ท่ามกลางสายตาจดจ้องกันบนโต๊ะอาหารจากคนละฟากฝั่งของโต๊ะ ต่างคนต่างเคี้ยวเบอร์รี่หลากชนิดกันไปจ้องมองกันไปอย่างไม่ลดละ
"จ้องหน้าฉันทำไม รู้มั้ยว่าไม่เคยมีใครกล้าจ้องตาฉันเกินสามสิบวินาที"
"คุณเศรษฐ์จ้องรดาก่อน"
"เธอมันเป็นสินค้าของฉัน จะสั่งให้เธอแก้ผ้าแล้วนั่งจ้องทั้งวันก็ยังได้"
"ชิ!" รดาย่นริมฝีปากแทบจะติดกับจมูก
"กล้ามาก กล้าทำหน้าแบบนั้นใส่ฉันเหรอ" เศรษฐ์ตวาด
ฮิ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ เสียงรดาหัวเราะ
"ยัยเด็กเอ๋อ หัวเราะอะไร" เศรษฐ์เริ่มโมโห
"ก่อนทำหน้าดุ ช่วยดูปากสีม่วงเบอร์รี่ของตัวเองในกระจกก่อนนะคะ เหมือนเด็กถูกป้ายแก้ร้อนใน ยาเจนเชี่ยนไวโอเล็ตสีม่วง ๆ อ่ะค่ะ ตอนเด็กเคยถูกป้ายยาม่วงมั้ยคะ" รดาปิดปากหัวเราะคิกคัก เมื่อเห็นคนหน้าดุปากเปื้อนเบอร์รี่ ว่าจะกลัวแล้วนะ แต่ปากคุณเศรษฐ์เปื้อนบลูเบอร์รี่แบบขำไม่ไหว
"รดา" เศรษฐ์เอ่ยเสียงต่ำ
"นี่คุณเศรษฐ์ไม่เคยยิ้มเลยเหรอคะ รดาว่ายิ้มหมื่นครั้งคง
