าเมืองมีส่วนเกี่ยวข้องกับคนของแคว้นเซี่ย เขาต้องแปลกใจที่โม่โฉวนางกล้ากระทำทุกอย่างลับหลังเยี่ยนหวง ส่วนเยี่ยนหวงก็หลงฮูหยินรองที่เพิ่งจะได้เป็นฮูหยินเอกไม่นานนี้จนไม่รู้เรื่องราวที่เกิดขึ้น ถึงอย่างไรก็คงจะต้องได้รับผลกระทบไปด้วย

โม่โฉวไม่เคยคิดมาก่อนว่าพี่ชายของนางที่ให้นางช่วยปลอมแปลงเอกสารออกนอกแคว้นทุกครั้งมิได้เดินทางไปทำการค้า แต่เขาลอบติดต่อขายข้อมูลที่หลอกถามได้จากนางและท่านเจ้าเมืองถึงจำนวนทหารและเสบียงทหารของชายแดน เรื่องราวนี้ท่านเจ้าเมืองย่อมต้องทราบเพราะเสบียงที่จัดส่งจะต้องผ่านเมืองหานตงเขาจะต้องเป็นคนดูแลจนกว่าเสบียงจะผ่านไปยังอีกเมืองหนึ่ง

หลินจางหย่งทำอะไรล้วนแล้วแต่รวดเร็วเพียงไม่กี่วันเขาก็หาหลักฐานมาได้จนครบ จวนตระกูลเยี่ยนเหมือนฟ้าผ่าลงกลางจวน ทุกคนมิได้ทันตั้งตัว เจ้าหน้าที่ก็เข้าตรวจค้นจวนเสียแล้ว จวนตระกูลโม่ก็เช่นกัน โม่โฉวตกใจกลัวจนเป็นลมไม่รู้กี่ลอบ ได้แต่สาปแช่งพี่ชายตนเองอยู่ในใจ

หากนางไม่ละโมบอยากได้ส่วนแบ่งจากการค้าระหว่างแคว้นของพี่ชายจนต้องลอบใช้ตราท่านเจ้าเมืองเพื่อให้พี่ชายตนเข้าออกง่ายก็คงไม่พบจุดจบเช่นนี้ เยี่ยนหวงที่ไม่รู้เรื่องก็ต้องรับความผิดด้วย เขาโดนปลดออกจากตำแหน่งเจ้าเมืองยึดทรัพย์ทั้งหมดพร้อมเนรเทศไปใช้แรงงานที่ชายแดน