ตอนที่ 8 เรียกพี่กี่โมง
1123 คำ
"เที่ยงแล้ว ไปกินข้าวกันขวัญ" ปุ๊กบอกกับลูกน้องใต้ปกครองของตัวเอง วันนี้นายกสุเมธนัดเลี้ยงพนักงานทุกคนในเทศบาลที่ร้านอาหารอีสานแห่งหนึ่งในหมู่บ้าน เดือนละครั้งสองครั้ง มักมีเหตุการณ์แบบนี้ให้เห็นอยู่ตลอด
ของขวัญเก็บมือถือลงในกระเป๋าแล้วเดินตามหัวหน้าลงจากอาคารสำนักงาน นั่งรถไปคันเดียวกันกับพี่ปุ๊ก ใช้เวลาไม่นานก็ถึง เพราะร้านอาหารอยู่ในหมู่บ้านคันคายนี่เอง
ราวสามสิบชีวิตต่างจับจองพื้นที่นั่ง โดยแยกกันเป็นหลายโต๊ะ ส่วนของขวัญยังคงนั่งกับหัวหน้าของเธอ
ไม่นานอาหารที่สั่งเอาไว้ล่วงหน้าก็มาเสิร์ฟ ต่างเต็มไปด้วยเมนู ลาบ ก้อย และต้มแซ่บ มีส้มตำกับไก่ย่างกินคู่กัน
ส่วนข้าวจะอยู่ในกระติบเล็ก ๆ เครื่องดื่มคือน้ำเปล่าเย็น ๆ กับน้ำอัดลมเพียงเท่านั้น เวลางาน นายกสุเมธไม่อนุญาตให้ลูกน้องดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ ทุกคนต่างรับรู้และเข้าใจ
"ขออนุญาตเสิร์ฟค่ะ"
ของขวัญหันขวับเมื่อได้ยินพนักงานทางร้านเอ่ยขึ้นไม่ไกลจากที่เธอนั่งอยู่ กำลังจะยื่นมือออกไปรับ เพราะคิดว่าอีกฝ่ายนำอาหารมาเสิร์ฟ แต่ต้องชะงักไปเมื่อพบกับเมนูแปลกตาบนจาน
"เราสั่งข้าวหน้ากุ้งแกะด้วยเหรอคะพี่ปุ๊ก" เพราะก่อนออกมาได้ยินพวกพี่ ๆ เขาบอกนายกสุเมธจะเลี้ยงข้าวที่ร้านอาหารอีสานนี่ และทุกเมนูที่นำมาเสิร์ฟ หน้าตาจะออกไปทางโทนเดียวกันทั้งหมด
"ไม่ได้สั่งนะคะ" ปุ๊กที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามของขวัญส่ายหน้าให้พนักงานในร้าน สงสัยคงเป็นโต๊ะอื่น
"มีคนสั่งให้น้องคนนี้ค่ะ"
"ใครอะขวัญ?" ปุ๊กมองใบหน้าของขวัญทันที แต่คนน้องกลับส่ายหัว เธอรู้ว่าหัวหน้าคงมีคำถามอยากถามเธอว่า คนคนนั้นเป็นใคร
แต่เธอไม่รู้จริง ๆ นี่
"ใครสั่งมาให้เหรอคะ" ปุ๊กถามพนักงานกลับอีกที แต่ได้รับเพียงรอยยิ้มตอบกลับมา
ของขวัญรับมางง ๆ แต่มิวายสงสัยอยู่ จึงหันไปมองรอบ ๆ จนสายตาไปสะดุดกับใครบางคนที่นั่งอยู่อีกโต๊ะมองมาทางนี้
ของขวัญขมวดคิ้ว คงไม่ใช่นายกสุเมธหรอกนะ ที่สั่งมาให้เธอ
"แน่ะ ๆ ๆ พี่ว่าต้องมีใครในนี้แอบชอบขวัญแน่เลย" เอ่ยแล้วมองไปรอบ ๆ เพราะอยากรู้ว่าใครมีพฤติกรรมอันน่าสงสัย ก็น้องเธอสวยขนาดนี้ แล้วใครจะไม่ชอบบ้าง
แต่ไม่คิดว่า เพียงเวลาไม่นานที่ของขวัญมาฝึกงาน จะรีบทำคะแนนโดยการสั่งข้าวหน้ากุ้งแกะมาให้น้องทาน
"พี่ปุ๊กกินด้วยกันนะคะ พี่ ๆ ทุกคนกินด้วยกันค่ะ" ของขวัญแก้เขินโดยการชวนคนในโต๊ะกินด้วย ทั้งโต๊ะมีแค่เธอคนเดียวที่มีข้าวหน้ากุ้งแกะ กุ้งตัวโต ๆ มันเยิ้ม ๆ มีน้ำจิ้มซีฟู้ดมาด้วย แค่เห็นก็น้ำลายไหลแล้ว
"กินเถอะ พวกพี่จะกินนี่" หนึ่งในนี้เอ่ยขึ้น ถึงแม้ว่าจะอยากกินข้าวหน้ากุ้งแกะอยู่ก็ตาม แต่กลัวน้องไม่อิ่ม และหากสั่งเพิ่ม อาจต้องจ่ายส่วนต่างเอง
ของขวัญอมยิ้มเล็กน้อยเมื่อได้ยินอย่างนั้น ก่อนจะลงมือกินข้าวหน้ากุ้งแกะ ตักน้ำจิ้มซีฟู้ดราดบนมันกุ้ง แล้วตักเข้าปาก ความอร่อยจากปลายลิ้นวิ่งเข้าโสตประสาทถึงกับหลุดยิ้มออกมา
อร่อยมาก! ของขวัญแทบอยากเอ่ยคำนี้ออกมาดัง ๆ ทว่าเลือกนั่งกินเงียบ ๆ แทน
นั่งกินไปด้วย ลอบมองไปยังโต๊ะที่มีแต่ผู้หลักผู้ใหญ่ไปด้วย เป็นจังหวะเดียวกันกับคนที่นั่งตำแหน่งหัวโต๊ะมองมาที่เธอ
ของขวัญรีบหลุบตามองต่ำกินข้าว สักพักมีเสียงแจ้งเตือนในมือถือดังขึ้น หญิงสาวรีบหยิบมันขึ้นมาดู
พอเห็นชื่อและรูปโพรไฟล์ของขวัญถึงกลับตาโต เพราะนายกสุเมธเพิ่มเพื่อนเธอมา หันซ้ายหันขวา มีใครมองเธออยู่ไหม แต่พอเห็นว่าไม่มีใครสนใจ เธอจึงรีบกดรับเพื่อน ข้อความก็เด้งเข้ามาทันที
(อร่อยไหม)
"อร่อยค่ะ พ่อนายกสั่งข้าวหน้ากุ้งแกะให้ขวัญเหรอคะ" เพราะยังไม่แน่ใจว่าเป็นท่านสั่งมาให้จริงหรือเปล่าจึงถาม
(แล้วคิดว่าใครสั่งให้ล่ะ)
ของขวัญหน้ายู่ แค่ตอบว่า 'ใช่' หรือ 'ไม่ใช่' แค่นี้เอง ทำไมท่านต้องย้อนถามเธอกลับด้วย
ที่ต้องถามว่าใช่ท่านไหม ก็เพราะเธอมองไม่ออกแล้วไงว่าจะมีใครทำแบบนี้
(ฉันสั่งเอง)
ของขวัญอมยิ้มเล็กน้อย เดาไม่ผิด แต่ทำไมท่านถึงได้น่ารักกับเธอแบบนี้ล่ะ
(อยากกินอะไรสั่งได้เลยนะ เดี๋ยวจ่ายเอง)
"ขอบคุณค่ะ" แต่เธอคิดว่าข้าวหน้ากุ้งแกะจานเดียวก็อิ่มจนจุกแล้วแหละ ไม่สั่งอะไรเพิ่มแล้ว
(ของขวัญ)
"ขา" หญิงสาวรีบตอบกลับทันที เผื่อฝ่ายนั้นมีอะไรจะคุยด้วย
(เรียก 'พี่' กี่โมง)
หญิงสาวชะงักไปเมื่อเห็นอย่างนั้น ใจดวงน้อยเต้นแรงขึ้นมา เหลือบมองซ้ายขวาอีกที ว่าเธอกำลังเป็นจุดสนใจหรือเปล่า แต่พบว่าไม่ มือเรียวรีบพิมพ์ตอบกลับไป
"ขวัญไม่กล้าเรียกค่ะ"
(ทำไม)
"ก็พ่อนายกอายุเยอะกว่าขวัญตั้งเยอะนี่คะ ขวัญคิดว่ามันไม่เหมาะค่ะ"
(จะบอกว่าแก่งั้นซิ?)
"ขวัญไม่ได้หมายความว่าแบบนั้นสักหน่อยค่ะ" รีบตอบกลับไปเพราะกลัวท่านเข้าใจผิด เธอแค่จะบอกว่า ท่านดูโตเกินกว่าที่เธอจะเรียกพี่ต่างหาก นายกสุเมธ อายุเท่าพ่อของเธอเลยนะ แล้วเธอจะเรียกอีกฝ่ายว่าพี่ได้ไง
"ขวัญเรียก 'นายก' เฉย ๆ ได้ไหมคะ"
นายกสุเมธอ่านแล้วไม่ตอบ ของขวัญรู้เลยว่าอีกฝ่ายคงไม่พอใจ
"พี่เมธ"
นายกสุเมธส่งสติกเกอร์อารมณ์ดีมาทันที ทำเอาของขวัญหลุดขำจนโดนแซว
"แน่ะ ๆ ๆ รู้แล้วใช่ไหมว่าใครสั่งข้าวมาให้"
ของขวัญทำเพียงอมยิ้ม แต่ไม่ได้ตอบอะไรกลับไป เก็บมือถือลงในกระเป๋าสะพายตัวเองแล้วนั่งกินข้าวต่อ สนทนากับพี่ ๆ ในโต๊ะด้วยเมื่อฝ่ายนั้นถามมา
เธอเพิ่งมาฝึกงานวันที่สองจึงยังไม่กล้าชวนพี่ ๆ คนไหนคุย แต่ใครถามมา เธอก็ตอบหมด ยินดีตอบโต้ด้วยอยู่แล้ว
- ผู้เขียน
