ก่อนหน้านี้ที่ทอฝันอนุญาตให้เขาได้อยู่กับลูก จิรายุพยายามสอนให้จริงใจเรียกเขาว่าคุณป๋า แต่ดูเหมือนจะเป็นคำที่ยากเกินไป ยัยหนูจึงเปล่งเสียงออกมาแบบนั้น แต่แค่นี้ ก็ทำให้หัวใจแกร่งอุ่นวาบไปทั้งดวงแล้ว
จริงใจนั่งนิ่งอิงแอบอกอุ่น สองมือป้อม ๆ เกาะเสื้อของคุณป๋าไว้แน่น ยัยหนูตะแคงหน้าหันมามองทางหม่ามี้ตาแป๋ว เธอยื่นมือป้อม ๆ ออกมาข้างหนึ่ง กำแล้วแบซ้ำ ๆ เป็นเชิงเรียกหม่ามี้ให้เข้าไปหา ทั้งยังออกเสียงเรียกไม่ชัดด้วย
“มามี้”
ทอฝันยิ้มอ่อนโยนให้กับท่าทางของลูก เธอเดินเข้าไปหาแล้วจับมือน้อยนั้นขึ้นมาจูบเบา ๆ
“จริงใจจะเอาอะไรหรือคะ หิวนมหรือเปล่า”
พอหม่ามี้มาอยู่ใกล้ ๆ ยัยหนูก็จับนิ้วชี้ของหม่ามี้ไว้แน่น มืออีกข้างเกาะคุณป๋าไม่ปล่อย แก้มยุ้ย ๆ ซบกับอกกว้าง นั่งนิ่งเรียบร้อยอย่างรู้ความ
จิรายุมองสบตาหม่ามี้ของลูก แววตาที่มองเธอยังเต็มไปด้วยความสำนึกผิด ทอฝันรู้ถึงความหมายที่เขาส่งผ่านมาทางแววต
