แค่ของเล่น

tear into pieces

ร่างสูงในสภาพเสื้อเชิ้ตหลุดลุ่ย สวมเชิ้ตพิมพ์ลายโลโก้แบรนด์เนมยี่ห้อดังปลดกระดุมลงสามสี่เม็ดจนเห็นแผงอกกำยำ ในมือเขาถือซิการ์ชั้นดี ซิการ์แฮนด์เมดราคาหลักหมื่นถูกละเลียดควันช้า ๆ สูบโดยไม่กลืนควันลงปอด

นายใหญ่แห่งอาณาจักรเมฆวิศิษฐ์นั่งละเลียดควันซิการ์ดื่มด่ำกับรสชาติและกลิ่นหอม เศรษฐ์ใช้เวลาสูบนานเกือบชั่วโมง ป่านนี้ยัยเด็กแสบก็ยังไม่เข้ามา

คนอย่างเขาไม่ชอบรอ รอไม่ได้ด้วย คนรวยไม่จำเป็นต้องรอ

มือหนาวางมวนซิการ์ในจานคริสตัล ควันยังลอยคลุ้งผสานกลิ่นน้ำหอมจากกายเขา ภาพจำผุดพรายขึ้นในห้วงความคิด ยัยเด็กนั่นบรรลุนิติภาวะหรือยังก็ไม่รู้ แต่ที่แน่ ๆ แค่สินค้า แค่ของเล่น มันจำเป็นด้วยหรือที่เขาต้องแคร์ และสิ่งที่น่าสนใจคือยัยเด็กแสบยังเวอร์จิ้น การได้เปิดซิงสาวสวยสด ๆ ซิง ๆ มันช่างเร้าใจ แต่การได้ขยี้น้องสาวไอ้ลูกน้องทรยศมันยิ่งสะใจมากกว่าหลายเท่า

แค่ของเล่น

แค่สินค้า

มันไม่มีค่าอะไรหรอก

เสียงเคาะประตูดังขึ้นจากภายนอก

"นายครับ เด็กพร้อมแล้ว"

"เข้ามา!" เสียงกร้าวเอ่ยอนุญาต มันคล้ายเสียงตวาดที่คนฟังต้องครั่นคร้าม

กานต์พาน้องสาวเดินเข้ามาในห้อง สภาพร่างกายบอบช้ำแทบเดินไม่ไหว ดวงตาแทบปิดมองไม่เห็นทาง เปลือกตาบวมเขียวช้ำมีรอยแตก เส้นเลือดฝอยในลูกตาของกานต์แตกแผ่ซ่านจนกลายเป็นสีแดงทั่วหน่วยตา แขนหักข้างหนึ่งได้ใส่เฝือก เดชะบุญที่ซี่โครงไม่หัก ชายหนุ่มรอดพ้นความตายมาได้อย่างหวุดหวิด

"มึงเอาสินค้ามาให้กูแล้วเหรอไอ้กานต์"

"ครับนาย"

รดายืนตัวแข็งทื่อ เธอสวมชุดคลุมผ้าซาติน ภายในสวมชุดกี่เพ้าสีดำแบบซีทรู อกอวบไร้สิ่งปกปิด เธอไม่ได้สวมบรา ส่วนสงวนด้านล่างมีเพียงจีสตริงลูกไม้เข้าชุดกับชุดคลุม

รดาถูกเอาไปขัดสีฉวีวรรณ กำจัดขนในส่วนที่ไม่ควรมี อาบน้ำแร่ นวดน้ำมันหอม ถูกปรนนิบัติราวกับเจ้าหญิงเพื่อมาขึ้นเตียงเป็น 'ของเล่น' ของเศรษฐ์

เธอตัวชาวาบไปถึงปลายเท้า คนร่างสูงบนเก้าอี้คือจอมวายร้ายที่เธอเจอในผับเดอะคิงส์ ท่อนเนื้อใหญ่ยักษ์ยังติดตาเธอเมื่อเขากึ่งเอนกึ่งนอนอยู่บนโซฟา นิ้วสากรุกล้ำรังแกเธอเสร็จสมจนขาสั่นคาปลายนิ้ว รดากลืนน้ำลายลงคอ สิ่งที่เธอหวาดกลัวคือสายตาจับจ้องเหมือนสิงโตจ้องฉีกเนื้อกวาง แววตาคาดแค้นชิงชังมองมาที่เธอกับพี่ชาย ไม่มีคำว่าปราณีเจืออยู่แม้แต่น้อย

นั่นมันโจ๊กเกอร์ตัวแบดแห่งโลกความเป็นจริง

"พี่กานต์ หนูต้องนอนกับเขาเหรอ" เสียงเธอสั่นเครือ เสียงหวานสั่นสะท้านเมื่อมองใบหน้าได้รูปของเศรษฐ์

"พี่ขอโทษนะรดา" กานต์เริ่มร่ำไห้ น้ำตาลูกผู้ชายหยาดไหลออกมาผ่านดวงตาปูดโปนเขียวคล้ำ

"พี่กานต์อย่าร้องไห้ ถ้าสิ่งที่หนูจะทำสามารถรักษาชีวิตพี่กานต์ไว้ได้ หนูยอม"

รดานึกถึงวัยเด็กที่กานต์ยอมอดมื้อกินมื้อเพื่อให้น้องอิ่ม ทำงานเลี้ยงแม่ขาพิการเพราะกล้ามเนื้อซีกซ้ายอ่อนแรง แล้วยังต้องเลี้ยงน้องสาววัยแปดขวบอีกคนหนึ่ง รดาจำได้ว่ามาอยู่กับยายกับน้ากับพี่ชายตอนอายุเจ็ดแปดขวบ

กานต์ทำงานทุกชนิดที่ได้เงิน ตอนรดายังเด็ก พี่ชายต้องไปทำงานล้างจานในร้านอาหารเพื่อขอข้าวมาประทังชีวิตแม่และน้อง โชคยังดีที่พี่ชายของแม่ยังส่งเสียให้เงินกานต์กับรดาไปโรงเรียน ยายมีโรคประจำตัวต้องใช้เงินรักษา ส่วนน้าก็มีครอบครัวของตัวเองแยกไปอยู่ต่างจังหวัด

เมื่อขึ้นมัธยมเด็กชายทำงานช่วยครูในโรงเรียนเพื่อชดเชยการขาดเรียนเมื่อเขาต้องไปทำงานหาเงินมาเลี้ยงครอบครัว เมื่อโตขึ้นมาหน่อยกานต์ทำงานเป็นลูกมือในร้านซ่อมรถยนต์ ปากกัดตีนถีบมาตั้งแต่เด็ก

ท้ายที่สุดแม่ต้องผ่าตัดสมอง กานต์จึงตัดสินใจทำพลาดไป คือนำความลับของบ่อนไปขายให้กับเจ้าสัวจรัญเพื่อแลกกับเงินหนึ่งล้านบาท

สิ่งที่เขาขายไปเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันคือความลับยิ่งใหญ่ มันคือรหัสควบคุมระบบไฟทั้งหมดในบ่อนลอยฟ้าของคุณเศรษฐ์

ผลที่ตามมาคือน้องสาวที่กานต์รักเหมือนดวงใจต้องใช้เรือนร่างเซ่นความผิดของเขา

"พี่ขอโทษนะรดา พี่ขอโทษ"

"ถึงร่างกายหนูจะตกเป็นของเล่นของใคร แต่ใจหนูเข้มแข็งค่ะ" เธอเชิดหน้าขึ้นสูง

รดาสะอื้นเมื่อเห็นสภาพพี่ชาย เธอยอมแลกเรือนร่างเพื่อปลดหนี้ให้พี่ชาย หนี้ที่คุณเศรษฐ์คาดไว้มีมูลค่าถึงห้าสิบล้านบาท เธอจะชดใช้อย่างไร แม้ตายแล้วเกิด เกิดแล้วตายก็ไม่อาจใช้หมด

รดามองหน้าเศรษฐ์ ภายนอกดูภูมิฐานเยือกเย็น แต่ภายในเขาร้อนระอุเหมือนลาวาเดือดปะทุ ความเหี้ย..(ม)ยิ่งไม่ต้องพูดถึง ลูกน้องหลายรายที่ตายอย่างไร้ร่องรอยหรือหายไปอย่างไม่มีใครกล้าปริปาก บุญแค่ไหนที่พี่ชายเธอทำผิดใหญ่หลวงแล้วยังได้ยืนหายใจอยู่ตรงนี้

"ไอ้กานต์มึงไสหัวออกไป" เสียงกร้าวทรงอำนาจเอ่ยเสียงต่ำ

"รดา พี่ขอโทษนะ พี่มันเลว" กานต์กอดน้องสาว ระล่ำระลักพูดกับคนตัวเล็กในอ้อมกอด

"หนูโอเค" เธอฝืนยิ้ม มือของรดาสั่นจนสังเกตได้ รวมถึงร่างกายที่สั่นสะท้านราวกับลูกนก

กานต์ทำหน้าเหมือนเปลี่ยนใจ ร่างสะบักสะบอมคุกเข่าลงตรงหน้านายใหญ่

"นายฆ่าผมเถอะครับ ผมเปลี่ยนใจแล้ว" กานต์คุกเข่าอยู่เบื้องหน้าเศรษฐ์

ร่างสูงบนเก้าอี้หลุบสายตาลงต่ำ มองกานต์เหมือนมองแมลงสาบน่าขยะแขยง สายตาบ่งบอกถึงความเกลียดชังฉายชัดอย่างไม่ปิดบัง

"มึง ไม่มีสิทธิ์เลือก ถ้ากูอยากได้เด็กนั่นเป็นของเล่น กูก็ต้องได้ ถ้ากูไม่ให้มึงตาย มึงก็ไม่ได้ตาย"

"นายครับ ฆ่าผมเถอะ ผมไม่อยากให้น้องสาวต้องมาเจออะไรแบบนี้" กานต์ร้องไห้พร้อมกับขอร้องผู้เป็นนาย

เศรษฐ์หยิบปืนออโตเมติกออกจากลิ้นชักโต๊ะ ร่างกำยำยืนขึ้นจากเก้าอี้อย่างไม่ทุกข์ร้อน เดินตรงเข้าหากานต์ ปืนในมือเขาค่อยเล็งปลายกระบอกปืนจ่ออยู่ที่ข้างขมับของอดีตสมุนมือขวา

"มึงอยากไปเฝ้ายมบาลมากรึไง"

"อย่านะคะ อย่าค่ะคุณเศรษฐ์ รดายอมแล้ว"

"หุบปาก! ฉันไม่ได้ถามเธอ อย่าแส่พูดมาก" เศรษฐ์ตวาดรดาเสียงดังลั่น

"นายลั่นไกเถอะครับ แล้วปล่อยรดาไป"

"ให้มึงตาย มันคือการลงโทษที่สบายเกินไป" เขาชักปืนกลับ

"นายครับนาย อย่าทำน้องสาวผมเลย ผมเปลี่ยนใจแล้ว ผมยอมตายดีกว่าครับ"

"เอาไอ้กานต์ไปมัดไว้ที่เก้าอี้"

"นายครับ อย่าครับนาย"

"หาอะไรอุดปากมันด้วย"

บอดี้การ์ดลากกานต์ไปมัดไว้พร้อมผ้าคาดปากไม่ให้ส่งเสียงร้องเล็ดลอดออกมาได้

"ส่วนของเล่นอย่างเธอ มานี่!" เขาคว้าข้อมือรดาเหวี่ยงขึ้นเตียงในห้องเพนท์เฮาส์

สายตาคมกริบมองเธอทะลุชุดคลุมตั้งแต่หัวจรดเท้า

"พวกมึงออกไปให้หมด ยกเว้นไม่ต้องเอาไอ้กานต์ออกไป กูอยากให้มันดูอะไรดี ๆ ด้วยตาของมันเอง"

สมุนชุดดำค้อมศีรษะคารวะผู้เป็นนาย เศรษฐ์คร่อมกายทาบทับไปบนเรือนร่างคนตัวเล็ก มือหนากระชากสายรัดเอวของเธอออก

"อย่านะ คุณจะทำแบบนี้ต่อหน้าพี่กานต์ไม่ได้!" รดาตะโกนใส่หน้าเขา

มือหยาบใหญ่บีบกรามเธอแน่นก่อนบดจูบลงบนริมฝีปากรดาต่อหน้าพี่ชายของเธอที่ถูกมัดไว้บนเก้าอี้ ริมฝีปากนุ่มนิ่มถูกขบกัดจนแตกปริจนได้กลิ่นคาวเลือดคลุ้งในโพรงปาก

"กูจะฉีกน้องสาวมึงเป็นชิ้น ๆ " เศรษฐ์หันมากล่าวลอดไรฟัน เขาหันหน้ามาทางกานต์ มือยังบีบหน้ารดาไว้ในอุ้งมือก่อนตะโบมจูบลงไปอีกครั้ง

สายตาของกานต์เจ็บปวด พยายามดิ้นขลุกขลักจนเก้าอี้ล้มลง จ้องมองการกระทำดิบเถื่อนของอดีตเจ้านายกำลังกระทำการหยามหยาบต่อหน้าต่อตา

น้ำตาชายหนุ่มไหลริน หัวใจเจ็บร้าวเหมือนตายทั้งเป็น

พี่ชายได้แต่พร่ำกล่าวคำขอโทษน้องสาวเป็นล้านคำซ้ำ ๆ อยู่ในใจ