สร้างความคุ้นเคย
1179 คำ
ตอนที่ 7
สร้างความคุ้นเคย
รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนริมผีปากหยักได้รูปของเขา
...และเป็นรอยยิ้มที่ ปรียา เกลียดนัก
“แก้วกับคุณปลาอยู่ในห้องแล้ว และตอนนี้ไม่มีใครมาเฝ้าดูเราสองคนในห้องนอนใหญ่เล็กนี้ว่าจะแยกกันนอนคนละห้อง คุณกานต์จะกังวลทำไม”
เธอขยับกายออกห่างจากเขา จนบั้นท้ายงามงอนชนกับขอบโต๊ะเครื่องแป้ง และเหมือนไม่มีทางให้เธอหนีไปไหน ร่างหนาจึงบดเบียดเข้ามาชิดใกล้ยิ่งกว่าเดิม
คิ้วหนาเข้มของ กานต์ เลิกขึ้นสูงเล็กน้อย
“ไม่งอแงซิคนเก่ง คิดเหรอว่าคนอย่างแม่กับยายแก้วจะไม่เงี่ยหูสังเกต รึว่าแค่นี้ก็กลัวจนปอดแหกซะแล้ว”
“ฝ้ายไม่ได้กลัว”
หน้าสวยเชิดขึ้นเล็กน้อย
“แค่รู้สึกว่าไม่ได้อยู่ข้อตกลงของเราแต่แรกที่ว่า เราต้องนอนแยกห้องกัน”
เธอเริ่มสับสนว้าวุ่น เมื่อท่อนแขนแข็งแรงของเขาวางฟาดยังขอบโต๊ะ ดวงตาคู่สีนิลเข้มจ้องมองเธออย่างท้าทาย หน้าหล่อเหลาโน้มลงมาใกล้
ใจของปรียา เต้นระส่ำไม่เป็นจังหวะ
“ข้อตกลงก็ยืดหยุ่นได้นี่ จะเดินไปที่ห้องนอนใหญ่ของพี่ดีๆ หรือว่าจะให้พี่อุ้มไป”
เสียงกานต์ทุ้มต่ำอยู่ข้างใบหูของเธอ มือหนาเริ่มลูบไล้เอวคอด เขาคือหมาป่าที่ชั่วร้าย
“ฝ้ายจะเดินไปเองค่ะ”
สุดท้ายเธอจำต้องบอกเขาเสียงอ่อยลง ด้วยเกรงว่าใจตัวเองจะปั่นป่วนมากกว่านี้
มุมปากของ กานต์ ยกยิ้มขึ้นอีกครั้ง
“มานอนได้แล้ว ดึกแล้วพี่ง่วงละ”
ร่างหนาหันหลังกลับ และเดินไปยังห้องนอนตัวเอง นั่นทให้ ปรียา จำต้องเดินตามไปอย่างเสียไม่ได้
แค่นอนกันคะฝั่งเตียงคงไม่เป็นไร...
กานต์ เอื้อมมือไปหรี่อุณหภูมิแอร์ในห้องก่อนจะล้มตัวลงนอนทั้งที่ท่อนบนเปลือยเปล่า ปรียา ที่เดินตามมาห่างๆได้แต่ลอบมองเขาอย่างเก้ๆกังๆขณะย่อตัวนั่งลงบนขอบเตียงใหญ่ขนาดคิงไซส์
เตียงบ้าอะไร ใหญ่ชะมัดนอนสิบคนยังได้
“จะนอนทำไมต้องใส่เสื้อคลุม”
เขาพลิกหน้ามาถาม เมื่อเห็นคนตัวเล็กที่กำลังสอดร่างเข้าใต้ผ้าห่ม แต่ยังใส่ชุดคลุมชุดนอนลายการ์ตูนแสนบางเบานั้นไว้ไม่ยอมถอด
“ฝ้ายอยากใส่ จะได้นอนอย่างสบายใจ ปกติฝ้ายไม่เคยนอนกับคนแปลกหน้า”
เธอตอบเสียงเข้ม หันไปมองหน้าหล่อเหลาที่ตัดกับแสงไฟสีเหลืองนวลตรงหัวเตียง
ความจริงเขาดูดีมาก จนหัวใจเธอเต้นผิดจังหวะ
“ถอดเสื้อคลุมออก!! พี่ไม่ใช่คนแปลกหน้า”
คำบอกกึ่งสั่งนั้นทำให้ปรียา ต้องเอี้ยวตัวหันหลังให้เพื่อถอดเสื้อคลุมออกอย่างรวดเร็ว ก่อนจะรีบซุกยังใต้ผ้าห่มนวมผืนหนาแทบจะทันที
แม้เธอจะกลัวเขาเพียงใด ..แต่เธอกลัวใจตัวเองมากกว่า
“ขยับมาใกล้ๆหน่อย”
“ไม่เป็นไรค่ะ ฝ้ายนอนดิ้นเดี๋ยวคุณกานต์จะนอนไม่หลับ ฝ้ายอยู่ตรงขอบเตียงดีแล้ว”
เขาเป็นบ้าอะไร!! ถึงได้ขยันแกล้งเธอเก่งนัก
“พี่บอกให้เขยิบเข้ามา”
“...”
“ฝ้าย”
“ฝ้ายง่วง ฝ้ายจะหลับแล้วค่ะ”
ปรียาแกล้งส่งเสียงงัวเงียแบบขัดใจ ด้วยไม่อยากจะได้ยินเสียงและได้กลิ่นของเขาให้รบกวนโสตประสาทอีกต่อไป เธอจึงแสร้งเป็นคนขึ้เซา แบบเมื่อหัวถึงหมอนก็สามารถเข้าสู่ห้วงนิทราได้ไม่ยาก
“ฟี้”
กานต์ ขมวดคิ้วเข้มขึ้นเมื่อมองร่างคนตัวเล็กที่นอนนิ่งอยู่ตรงขอบเตียงแบบหมิ่นเหม่ ก่อนจะชะโงกหน้าหล่อเหลาลงไปใกล้จนสันจมูกโด่งชิดกับแก้มเนียนใส
ฟอด!!
ริมผีปากเย็นกดจรดชิดมุมปากของเธอ จนขนอ่อนในกายของปรียาลุกชูชัน แต่ตาคู่สวยยังคงหลับพริ้ม
นี่เขาจะทำบ้าอะไรกัน!!
“หลับง่ายจังฝ้าย”
กานต์กระซิบเสียงทุ้มต่ำ มือหนาไล้ปรอยผมสสวยให้เบี่ยงออกจากกรอบหน้างาม
หญิงสาวได้แต่นอนตัวนิ่งแม้ใจจะเริ่มสั่นไหว เมื่อปลายนิ้วอุ่นลากไล้ผ่านช่วงลำคอระหงและปรางแก้มเนียน
“ความจริงเมื่อวาน ที่เราทำแบบนั้นในห้องน้ำมันก็ดีเหมือนกันนะ เราลองทำอีกดีมั้ย?"
ดีบ้าอะไรละ! นี่เขามาพล่าอะไร
“ไม่ค่ะ!!”
“อ้าว นึกว่าหลับแล้ว”
คิ้วหนาของ กานต์ ยกขึ้นสูงอีกครั้ง
“จะหลับได้ยังไง ก็คุณกานต์เล่นนอนเบียดฝ้ายซะขนาดนี้ เตียงออกจะใหญ่ขยับไปหน่อยได้มั้ยคะ ฝ้ายอึดอัดหายใจไม่ออก แบบนี้นอนไม่หลับแน่”
เธอตะแคงตัวขึ้นเล็กน้อย ส่งเสียงเข้มบอกเขา โดยไม่พยายามสบตากับหน้าหล่อเหลาที่อยู่ใกล้เพียงลมหายใจรดริน
ไม่ๆๆๆ จะต้องไม่หลงกลเขาเด็ดขาด
“ฝ้ายก็หลับไปซิ”
คนตัวโตกว่าทำหน้าตาย คล้ายจะไม่ใส่ใจถ้อยคำที่เธอเอ่ยบอกแต่อย่างใด มือหนารั้งเอวคอดให้ร่างนุ่มเข้ามาเบียดชิดยิ่งกว่าเดิม
“คะ..คุณกานต์จะทำอะไร”
“ก็ทำความคุ้นเคยกับฝ้าย แบบที่ทำเมื่อวานไง”
เขาบอกอย่างใจเย็น แต่นั่นทำให้สองแก้มของ ปรียา ร้อนผ่าวขึ้นมาแทบจะทันที
“มะ ..ไม่ได้ค่ะ เราสัญญากันแล้วว่าจะไม่ล่วงเกินรุกล้ำกัน และจะทำแบบนั้นได้ไงในเมื่อเราไม่ได้รักกัน”
เธอย้ำเสียงแข็งถึงข้อตกลงที่เขาและเธอคุยกันไว้ ก่อนวันแต่งงาน เขาเองต้องการจะได้ทรัพย์สมบัติของตระกูลศรีพิพัฒน์ตามพินัยกรรมของคุณโอภาส ส่วนเธอถือว่าได้ทดแทนบุญคุณกับครอบครัวนี้
..แม้ความจริงเธอจะอยากใกล้ชิดเขาด้วยส่วนนึง
แต่ทุกอย่างก็ลงตัว สองฝ่ายต่างคนต่างได้
“หือ ก็ไม่ได้รุกล้ำอะไรฝ้ายนี้แค่ปากกับลิ้น ฝ้ายยังไม่ได้สึกหรออะไรสักหน่อย อีกอย่างเรื่องแบบนี้ไม่เห็นจำเป็นต้องรักกันก็ทำได้อยู่แล้ว”
คำพูดชวนชิงชังนั้นทำให้ ปรียากัดริมปากแน่น และหันมาผลักอกหนาของเขาให้ขยับออกไป
“แต่ฝ้ายทำไม่ได้ค่ะ!! ฝ้ายจูบกับคนที่ไม่รักไม่ได้”
เขามันคนใจร้ายและไร้หัวใจ ที่พูดตอกย้ำคำว่า ไม่รัก กับเธอไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง
“ไม่ได้จริงเหรอ? ก็เห็นฝ้ายชอบนิ”
กานต์ เขยิบมาใกล้กว่าเดิมหน้าหล่อเหลาโน้มลงมาใกล้ สูดดมกลิ่นหอมอ่อนที่เขาคุ้นชินมาเป็นเดือนตั้งแต่ เธอมาอยู่ในบ้านหลังนี้ร่วมกับเขา...น่าจะเป็นครีมอาบน้ำที่เธอใช้
กลิ่นดอกแมกโนเลียผสมกุหลาบ
“ไม่ได้ อื้อ...” ไม่ทันจะเอ่ยประโยคใดต่อ ริมผีปากของเธอก็ถูกปิดด้วยริมผีปากอุ่นร้อนของเขา
- ผู้เขียน
