ตอนที่ 5 เด็กคนนั้นเป็นใคร

826 คำ

ปิ้งป่อง สองคนที่อยู่ในครัวหันขวับเมื่อได้ยินเสียงกดออดมาจากหน้าบ้าน เนื่องด้วยตัวบ้านกับประตูรั้วมีระยะห่างกันพอสมควร เจ้าของบ้านจึงให้ช่างมาทำ ดีกว่าให้ลูกบ้านยืนแหกปากร้องเรียกเวลามาหา เพียงระบุตัวหนังสือตัวโต ๆ เอาไว้ว่า 'กดออดทุกครั้งที่มาติดต่อ' ก็สามารถพบเจอเจ้าของบ้านได้อย่างง่ายดาย "เดี๋ยวกันตาไปดูให้เองจ้ะ" รีบบอกคนที่ทำกับข้าวอยู่ เป็นมือเป็นเท้าช่วยคนพี่ หน้าที่ของเมียนี่ และต่อไปเธอคงได้ทำบ่อยครั้ง กันตามองเด็กรุ่นลูกตั้งแต่หัวจรดเท้า อีกฝ่ายอยู่ในชุดนักศึกษาทรงเอกระโปรงสั้นเลยหัวเข่าขึ้นมานิดหนึ่ง ผมยาว ผิวขาวเนียน ดวงตากลม จมูกเรียว ริมฝีปากเล็ก มองโดยรวมก็คือ 'สวย' สวยสะพรั่งไปทั้งตัว "มาหาใครคะ?" ปกติเธอคงถามชาวบ้านที่มาว่ามาติดต่ออะไร แต่เพราะเธอไม่แน่ใจว่าเด็กนักศึกษาคนนี้จำเป็นต้องมีธุระกับสามีเธอไหม จึงถามแบบนี้มากกว่า นี่นายกเทศบาลตำบลคันคายนะ ไม่ใช่คณะอาจารย์ เธอไม่เห็นว่าคนทั้งคู่ต้องมีเรื่องให้เกี่ยวข้องกัน "เอ่อ..." ของขวัญมองหน้าอีกฝ่ายด้วยความประหม่า อย่าบอกนะว่าผู้หญิงตรงหน้าเป็นภรรยาของนายกสุเมธ แล้วไหนพี่ปุ๊กหัวหน้ากองคลังถึงบอกว่านายกสุเมธไม่มีภรรยาล่ะ แต่ฟังจากน้ำเสียง และดูจากสายตา เหมือนอีกฝ่ายไม่ค่อยพอใจที่เธอมาที่นี่ "ขวัญเอามือถือมาให้พ่อนายกค่ะ" กันตารู้สึกร้อนใจขึ้นมาเมื่อได้ยินดังนั้น มองโทรศัพท์มือถือในมือของหญิงสาวรุ่นลูกที่ยื่นออกมา โทรศัพท์ของพี่เมธ ไปอยู่กับเด็กคนนี้ได้ยังไง หรือว่า... "ขอบใจ" นายกสุเมธยื่นมือไปรับแล้วจับยัดลงในกระเป๋ากางเกงตัวเองทันที มองใบหน้าเรียวของอีกคนนิ่ง สงสัยทางกลับบ้านพอดี ก็เลยเอามาส่ง แต่ถ้าให้เดา คงไม่ได้อยากมาตั้งแต่แรก เพราะหน้าตาบูดบึ้งมาก แต่คงขัดคำสั่งไม่ได้ ก็เลยต้องมา กลัวฝึกงานไม่จบ กลัวไม่ถูกอนุมัติให้ผ่านการฝึกงาน อะไรจำใจทำได้ ก็ต้องทำ ของขวัญเม้มปากเล็กน้อยเมื่อไม่เห็นท่านพูดอะไรต่อ จึงเดินกลับไปขึ้นรถ หมดหน้าที่ของเธอแล้วนี่ ขับรถไปตามทาง ก็คิดไปต่างๆ นานา แน่นอนว่าไม่พ้นเรื่องที่พบเจอเมื่อกี้ มีภรรยาอยู่แล้วยังมาหยอดคำหวานใส่เธออีก เจ้าชู้มาก! ต่อไป เธอจะไม่หลงกลนายกสุเมธอีกเลยคอยดู! นายกสุเมธเดินกลับเข้าครัว และมีกันตาเดินตามมาติด ๆ ยอมรับว่าตอนนี้ในหัวของหญิงสาวมันเต็มไปด้วยคำถาม เด็กคนนี้เป็นใคร? แล้วเป็นอะไรกันกับสามีเธอ แล้วสามีของเธอล่ะ ไปทำอีท่าไหน ถึงได้ลืมโทรศัพท์มือถือจนเด็กคนนี้ต้องเอามาส่งถึงที่บ้าน ถามพี่เมธได้ไหม? เธอมีสิทธิ์หรือเปล่า? ถามได้สิ เธอเป็นเมียพี่เขานี่ "พี่เมธ เด็กคนนั้นเป็นใครหรือจ๊ะ เกี่ยวข้องอะไรกับพี่?" กันตาไม่ลังเลที่จะถาม ร้อนกว่าไฟบนเตา ก็คือสิ่งที่กำลังเดือดปุด ๆ อยู่ในใจของเธอ การที่มีเด็กสาวหน้าตาสละสลวยคนหนึ่งมาหาสามีเธอถึงที่บ้าน มันไม่ใช่เรื่องเล็ก ๆ ไหนพี่เมธบอกเธอว่า เราจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมไง แล้วผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร "พี่เมธ" "ทำกับข้าวอยู่ไม่เห็นเหรอ" นายกสุเมธยังคงตำน้ำพริกต่อ เพราะนึ่งปลาใกล้สุกเต็มที ท้องร้องจนไส้จะกิ่ว อีกนิดจะตามไปกินใครบางคนถึงที่บ้านได้แล้ว ถ้าไม่อยากมาก็ควรปฏิเสธตั้งแต่แรก เขาไม่ชอบคนจำใจทำ! กันตาพยายามข่มใจตัวเองให้เย็นลงเมื่อเขาบอกแบบนั้น เธอรู้ว่าหากตัวเองคะยั้นคะยอถาม เราจะผิดใจกันเปล่า ๆ ในอดีตก็มีให้เห็น หากคำถามไหนที่พี่เมธไม่อยากตอบ เขาจะไม่ตอบ แต่พอเขาไม่ตอบ ใจเธอก็ยังไม่เย็นลงเช่นกัน จึงเลือกที่จะกลับบ้านแทน "กันตากลับแล้วนะจ๊ะ เดี๋ยววันหลังมาใหม่จ้ะ" กันตาเดินออกจากบ้านนายกสุเมธ โดยที่เจ้าของบ้านไม่สนใจแม้แต่นิดเดียว กลับกันตักน้ำพริกลงในถ้วยใบเล็ก และหันไปปิดเตาแก๊สหม้อนึ่งปลานิล ตักปลาใส่ถาดสี่เหลี่ยม ตักผักวางลงข้าง ๆ กัน แล้วถือมาวางลงบนโต๊ะกินข้าว เปิดฝากระติบข้าวเหนียวที่นึ่งไปก่อนหน้าออก แล้วนั่งกินข้าวคนเดียวเหมือนทุกวัน

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more