ตอนที่ 7 เรียกพี่
1188 คำ
นายกสุเมธเข้าที่ทำงานเช้ากว่าทุกวัน และรู้สึกอยากได้เครื่องดื่มร้อน ๆ จึงเดินเข้าครัว ทว่ากลับเจอใครบางคนนั่งกินข้าวอยู่ในนี้ด้วย พยักหน้ารับเมื่อเธอยกมือไหว้เขามา
ของขวัญนั่งกินข้าวเงียบ ๆ ด้วยความประหม่า พอเห็นท่านหยิบถ้วยกาแฟจึงรีบถาม
"พ่อนายกจะกินกาแฟหรือเปล่าคะ"
นายกสุเมธเหลือบไปมองทางด้านหลังเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้าออกมา ยังไม่มีใครมาทำงานสักคน เขาก็ต้องทำเอง
"เดี๋ยวขวัญทำให้ค่ะ" ของขวัญรีบลุกเดินไปหยุดอยู่ด้านข้างเพื่อจะชงกาแฟ พี่ปุ๊กกับเลขานายกสุเมธมอบหมายหน้าที่นี้ให้เธอแล้วนี่ และเธอจะทำมันให้ดี
ถึงเหตุการณ์เมื่อวานยังไม่สามารถเอาออกไปจากหัวได้ แต่เธอยังต้องทำงานร่วมกันกับท่านนี่ คิดว่าการไม่ทำตัวเป็นปฏิปักษ์ต่อท่านมันคงดีกว่า
นายกสุเมธพยักหน้าแล้วถอยออกมาเล็กน้อย ยืนกอดอกรอเอากาแฟ ระหว่างนั้นลอบมองคนตัวเล็กสลับกับมือเรียวของเธอไปด้วย
นี่สินะ เขาถึงว่า 'คนสวย' มองจากมุมไหนก็สวย ไม่ว่าจะด้านหน้า หรือด้านหลัง ของขวัญดูดีไปหมด
หาตำหนิอะไรก็ไม่เจอ ไม่มีสักนิด ไม่มีเลย สวยคือสวย ไม่มีคำใดมาเทียบแทน
"ได้แล้วค่ะ" ไม่มีอะไรซับซ้อน กาแฟของนายกสุเมธ แค่กาแฟเพียว ๆ สองช้อนชา ชงกับน้ำร้อน ชงยังไงก็อร่อย
"ขอบใจ" นายกสุเมธเอ่ยพลางยื่นมือออกไปรับ แต่ใช่จับแค่จานรองแก้ว แต่มันเลยไปถึงนิ้วขาว ๆ นุ่ม ๆ ของเธอด้วย
ของขวัญชะงักไปเล็กน้อย แต่พยายามเก็บอาการเอาไว้ รออีกคนจับจานรองเต็มมือถึงจะถอยออก ทว่า...
นายกสุเมธกลับไม่ปล่อยมือเรียว กลับกันยังเอาแต่มองใบหน้าของขวัญไม่วาง จนคนที่ถูกมองทำตัวไม่ถูก ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
"คนเมื่อวานที่เจอ...แค่คนข้างบ้าน"
ของขวัญมองค้อน รู้ได้ยังไงว่าเธออยากได้คำตอบในเรื่องนั้น มานั่งในใจเธอหรือไง
"ไม่ได้เป็นอะไรกัน" นายกสุเมธบอกด้วยท่าทีสบาย ๆ กลั้นยิ้มในใจลึก ๆ เมื่อเห็นท่าทีของขวัญ
ทั้งคืนคงมีคำถามเต็มหัว เผลอ ๆ คงสาปส่งเขาในใจเรียบร้อย เพราะเขาเองก็จามทั้งคืน แทบไม่ได้นอนเหมือนกัน
"ขวัญไม่ได้อยากรู้สักหน่อยค่ะ" ถึงปากบอกไปแบบนั้น ทว่าใจกลับเต้นแรงมาก แค่คนข้างบ้านงั้นเหรอ
นายกสุเมธกำลังทำให้เธอคิดอีกแล้วนะ ว่าท่านกำลังห่วงใยความรู้สึกเธอ กลัวเธอจะคิดไปไกล ถึงได้หยิบยกเรื่องนี้มาพูด มาอธิบายให้เธอหายเคลือบแคลงใจ
"หายข้องใจแล้วใช่ไหม"
"ขวัญไม่ได้ข้องใจอะไรสักหน่อยค่ะ" ของขวัญทำไม่รู้ไม่ชี้ แต่ก็สบายใจจริง ๆ ว่าเธอไม่ได้ยุ่งเกี่ยวกับสามีใคร
"ป้อนหน่อยได้ไหม อยากกินกาแฟจากมือเธอ"
"คะ" ของขวัญตกใจ ก่อนจะส่ายหัวออกมา แล้วพยายามจะดึงมือกลับ ทว่าฝ่ายนั้นกลับไม่ยอมปล่อย
"พ่อนายก"
"เรียกพี่"
"มะ...ไม่เอาค่ะ" ของขวัญใจเต้นแรง รีบปฏิเสธทันที
"ทำไม"
"หากขวัญเรียกแบบนั้น คนอื่นมองไม่ดีแน่ค่ะ" ทุกคนในที่นี้ต่างเรียกท่านว่า 'พ่อนายก' กันทั้งนั้น จะให้เธอเรียกอีกฝ่ายว่าพี่ได้ไง
"ก็เอาไว้เรียกตอนอยู่แค่สองคนไง อย่างเช่นเวลานี้"
ของขวัญหน้าแดง อีกแล้วนะ ท่านทำให้เธอคิดไปไกลอีกแล้ว อยากจะบ้าตาย!
"ไหนลองเรียกให้ฟังหน่อย"
ของขวัญส่ายหน้า ยังไงก็ไม่ได้ ไม่ได้เด็ดขาด
นายกสุเมธขยับเดินไปข้างหน้า ทำให้ขวัญต้องถอยหลังกลับเมื่อระยะห่างของเราทั้งคู่มันน้อยลง และถ้วยกาแฟที่อยู่ในมือ กลัวมันหกรดเสื้อนักศึกษาจึงรีบเอ่ยห้าม
"ยะ...อย่าค่ะ!"
"พี่เมธ ไหนลองเรียกซิ" เอ่ยเสียงทุ้ม พยักพเยิดหน้าให้อีกคนพูดตาม พอของขวัญไม่พูด เขาจึงโน้มใบหน้าลงต่ำ
ของขวัญหลับตาปี๋ เธอไม่สามารถถอยหลังไปไหนได้อีก เพราะสะโพกเธอติดเคาน์เตอร์เรียบร้อย กาแฟในถ้วย ก็ทำท่าจะหก หากเธอเอนหลังลงไปอีก
"พี่เมธ ไหนลองเรียก" ใบหน้าอยู่ใกล้เธอหน่อยเดียว จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจของกันและกัน
ของขวัญได้กลิ่นบุหรี่ปะปนมากับกลิ่นน้ำหอมจาง ๆ มันไม่ได้เหม็นแบบนั้น แต่กลับดึงดูดให้เธอสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ แทน
และนอกจากกลิ่นของน้ำหอมกับบุหรี่แล้ว เธอยังได้กลิ่นผลิตภัณฑ์ที่ท่านใช้ด้วย ไม่ว่าจะเป็นครีมอาบน้ำ แป้ง โลชั่น หลาย ๆ อย่างรวมกัน
เธอแยกไม่ออกหรอกว่ากลิ่นไหนเป็นของผลิตภัณฑ์อะไร แต่รวม ๆ แล้วมันสะอาด ดึงดูด เดินผ่านเธอคงมีเหลียวหลังแน่นอน และคงคิดว่าทำไมผู้ชายคนนี้ตัวหอมจัง
"พะ...พี่เมธ"
นายกสุเมธอมยิ้มอย่างพึงพอใจ มองริมฝีปากอวบอิ่มด้วยความรู้สึกมันเขี้ยว นุ่มนิ่มราวกับเยลลีสีหวาน จนอดโน้มใบหน้าลงต่ำเอาฟันไปกัดเบา ๆ ไม่ได้ แลบลิ้นร้อนออกมาเลียตามกลีบปากอวบ นุ่มหอม ได้กลิ่นสตรอว์เบอร์รีี
ของขวัญหยุดหายใจไปเลย ไม่คิดว่าอีกคนจะทำแบบนี้ แต่พอโดนขบปากมาเบา ๆ อีกที เธอถึงได้สติกลับมา หลุดถอนหายใจดังเฮือก แล้วรีบโกยอากาศเข้าปอด
นายกสุเมธดึงตัวอีกคนขึ้น แล้วหยิบถ้วยกาแฟติดมือไป เดินออกจากห้องครัวอย่างอารมณ์ดี ยกถ้วยกาแฟขึ้นจิบไปตามทาง
"หวัดดีครับพ่อนายก วันนี้มาทำงานเช้าจังเลยนะครับ" เซฟเอ่ยทักพร้อมทั้งยกมือไหว้ผู้บังคับบัญชา แปลกนะ นายกสุเมธมาทำงานเช้ากว่าปกติ
"มากินกาแฟรสสตรอว์เบอร์รี"
"ครับ?"
นายกสุเมธยกถ้วยกาแฟขึ้นให้เลขาดู ก่อนจะเดินเข้าห้องทำงานของตัวเองอย่างไม่ขยายความใด ๆ ต่อ
เซฟทำหน้างง อะไร กาแฟรสสตรอว์เบอร์รี เจอหน้าของขวัญรีบถามทันที
"มีกาแฟรสสตรอว์เบอร์รีด้วยเหรอขวัญ"
"คะ?" ของขวัญทำหน้างง อะไร กาแฟรสสตรอว์เบอร์รี
"ก็พ่อนายกบอกมีกาแฟรสสตรอว์เบอร์รี พี่ก็เลยอยากลอง" วางกระเป๋าลงแล้วค้นหาบนชั้น ไม่มี ก็มีแต่แบบปกติเหมือนเคยกินทุกวัน
ของขวัญเห่อร้อนตามใบหน้าขึ้นมาเมื่อได้ยินอย่างนั้น กัดปากตัวเองเบา ๆ เพราะรู้สึกหมั่นไส้คนที่บอกพี่เซฟ
กาแฟรสสตรอว์เบอร์รีงั้นเหรอ ก็ลิปมันที่เธอใช้ไง หอมหวานกลิ่นสตรอว์เบอร์รี
"พ่อนายกคงอำพี่เซฟเล่นค่ะ"
"พี่ก็ว่า มีที่ไหนกาแฟรสสตรอว์เบอร์รี"
ของขวัญทำเพียงอมยิ้มให้คนพี่นิด ๆ ส่วนใจจริงนึกสาปส่งคนที่เดินออกไปก่อนหน้านี้แล้ว
- ผู้เขียน
