เหมยลี่มาทำงานตามปกติ แม้จะรู้ว่าเรื่องวุ่นวายที่มันเกิดขึ้นมันก็มาจากเธอแต่เธอก็ยังใช้ความใจกล้าหน้าด้านของตัวเองทำงานต่อเพราะลูกและเธอก็ยังต้องกินต้องใช้ เธอไม่สนสายตาไม่สนคำพูดของใครทั้งนั้น
“เหมย...”
“......” เธอเหลือบตามองเจ้าของเสียงเล็กน้อย ขณะที่กำลังก้มหน้าก้มตาทำงานของตัวเองอยู่อย่างขันแข็ง “ฉันไม่อยากมีเรื่องกับใคร อย่ามายุ่งกับฉัน”
“ก็ไม่ได้หาเรื่องสักหน่อย” เธอได้แต่พึมพำพร้อมกับหน้าตาที่บูดบึ้ง พอเหมยลี่ไม่สนใจอีกเธอก็เดินไปดักอยู่ตรงหน้าของเหมยลี่ จึงทำให้เธอต้องหยุดทำงานเพราะทำต่อไม่ได้
“หลีกไปสิ ฉันจะทำงาน”
“ขอโทษ...”
“.....”
“ก็ขอโทษไง ทำไมเธอทำหน้าแบบนั้นล่ะ”
“ขอโทษเรื่องอะไร เธอทำอะไรผิดเหรอ?”
“ก็....”
“......” เหมยลี่ไม่ได้ยืนรอคำตอบ จะพูดหรือไม่พูดเธอก็ไม่ได้สนใจ แม้จะถูกทำไม่ดีใส่แต่เธอก็ไม่ได้หวังว่าจะได้รับคำขอโทษจากใครด้วย
“เดี๋ยวสิ
