ตอนที่ 9 จะสู้ต่อหรือพอแค่นี้
1402 คำ
และเหมือนคุณแม่ของเขาจะชี้มือมาที่ฉันแล้วยังตะโกนส่งเสียงเรียกอีก
“นั่นไง! หนูลินดามานั่นแล้ว ทางนี้ลูก” ไม่รอช้าฉันรีบเดินเข้าไปหาคุณแม่ของพี่เขาทันที
“สวัสดีค่ะคุณแม่ สวัสดีค่ะพี่พายุ นี่น้องลินมาช้าไปหรือเปล่าคะ” ลินดาเดินยิ้มมาแต่ไกลพร้อมกับยกมือขึ้นไหว้สวัสดีไปยังคุณแม่ของพี่พายุและรวมไปถึงตัวของพี่พายุด้วย
วันนี้เธอแต่งตัวสวยด้วยชุดเดรสสายเดี่ยวสีชมพูหวานแหววโดยที่มีเสื้อคลุมไหล่ปกปิดอยู่ไม่ให้ดูโป๊จนเกินไป
“ไม่ช้าหรอก แม่เองก็พึ่งจะมาถึง” คุณแม่ของพี่พายุหันมาส่งยิ้มให้กับฉัน
“แล้วนี่ เอ๊ะ! นี่น้องชะเอม” ลินดาหันไปสบตาเข้ากับแฟนสาวของพายุเข้าจึงทำให้เธอส่งเสียงแสดงถึงความตกใจออกมาทำไม เธอต้องมาอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ด้วยนะ
“หนูลินดา นี่คือหนูชะเอมจ้ะลูก ส่วนนี่พี่ลินดาเป็นลูกสาวของเพื่อนแม่จ้ะชะเอม” แม่พายุได้ทีจึงได้เริ่มแนะนำเด็กสาวทั้งสองให้ได้รู้จักกันแต่หารู้ไม่ว่าลินดา..เธอน่ะรู้จักชะเอมแล้ว
“อ่อค่ะ สวัสดีนะคะ ว่าแต่จะไปไหนกันเหรอคะ” ชะเอมยิ้มรับและยกมือไหว้ไปยังลินดาที่มีอายุมากกว่าเธอ ร่างบางไม่ลืมที่จะถามคุณแม่ของพี่พายุด้วยว่าเขาจะไปไหนกัน
“แม่ว่าจะชวนตาพายุกับหนูลินดาไปทานข้าวกลางวันกันจ้ะ หนูชะเอมสนใจไปด้วยกันไหมลูก”
“เอ่อต้องขอโทษด้วยนะคะคุณแม่ พอดีชะเอมพึ่งนึกขึ้นมาได้ว่ามีนัดกับทางพี่สาวเอาไว้เหมือนกันค่ะ ถ้างั้นชะเอมขอตัวก่อนนะคะ” ชะเอมยิ้มแห้งแล้วบอกกับทางคุณแม่ของพี่พายุก่อนที่เธอจะยกมือไหว้แล้วสาวเท้าเดินออกไป
“ผมไม่ว่างครับคุณแม่ขอตัวก่อนนะครับ” พายุมองตามหลังแฟนสาวไปแล้วหันมาบอกแม่ของตัวเองเมื่อเขาพูดเสร็จก็เร่งฝีเท้าเดินตามชะเอมออกไปทันที
“ดะ เดี๋ยวก่อนสิพายุ จะรีบไปไหน” ผู้เป็นแม่รีบตะโกนไล่ตามหลังลูกชายไปแต่ก็เหมือนเดิมพายุไม่คิดที่จะหันกลับมามองเธอเลยด้วยซ้ำ
เธอรู้สึกแปลกใจอยู่ไม่น้อยที่เห็นชะเอมอยู่ที่นี่อยู่ด้วยกันกับลูกชายคนโตของเธอและไหนจะตอนนี้ที่พายุวิ่งตามหนูชะเอมออกไปนี่ก็อีก
อย่าบอกนะว่าพวกเขาสองคน..
5นาทีต่อมา
พายุเดินเข้ามาในบริษัทตามเดิม เขาเดินตรงไปยังจุดที่แม่ของเขากับลินดายืนอยู่
“แม่ครับ ผมมีเรื่องที่อยากจะคุยกับคุณแม่” เสียงทุ้มเอ่ยออกมาเพราะมีเรื่องที่อยากจะคุยกับคุณแม่ของเขา ใบหน้าหล่อดูเคร่งขรึมจนหน้ากลัวรวมไปถึงผู้เป็นแม่ที่แอบกลัวลูกชายตัวเองอยู่เหมือนกันเพราะถ้าเป็นอย่างที่เธอคิดก็เท่ากับว่าเธอนั่นแหละที่เป็นคนทำให้พวกเขาทะเลาะกัน
“ระ เรื่องอะไรลูก”
“มากับผมทางนี้ดีกว่าครับ..ส่วนเธอกลับไปได้แล้ว!” ชายหนุ่มเดินเข้าไปจับมือคุณแม่พร้อมกับหันไปมองส่งสายตาแล้วบอกให้ลินดากลับไปได้แล้ว เขาไม่อยากเห็นหน้าเธอแล้วแม้ว่าเธอนั้นจะสวยมากก็ตาม
“แต่ว่าพี่พายุคะ พวกเรายังไม่ได้ปะ ไปกิน ก็ได้ค่ะ คุณแม่คะ ลินดาขอตัวกลับก่อนนะคะ สวัสดีค่ะ” ทีแรกลินดาก็ดูเหมือนว่าจะไม่ยอมแพ้แต่พอได้เห็นแววตาของพายุเข้าเธอก็นึกกลัวจนต้องตอบตกลงที่จะกลับไป
พอโดนพี่พายุเอ่ยปากไล่แบบนั้นฉันก็เลยรีบสาวเท้าเดินออกมาจากบริษัทของพี่เขาและในตอนนี้ฉันก็อยู่บนรถยนต์ของตัวเองเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
“จะเอายังไงดีจะสู้ต่อหรือพอแค่นี้..” ร่างสวยส่งเสียงพึมพำเบาๆพลางมองเข้าไปยังในบริษัทของพี่เขาอย่างชั่งใจ
เธอสูดลมหายใจเข้าปอดอย่างลึกๆพร้อมกับค่อยๆหายใจออกมาคิดวิเคราะห์อย่างชั่งใจถ้าขืนเธอยังวุ่นวายกับเขาต่อมีหวังคงต้องโดนพี่พายุฉีกอกแน่
เมื่อคิดได้แบบนั้นลินดาก็เริ่มสตาร์ทรถเปิดแอร์ในรถให้เย็นฉ่ำ เธอคิดว่าตอนนี้คงต้องกลับไปตั้งหลักให้ห่างจากเขาก่อนก็แล้วกัน
“งั้นช่วงนี้ขอกลับไปตั้งหลักก่อนแล้วกันนะ”
4เดือนต่อมา
ผับ Storm Night
ลินดา ณ ผับของพี่พายุ
ทันทีที่ลงจากรถแล้วลินดาก็เดินเข้ามายังด้านในของผับเธอได้พบเจอกับผู้จัดการของร้านและไม่ลืมที่จะรีบขอเข้าพบพี่พายุเป็นการส่วนตัว
“สวัสดีค่ะ ฉันลินดามาขอเข้าพบพี่พายุค่ะ” เธอฉีกยิ้มหวานบอกผ่านผู้จัดการของร้านซึ่งเขาก็รีบเดินขึ้นไปบอกผู้เป็นเจ้านายของตัวเอง
ระหว่างที่ฉันกำลังรอฉันก็จะขอเล่าความรู้สึกของตัวเองสักหน่อยแล้วกันก็คือว่า...
สรุปที่ถามตัวเองวันนั้นว่าจะเอายังไงดีฉันก็กลับไปคิดทบทวนตัวเองและก็ทำงานตามปกติแต่ในทุกๆวันฉันก็ยังคงคิดถึงพี่พายุเขาอยู่ทุกวันและพอถึงวันเวลาที่เหมาะสมฉันจึงขอเป็นตัวแทนของบริษัทมาหาพี่เขาในวันนี้
ห้องทำงานพายุ
ก๊อกๆ
เสียงเคาะประตูดังขึ้นพร้อมกับประตูที่เปิดกว้างออก ผู้จัดการลูกน้องของพายุเดินเข้ามายืนอยู่ตรงหน้าโต๊ะทำงานของเขา
“นายครับ ‘คุณลินดา’ เธอมาขอพบนายครับ” ลูกน้องได้บอกชื่อของบุคคลที่ยืนรออยู่ทางด้านล่าง
“บอกไปว่าฉันไม่ว่าง!” และด้วยความที่ยังไม่อยากเจอเพราะกลัวเธอคิดไปไกลจึงทำให้พายุบอกกับลูกน้องออกไปว่าเขายังไม่ว่างไม่ต้องการพบใครในตอนนี้
“ครับ” ลูกน้องโค้งตัวเล็กน้อยพร้อมกับเดินถอยหลังแล้วออกไปบอกเธอที่ยังด้านล่าง
“คุณพายุบอกว่าไม่ว่างครับ”
ลินดาชะงักไปทันทีนี่พี่พายุเขาไม่อยากเจอเธอขนาดนี้เลยเหรอ เธอนึกครุ่นคิดว่าจะเอายังไงต่อไปดีสุดท้ายเธอจึงคิดว่าขอเจอเขาอีกครั้งก็แล้วกัน
เพื่อที่เธอนั้นจะเข้าไปสารภาพรักกับเขา...
“ช่วยไปบอกเขาอีกทีได้ไหมคะว่าขอครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้าย”
ผู้ชายคนนั้นเมื่อได้ยินคำขอร้องของเธอก็เดินกลับขึ้นไปบอกเจ้านายของตัวเองอีกครั้งเขาเคาะประตูแล้วเปิดเข้ามาในห้องทำงาน
“เธอบอกว่าขอครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายครับ”
“อืม งั้นก็ให้เธอเข้ามา” พายุถอนหายใจและบอกให้ลินดาเข้ามาพบเขาได้เพื่อจะได้เป็นการตัดปัญหาถ้าไม่เจอตอนนี้เธอก็คงจะหาเรื่องมาเจอเขาอีกจนได้
ผู้จัดการของร้านลงมาบอกข่าวดีกับเธอ ลินดารีบเดินขึ้นมาบนชั้นทำงานของพายุทันที
“สวัสดีค่ะพี่พายุ น้องลินแวะเอาไวน์ตัวใหม่มาให้พี่ได้ทดลองชิมดูค่ะ” หญิงสาวใบหน้าสวยเดินยิ้มเข้ามาด้วยความดีใจที่พี่พายุยอมให้เธอได้เข้ามาพบ ในมือนั้นถือกระเช้าที่มีขวดไวน์หลายขวดเดินเข้ามาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าโต๊ะทำงานชายหนุ่ม
“ทีหลังต้องนัดล่วงหน้า” พายุบอกกับเธอเสียงเรียบนิ่งไม่ได้ฉายแววออกมาถึงความไม่พอใจแม้ว่าภายในใจเขาจะรู้สึกไม่พอใจก็ตาม
“อ๋อค่ะ น้องลินขอโทษนะคะว่าแต่ช่วงนี้พี่พายุสบายดีไหมคะ พวกเราไม่ค่อยได้พบกันเลย” ลินดาหุบยิ้มลงทันทีเอ่ยปากขอโทษไปยังชายหนุ่มเย็นชา รู้อยู่ว่าเขามีแฟนอยู่แล้วแต่ด้วยความที่ชอบเขาเป็นอย่างมากจึงทำให้เธอทำเรื่องหน้าไม่อายตามตื้อเขาอยู่แบบนี้
“สบายดี เธอมีอะไรอีกหรือเปล่า”
- ผู้เขียน
