black cloud เมฆดำ
1822 คำ
รดาลืมตาตื่นขึ้นมาบนเตียงกว้าง เธอแทบขยับไม่ได้ กายเธอปวดร้าวรู้สึกเหมือนไปวิ่งมาราธอนสักยี่สิบสามสิบกิโลเมตร ต่อด้วยว่ายน้ำข้ามมหาสมุทรแอตแลนติก
ครั้งแรกของรดากับเศรษฐ์เรียกได้ว่าดุเดือด กว่าเศรษฐ์จะยอมให้เธอนอนก็ปาเข้าไปผ่านพ้นเที่ยงคืน รดาถูกชายหนุ่มจับพลิกคว่ำพลิกหงายขยี้สวาทจนเขาพอใจ
ของเล่นถูกเล่นอย่างไม่หยุดพัก
เธอลืมตาในความมืด รู้สึกอึดอัดเหลือเกินเมื่อต้องนอนร่วมเตียงกับผู้ชายที่มีกลิ่นอายฆ่าล้างเหมือนซาตานกลับชาติมาเกิด เศรษฐ์ทั้งโหดทั้งดุ เมื่อไม่ได้ดั่งใจเขาตวาดบีบบังคับให้เธอทำอย่างที่ต้องการ ไม่เว้นแม้แต่เรื่องบนเตียง ความเอาแต่ใจของเขาไม่ลดลงแม้แต่น้อย ร่างกายของรดาเป็นเพียงสิ่งรองรับความใคร่ของเศรษฐ์เท่านั้น
น้ำตาของเด็กสาวเอ่อล้นขึ้นมา ความรู้สึกหลากหลายผสมผสานกันในห้วงความรู้สึก ไม่เพียงเจ็บใจแต่ยังเจ็บกายด้วย สิ่งที่ตอกย้ำว่าเธอตกเป็นของเขาแล้วคือความปวดหน่วงกลางกายสาว มันร้าวระบมทั้งรู้สึกว่าส่วนนั้นบวมแดงช้ำ ปวดเมื่อยแขนขา ร้าวรานตามเนื้อตัวไปหมด
รดาลืมตากวาดมองเรือนร่างสูงใหญ่ ไหล่กว้างบึกบึนอย่างคนออกกำลังกายอย่างหนักหน่วง แผงกล้ามเนื้อหลังแกร่งสวย รดาได้ยินเสียงลมหายใจสม่ำเสมอ เขาคงหลับสนิท เด็กสาวใบหน้าร้อนผ่าวขึ้นสีระเรื่อเมื่อสังเกตเห็นรอยเล็บเธอบนหัวไหล่ บางรอยกรีดหลังเศรษฐ์จนเป็นรอยเล็บครูดไปตามเนื้อทั่วแผ่นหลัง
เขาส่งตัวตนใหญ่โตเข้ากระแทกเธอเต็มแรง มอบบทรักร้อนฉ่าปรนเปรอให้เธอเสร็จสม รดาได้แต่ปล่อยตัวปล่อยใจไปกับสัมผัสซ่านสยิว เธอทั้งเจ็บทั้งเสียวซ่านจนต้องระบายลงกับกล้ามเนื้อชายหนุ่ม
ใบหน้าหวานเฉี่ยวปนเซ็กซี่เคลื่อนเข้าใกล้แผ่นหลังของเศรษฐ์ เธอจ้องมองรอยเล็บของตัวเองบนแผ่นหลังกว้าง บางรอยถึงกับเลือดซิบ รดาแอบอมยิ้มสะใจ
'สมน้ำหน้า' เด็กสาวกลอกตาไปมา เธอเบ้ปากเล็กน้อย รู้สึกหมั่นไส้คนตัวสูงเป็นอย่างยิ่ง
"ตื่นแล้วเหรอ" เศรษฐ์พูดขึ้นมาโดยไม่หันหน้ามามอง
"...." รดากำลังอ้าปากค้าง นี่เขามีตาหลังรึยังไงกัน
"ฉันเกลียดเวลาที่ฉันถามแล้วไม่มีใครตอบ" เขากดเสียงต่ำลง เสียงเข้ม เผด็จการบังคับให้ตอบ
"ค่ะ รดาตื่นแล้วค่ะ"
"จะรีบตื่นมาทำไม นี่มันเพิ่ง..เอ่อ...ตีสาม" เขาคว้านาฬิกาข้อมือราคาหกหลักบนโต๊ะหัวเตียงมาดู
ร่างสูงพลิกกายหันมา แขนแกร่งรั้งเอวเธอเข้าหาจนเต้าเนื้อกลมนุ่มเบียดบี้ไปบนแผงอกเขา
"ฉันถามว่าตื่นมาทำไม"
"รดา..เอ่อ...รดา" เธอตะกุกตะกัก
รดามองตาเศรษฐ์ สายตาทรงอำนาจที่มองครั้งใดก็ทำให้เธอรู้สึกกลัวจนตัวสั่น
"ตอบ!" เสียงทุ้มเข้มขึ้นจนกลายเป็นตวาด
น้ำใสในดวงตากลมโตเอ่อไหลล้นออกมาจากขอบตาเธอ
"ถามว่าตื่นมาทำไม ถามแค่นี้ร้องไห้เป็นเด็กไปได้ น่ารำคาญ"
"รดา ฮือ รดา.."
"ฉันถามว่าร้องทำไม แล้วตื่นมาต้องการอะไร"
"รดาหิว" เธอตอบอ้อมแอ้ม รู้สึกได้ว่าท้องเธอร้องดังโครกคราก จนได้ยินในความเงียบ
จ๊อก ๆ ๆ ๆ ๆ
เสียงท้องของรดาร้องขึ้นมาให้ได้อาย ปกติเธอทำงานกลางคืน กว่าจะเลิกงานจากผับเดอะคิงส์ กว่าจะอาบน้ำเสร็จ ช่วงเวลาตีหนึ่งตีสองจะเป็นช่วงรับประทานอาหารญี่ปุ่นของรดา อาหารหรูของเธอคือบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปแต่ใส่เนื้อและผักด้วยเพื่อไม่ให้ดูอนาถาเกินไป
เศรษฐ์ถึงขั้นทำหน้าไม่ถูก เขาไม่เคยให้ผู้หญิงคนไหนมาค้างในเพนท์เฮาส์ส่วนตัว ยิ่งมาร้องไห้ขอข้าวตอนตีสามแบบนี้ยิ่งไม่เคยปรากฎในประวัติศาสตร์การมีเซ็กส์ ส่วนใหญ่เมื่อเสร็จกิจตามโรงแรมหรูก็เอาเงินฟาดหัวกลับบ้านไป
"มีของกินอยู่บ้างในแพนทรี่ครัว" เขาโบ้ยหน้าไปทางแพนทรี่ครัวทันสมัย
แม่บ้านซื้ออาหารสด ผลไม้ และอาหารสำเร็จรูปมาไว้ให้เป็นประจำ เพราะหากวันไหนคุณเศรษฐ์ทำงานดึกก็สามารถนำมาอุ่นรับประทานเองได้
"หนูหิว" เธอปาดน้ำตา
"ไปใส่เสื้อผ้า แล้วไปหาอะไรกินในครัวเอง" เขาพลิกตัวนอนหันหลังให้
"คุณเศรษฐ์" นิ้วชี้เรียวยาวจิ้มจึ๋ง ๆ ๆ บนแผ่นหลังเขา
"อะไร!" เศรษฐ์เริ่มรำคาญ
"รดาไม่มีเสื้อผ้าใส่ คุณเศรษฐ์ฉีกทิ้งหมดแล้ว อีกอย่างเหลือแค่จีสตริงที่ไม่รู้ตอนนี้ตกอยู่ตรงไหนของห้อง"
"เธอนี่มัน ..." เขาหันขวับมา
"ขอเสื้อผ้าใส่มั่งสิคะ ให้เดินโป๊ไปมามันอุจาดตานะคะ" เธอกระพริบตาปริบ ๆ
"เดินไปหยิบเองสิ ในตู้เสื้อผ้า นี่จะให้ฉันบริการเธอรึไง"
"ก็ได้ค่ะ แต่คุณเศรษฐ์หลับตาก่อนนะคะ รดาอาย ตอนนี้ไม่มีอะไรติดตัวเลย"
"อืม" เขาหลับตาลง ดึงผ้าห่มมาคลุมหัว
รดาย่องลงจากเตียงเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า เศรษฐ์แอบหรี่ตามองเรือนร่างสุดเย้ายวน สะโพกผายกลมเด้ง รับกับขาเรียวยาว เธอเดินอย่างกระบิดกระบวน หน้าสวยหันขวับกลับมามอง เขาทำเป็นหลับตาลงอย่างเดิม เมื่อเธอหันกลับไปเขาก็มองเรือนร่างเธออีกครั้ง มองผมนุ่มสลวยสีน้ำตาลอ่อนสยายเต็มแผ่นหลัง ผมลื่นพริ้วสวยปัดไปมาเมื่อรดาเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า เขาเห็นเธอหยิบกางเกงในบ็อกเซอร์สีขาวมาสวม
บ้าจริง! ยัยเด็กแสบ กล้าเอากางเกงในของเขามาใส่งั้นเหรอ เกิดมายังไม่มีใครกล้าหยิบของส่วนตัวเขามาใช้
เธอคว้าเสื้อยืดแบรนด์เนมสีขาวมาสวม เนื้อผ้ายืดลู่แนบไปกับทรวงอกเต่งตึงอวบล้น ส่วนปลายยอดชูชันดุนดันเสื้อยืดขึ้นมา แค่เห็นเธอใส่เสื้อผ้าของเขาบนเรือนร่าง ส่วนกลางลำตัวของเศรษฐ์ก็แข็งขึงขึ้นมาอีกแล้ว มันห้ามไม่อยู่จริง ๆ ทั้งที่เขาไม่เคยขาดผู้หญิง ไม่เคยขาดนางบำเรอ
เธอเดินไปที่ครัว เสียงหวานเริ่มร้องเรียกเขาอีกครั้งทำให้เศรษฐ์เริ่มหงุดหงิดกว่าเดิม
"คุณเศรษฐ์มาเปิดเตาแก๊สให้หน่อยค่ะ นี่เตารุ่นอะไรคะ รดาทำไม่เป็น"
เศรษฐ์ส่ายหัว จำใจลุกจากเตียงทั้งที่เหนื่อยจากการเสียน้ำจนแทบอยากนอนต่อถึงวันสิ้นโลก
"ยัยเด็กเอ๋อ นั่นมันเรียกว่าเตาไฟฟ้า บ้านนอก!"
"อ้าว บ้านรดาไม่มีนี่คะ มีเตาแก๊สปิคนิคให้ใช้ก็บุญเท่าไหร่แล้ว"
"จะกินอะไร มันเปิดแบบนี้"
"บะหมี่ค่ะ"
ร่างเล็กเดินไปที่ตู้เก็บของ เธอเขย่งเท้าเปิดบานตู้เก็บของเอาบะหมี่เกาหลีออกมาสองถ้วย รดาเดินไปที่ตู้เย็นหาไข่ เนื้อสับ กับผักสดออกมาจากตู้เย็น เธอเห็นผลไม้ราคาแพงพวกเบอร์รี่หลากชนิดอยู่เต็มไปหมด เด็กสาวทำสายตาระยิบระยับเป็นประกาย
รดายิ้มหวานหันไปหาคนตัวสูง
"รดากินผลไม้ด้วยได้มั้ย"
"มีอะไรในตู้เย็น"
"เบอร์รี่ สตรอเบอร์รี่ เชอร์รี่ บลูเบอร์รี่ รดาชอบมากแต่ไม่ค่อยมีเงินซื้อกินน่ะค่ะ"
"แค่ผลไม้ จะกินให้พุงแตกก็กินไปเถอะ"
เศรษฐ์นุ่งผ้าเช็ดตัวเดินไปเดินมาในเพนท์เฮ้าส์ รู้สึกไม่ค่อยชินเมื่อมีคนอื่นอยู่ร่วมด้วย เขาเดินกลับไปที่ห้องนอน กดรีโมทปิดประตูบานสไลด์อัตโนมัติเพื่อไม่ให้กลิ่นเข้ามารบกวนในห้องนอนใหญ่
เสียงเธอทำอาหารอยู่ในครัว เขานอนไปพักหนึ่งจนใกล้จะหลับอีกครั้ง เสียงคนตัวเล็กเคาะประตูห้องนอนเขาดังก๊อกๆ
"คุณเศรษฐ์ ๆ ๆ อาหารเสร็จแล้วมากินด้วยกัน"
"ไม่กิน จะนอน!"
"ไม่กินก็ได้ แต่ช่วยมาปิดแก๊สให้หน่อยค่ะ"
"เอ๊ะ ยัยเด็กคนนี้ มันเตาไฟฟ้าเธอแค่กดปุ่ม off อ่านภาษาอังกฤษไม่ออกรึไง" เขาหงุดหงิด
เมื่อเดินพ้นประตูออกมาที่ห้องครัว เห็นร่างเล็กกำลังจัดอาหารใส่ถ้วย ต้มบะหมี่เกาหลีสำเร็จรูปใส่เนื้อสับ ผักสด ไข่ลวกกำลังดี จัดวางอย่างสวยงาม ควันลอยกรุ่นพร้อมกลิ่นหอมชวนน้ำลายไหล เธอล้างเบอร์รี่จัดใส่จานอย่างเรียบร้อย
รดาหันมายิ้ม
"ปิดเตาแล้วนี่" เขายืนพิงประตูห้องครัว
"ปิดเรียบร้อยแล้วค่ะ"
"กล้าหลอกฉันออกมาจากห้องนอนเหรอ"
"อยากให้มากินด้วยกัน คุณเศรษฐ์คงหิวเหมือนกัน เพราะเอ่อ...คือ ..ปล่อยน้ำไปเยอะ"
"รดา!" เศรษฐ์จ้องหน้าเธอ รู้สึกใบหน้าร้อนผ่าววูบวาบไปหมด
"คะ?" ดวงตากลมโตเอียงคอมองเขาอย่างใสซื่อ
เศรษฐ์ไม่เชื่อว่าแววตาใสซื่อนั้นเป็นของจริง เหมือนเธอจงใจประดิษฐ์มันมากกว่า
"ไม่หิว" เขากลืนน้ำลาย
"กินเป็นเพื่อนก็ยังดี เชิญค่ะ" รดาวิ่งมาดึงแขนเศรษฐ์ไปนั่งที่โต๊ะอาหาร เธอยื่นตะเกียบยื่นช้อนส่งให้อย่างเอาใจ
รดาก้มหน้ากินบะหมี่ของตัวเองไปเงียบ ๆ เธอกินไปได้เพียงเศษหนึ่งส่วนสาม พอเงยหน้ามาอีกทีคนที่บอกไม่หิวถึงขั้นยกถ้วยซดน้ำจนหมด รดาแอบอมยิ้ม ปรายตามองเขาหยิบเบอร์รี่มาเคี้ยวหยับ ๆ
คนอะไรดุได้ตลอดเวลา เธอยังไม่เห็นเขายิ้มสักครั้งเลย
"รดาต้องทำหน้าที่นี้นานเท่าไหร่"
"หน้าที่อะไร" เขาหรี่ตามอง
"ก็นอนให้คุณเศรษฐ์เอา" เธอตอบหน้าตาเฉย
"ทำให้ฉันยิ้มได้ครบหมื่นครั้งเธอจะเป็นอิสระ"
รดาถึงกับหน้าเจื่อน แค่ร้อยครั้งยังยากยิ่งกว่ายาก นี่หมื่นครั้งเธอไม่เป็นทาสคุณเศรษฐ์ไปห้าชาติเลยเหรอ
รดาถอนหายใจออกมาดัง ๆ
"จะพยายามนะคะ"
"เธอกล้าปลุกฉัน ทำให้ฉันไม่พอใจ ต้องถูกลงโทษ" เขาเคี้ยวเบอร์รี่ไปด้วยพร้อมมองจ้องเธอ
"โทษอะไร อุตส่าห์ทำอาหารให้กินเอาแรง"
"เพราะมีแรงแล้วไง เลยอยากทำอีก ทำในครัวนี่แหละ"
เศรษฐ์ยักคิ้วให้รดา
เด็กสาวรู้ตัวเลยว่าคงชะตา (จิ๋ม) ขาด เธอนอนอยู่ในตึกแบล็คคลาวด์ของคุณเศรษฐ์ แต่เมฆดำของแท้คือคนตรงหน้าต่างหาก
เธอไม่น่าใจดีทำอาหารเผื่อเขาเลย นี่มันชาวนากับงูเห่าชัด ๆ
- ผู้เขียน
