แค่ของเล่น

die in bed

รดาจ้องหน้าเศรษฐ์ น้ำตาหยดใสไหลปริ่มดวงตากลมโต แววตาทั้งตื่นกลัวทั้งตกใจ รดาไม่เคยเห็นผู้ชายคนไหนดิบเถื่อนเหมือนสัตว์ป่าอย่างนายใหญ่แห่งอาณาจักรเมฆวิศิษฐ์

ในแววตาของเศรษฐ์ไร้คำว่าปราณี มันคือแววตาของคนชั่ว เด็กสาวแน่ใจว่าเศรษฐ์ไม่ใช่คนดี คำว่าเมตตาคงไม่อาจร้องขอจากผู้ชายตรงหน้า

ริมฝีปากสีระเรื่อของเศรษฐ์ยกยิ้มขึ้น เป็นยิ้มที่คล้ายกับการแสยะยิ้มด้วยความสะใจ หน้าของเขาห่างจากรดาไม่ถึงนิ้ว ดวงตาคมกร้าวจ้องมองเธอราวกับอยากฉีกทึ้งเหยื่อทั้งเป็น เหมือนสิงโตกำลังสังหารเหยื่อคากรงเล็บ เขาคงสะใจเมื่อได้ดูความเจ็บปวดของคนอื่นหรือเห็นคนตกตายลงตรงหน้า

ผู้ชายอย่างเศรษฐ์คือคำจำกัดความของคำว่าเหี้ยม

รดารู้สึกกลัวจนตัวสั่น มือน้อยพยายามแกะมือเศรษฐ์ออก เขาบีบหน้าเธอด้วยมือเพียงข้างเดียว แค่ออกแรงอีกนิดกรามของรดาคงหักคามือ

"ถ้าไม่อยากตายก็อย่าดิ้น"

"จะฆ่ากันเลยเหรอ คิดว่าบ้านเมืองไม่มีกฎหมายรึไง"

"กฎหมายห่วย ๆ มันเคยใช้ได้จริงด้วยเหรอ" เศรษฐ์ยิ้ม มันคือยิ้มของผู้ชนะ

"คุณเศรษฐ์!" รดาขึ้นเสียง

เศรษฐ์บีบหน้ารดาแน่นเข้า จนใบหน้าของเธอย่นยู่ รดารู้สึกเจ็บจนต้องร้องไห้ออกมา

"มีสิทธิ์อะไรมาตะโกนใส่หน้าฉัน แค่ของเล่นมีสิทธิ์ขึ้นเสียงงั้นเหรอ คิดว่าตัวเองเป็นใคร!" เสียงเข้มตวาดอย่างดุดัน

รดาเริ่มกลัวขึ้นมาจับใจ ผู้ชายอย่างเศรษฐ์อาจฆ่าเธอกับพี่ทิ้งเหมือนบี้มดตัวหนึ่งก็เป็นได้ คนอย่างเขาคงไม่รีรอหากไม่สบอารมณ์ เมื่อพูดถึงกฎหมายเข้าขู่ เศรษฐ์กลับมองเห็นกฎหมายบ้านเมืองเหมือนขยะชิ้นหนึ่ง ซึ่งมันก็ถูกต้องแล้วเพราะกฎหมายคือกฎ (ที่)หมายเอื้อประโยชน์ให้คนบางกลุ่มต่างหาก ความยุติธรรมมันไม่เคยมีอยู่จริงบนโลกเส็งเคร็งใบนี้หรอก อย่างน้อยก็ในประเทศเน่า ๆ ประเทศหนึ่งที่ไร้ความเท่าเทียมอย่างสิ้นเชิง

"เจ็บนะ รดาเจ็บ"

เศรษฐ์กระชากสาบเสื้อเธอออก รดารีบคว้าเสื้อมาปิดไว้อย่างเดิม

"คุณจะทำแบบนี้ต่อหน้าพี่กานต์ไม่ได้"

"ทำไมจะไม่ได้ เธอมันไม่ต่างจากสัตว์เลี้ยงตัวหนึ่ง"

"คุณมันเลว" รดาเหลืออดเมื่อเศรษฐ์เปรียบเทียบเธอกับสัตว์(เลี้ยง)

"แล้วไอ้พี่ชายเธอมันไม่เลวเหรอ มันดีมากงั้นสิที่ทรยศฉันอย่างหน้าด้าน ๆ" เศรษฐ์สะบัดข้อมือออกจากหน้ารดาอย่างแรง หน้าเธอถึงกับสะบัดไปตามแรงของชายหนุ่ม

"ถ้าคุณจะทำอะไรรดา ช่วยให้คนพาพี่กานต์ออกไปก่อนเถอะค่ะ ถือว่าเห็นแก่ความเป็นมนุษย์"

"มันน่าสนุกดีไม่ใช่เหรอ เวลาเราเอากันแล้วมีคนมองอยู่"

"คำว่าเลวคำเดียวมันคงไม่พอสำหรับคุณ" รดาจ้องหน้าเศรษฐ์อย่างท้าทาย

"แล้วไอ้พี่เธอมันเป็นคนดีเหรอ ถ้ามันดีจริงเธอคงไม่ต้องมานอนอ้าขาให้ฉันหรอก มันเสนอเธอเป็นสินค้าเพื่อแลกกับชีวิตมันเอง คนขายน้องมันคงเป็นคนดีมากสินะ" เศรษฐ์มองกานต์อย่างสมเพช ไม่ต่างจากสายตาที่มองรดา

เศรษฐ์หันไปมองกานต์ กานต์ร้องอู้อี้ น้ำมูกน้ำตาไหลจนตาปูดโปน สายตาเคียดแค้นชิงชังอดีตเจ้านายอย่างถึงที่สุด กานต์เกลียดตัวเองมากกว่าเกลียดคุณเศรษฐ์ ถ้าไม่เป็นเพราะตนนำความลับของบ่อนไปขายให้เจ้าสัวจรัญ น้องสาวที่เขารักดั่งดวงใจคงไม่ต้องมาเป็นทาสกามหรือเป็นของเล่นของใครให้เจ็บช้ำใจ

กานต์อยากร้องตะโกน อยากช่วยน้องสาวไม่ว่าตัวเขาจะต้องเจอกับอะไร กานต์เริ่มอยากตายมากกว่าดูน้องถูกย่ำยีต่อหน้า

"มานี่ แก้ผ้า" เศรษฐ์กระชากเสื้อคลุมของเธอออก เสื้อซาตินเนื้อเบาถูกฉีกจนขาดไปเกือบครึ่ง

"ไม่ อย่านะคุณเศรษฐ์ อย่าค่ะ" รดาร้องไห้ออกมาอย่างตกใจกลัวสุดขีด ตัวเธอสั่นไปหมดเหมือนจับไข้

"กลัวฉันขนาดนั้นเลยเหรอ" เศรษฐ์ทาบกายเข้าหาคนตัวเล็ก เขากักขังเธอไว้ในวงแขนแน่นแกร่งราวคีมเหล็ก

"ได้โปรด" เสียงสะอื้นไห้ในลำคอเด็กสาว น้ำตาไหลพรากออกจากปลายหางตาทั้งสองข้าง

เศรษฐ์ถึงกับชะงักเมื่อรดาขอร้องเขาด้วยน้ำเสียงอ้อนวอน น้ำตาไหลรินจากปลายหางตาเธอเป็นสาย ร่างเล็กพนมมือไหว้ไปบนอกเศรษฐ์ทั้งที่ตัวเขาทับร่างเธออยู่

"รดาขอนะคะคุณเศรษฐ์ ได้โปรดเถอะค่ะ อย่าทำรดาต่อหน้าพี่กานต์เลย"

เศรษฐ์มองรดาขอความเมตตา มือน้อยนุ่มนิ่มไหว้กราบกรานอยู่บนอกเขา ใบหน้าของชายหนุ่มห่างจากหญิงเพียงลมหายใจกั้น และแล้วสิ่งที่เศรษฐ์คาดไม่ถึงก็เกิดขึ้นเร็วจนเขาไม่ทันตั้งตัว

'จุ๊บ'

เสียงริมฝีปากอวบอิ่มสีแดงสดของรดาเป็นฝ่ายประกบปากคุณเศรษฐ์มอบจุมพิตนุ่มนวลแผ่วเบาบนริมฝีปากหยักสีระเรื่อ ชายหนุ่มถึงขั้นตกใจตาเบิกกว้าง

"ให้คนพาพี่กานต์ออกไปก่อนนะคะ" เสียงวอนขอเจือเสียงออดอ้อน

เสียงหวานนุ่มหูมันคือมนต์สะกดหรืออย่างไร เศรษฐ์กำลังอึ้งค้างเหมือนถูกค้อนปอนด์ทุบหัว สมองไม่สั่งการไปชั่วคราวจากรอยจูบหวานละมุนบนริมฝีปากเมื่อครู่

แขนแกร่งหยัดกายขึ้น แต่ยังคงคร่อมร่างรดาไว้ สาบเสื้อเธอหลุดลุ่ยเผยให้เห็นผ้าซีทรูสีดำแทบปิดส่วนยอดถันสีชมพูไม่มิด รดาดึงสาบเสื้อมาปิดไว้ อีกมือหนึ่งดึงชายชุดคลุมลงปกปิดส่วนขา

"พวกมึงมาเอาไอ้กานต์ออกไปก่อน" เขาร้องสั่งลูกสมุน เศรษฐ์กดประตูออโต้ดอร์ที่สามารถเปิดเฉพาะจากด้านใน

ครืด เสียงบานประตูหนาหนักถูกเปิดออก บอดี้การ์ดร่างสูงสองคนเดินเข้ามาหิ้วกานต์พร้อมเก้าอี้ออกไปด้านนอก

"รดาจะตามใจคุณเศรษฐ์ทุกอย่าง ช่วยเอาพี่กานต์ไปส่งโรงพยาบาลด้วยนะคะ"

"อย่ามาสั่ง" เศรษฐ์ตวาด

"คุณเศรษฐ์ขา ได้โปรดเถอะค่ะ" อีกครั้งที่น้ำตาเธอไหลพรากเป็นสายจนสะอื้น

"รำคาญ อย่าร้อง" เขาพูดเสียงดัง

เศรษฐ์หันไปทางลูกน้องสองคนที่กำลังหิ้วกานต์ลากออกไปพร้อมเก้าอี้

"พวกมึงหยุดก่อน" เขาร้องสั่ง

"ครับนาย"

"เอาไอ้เวรนั่นไปส่งโรงพยาบาลเซนต์เดียร์น่า จัดคนเฝ้ามันไว้จนกว่ามันจะหายดี"

ชายร่างสูงใหญ่ก้มหัวรับคำสั่งแล้วเดินออกไปทางประตูนิรภัย

เมื่อประตูปิดลง สายตาก้าวร้าวดุดันจับจ้องรดาทั้งเนื้อทั้งตัว

"ถึงเวลาเธอต้องตายบ้างแล้ว"

"คุณเศรษฐ์คงไม่ใจร้าย" รดาพูดเสียงแผ่วเบา ไม่รู้ว่าเขาหมายความว่าจะฆ่าเธอจริงรึเปล่า

"ยืนขึ้น" เขาสั่งเธอ

รดาลุกยืนขึ้นจากเตียง เรือนร่างเธอแทบไร้สิ่งปกปิด อย่าพูดถึงชุดซีทรูตัวใน มันคือชุดยั่วเย้าให้เปิด ไม่ใช่ช่วยปกปิดเรือนร่าง

เศรษฐ์เดินเข้าหาร่างอวบอิ่มก่อนกระชากชุดคลุมผ้าซาตินขาดวิ่นออกจากกายรดา ร่างสูงหยิบแก้ววิสกี้บนโต๊ะกระดกดื่มรวดเดียวจนหมด หยิบซิการ์ที่ยังมีควันลอยกรุ่นอัดควันฟุ้งเข้าโพรงปาก

เขามองสำรวจเรือนร่างเธอทุกอณูภายใต้ชุดซีทรูบางเบาเปิดเผยให้เห็นยอดถันรางเลือน เนินอกอวบอิ่มขนาดล้นมือกำลังท้าทายสายตาหนุ่มฉกรรจ์ กี่เพ้าผ้าซีทรูสีดำเห็นทะลุเนื้อในทุกสัดส่วน เขามองเธออย่างเต็มตา ส่วนสงวนเนินเนื้อนุ่มอวบอูมเบียดชิดมีเพียงจีสตริงลูกไม้ตัวจิ๋วปกปิดอยู่

"อย่าทำอะไรหนูเลยนะคะคุณเศรษฐ์ รดายังไม่อยากตาย"

ร่างสูงกระซิบแผ่วเบาพร้อมพ่นควันซิการ์ผสมลมหายใจกรุ่นกลิ่นแอลกอฮอล์ไปบนซอกคอเธอ

"ตาย..'คาเตียง' ต่างหาก"