“ทำไมเงียบแบบนี้”
ไพรวัลย์ตั้งข้อสังเกต เขาและทุกคนชักปืนออกมาเผื่อว่ามีคนดักซุ่มอยู่
“ต้องระวังหน่อยครับมันอาจไหวตัว”
พันนาบอกทุกคน เขาสังเกตเห็นบ้านไม้หลังสวยยังมีเสื้อผ้าตากไว้อยู่เต็มราว
พลพลเดินไปรอบๆ บ้าน สายตาคมเหลือบไปเห็นอะไรในพงหญ้าที่กระเพื่อมไหวอย่างแรง
“ใคร”
พลพลเล็งปืนไปที่พงหญ้าหลังบ้านด้วยใจจดจ่อ ไพรวัลย์และคนอื่นๆ เข้ามาสมทบใกล้กับพลพล
“ถามว่าใคร” พลพลย้ำอีกครั้งเสียงกร้าว
“ไอ้หย้งแกเข้าไปดูสิ”
ไพรวัลย์สั่งลูกน้องเสียงเรียบ ไอ้หย้งเข้าไปโดยการเอาไม้แกวกหญ้าแล้วก็ต้องตกใจเมื่อเห็นหญิงสาวนางหนึ่งถูกมัดมือมัดเท้าเอาไว้
“อือๆๆ”
ทับทิมจะพูดอะไรสักอย่างแต่ปากที่ถูกมัดไว้จึงไม่มีเสียง
“แกะผ้าปิดปากเธอออกสิ” พิงสั่งลูกน้องทันทีไม่รอช้า
ทันทีที่ผ้าปิดปากของทับทิมปลดออก ทับทิมรีบพูดเสียงรัวเร็ว
“คุณๆ เป็นพ่อและพี่ชายของคุณหนูพริกหวานใช่ไหมคะ”
ทับทิมถามเสียงสั่
