หนี้รักมาเฟียร้าย

“กรี๊ด!!พี่พร้อม” “ไพลิน!!กลับขึ้นไปบนห้อง” พร้อมรบตะโกนบอกน้องสาวให้กลับขึ้นไปข้างบน แต่ดูเหมือนจะไม่ทันแล้ว “หึ!!!นี่น้องมึงเหรอ” เสียงหัวเราะเบาในลำคอ ตาคมดุสำรวจร่างเล็กสมส่วนตั้งแต่หัวจรดเท้า ก่อนเลื่อนสายตามาหยุดที่หน้าสวยหวาน แล้วยกยิ้มขึ้นเล็กน้อยอย่างพอใจ เธอสวยถูกใจเขามาก “ยะ…อย่านะคุณเจคอป!! เธอไม่เกี่ยว!!” พร้อมรบใช้แขนกันตัวน้องสาวไว้ แต่ไม่เป็นผล ร่างสูงก้าวเข้ามาอย่างไม่รีบร้อน ก่อนคว้าแขนเธอแรงจนร่างเล็กเซถลาเข้าหาตัว พรึบ!! “ว้าย!!กรี๊ด!!ปล่อยนะ!!” ไพลินถูกดึงเข้ามาชิดอก หัวใจเต้นถี่แรงเมื่อกลิ่นบุหรี่ผสมกลิ่นโคโลญจ์คละคลุ้งใกล้จนแทบหายใจไม่ออก เธอดิ้นสุดแรงแต่กลับเหมือนยิ่งทำให้เขากอดแน่นกว่าเดิม “อย่าทำเธอนะ!! อ๊ากก!!” เสียงร้องโหยหวนของพี่ชายดังขึ้น เมื่อถูกลูกน้องเจคอปกระแทกลงพื้น เลือดสีแดงไหลซึมออกจากมุมปาก ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำ “อย่าทำพี่พร้อมนะ!!” ไพลินดีดดิ้นสุดรฤธิ์ “ถ้ายังไม่มีเงินมาจ่าย” เจคอปโน้มหน้าลงข้างหูเธอ เสียงทุ้มต่ำเย็นยะเยือกน่าขนลุก “งั้นเด็กนี่ ก็ถือเป็นดอกเบี้ย” “เดี๋ยวก่อน!!” เสียงหวานสั่นเครือโพล่งขึ้นมา ไพลินกัดฟันกลั้นความกลัว ก่อนรวบรวมความกล้าทั้งหมดบอกออกไป “หนี้ของพี่ชายฉัน…ฉันจะจ่ายเอง!! ปล่อยฉันสิ เดี๋ยวฉันจะไปเอาเงินมาให้” เจคอปเลิกคิ้วสูงแปลกใจ ก่อนยิ้มหยันเหมือนไม่เชื่อ “หืม…เธอมีเงินเหรอ” “ฉันพูดจริง!!ปล่อยสิฉันจะไปเอามือถือมาโอนเงิน” บรรยากาศเงียบงันชั่วขณะ สายตาคมกริบจับจ้องใบหน้าที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว “หึ!!” เจคอปหัวเราะหึในลำคออย่างขบขัน ก่อนจะค่อยๆคลายแขนออก “ไพลิน…มันไม่พอหรอก” พี่ชายรีบบอกน้องสาว เพราะรู้ดีว่ายอดเงินมันเยอะขนาดไหน “หนูมี หนูจ่ายได้” ไม่รอให้ใครได้พูดอะไรต่อ ไพลินวิ่งตึกๆขึ้นบนชั้นสอง แล้วกลับมาพร้อมมือถือเครื่องหนึ่ง มือเรียวรีบกดเข้าแอพธนาคารทันที “บอกบัญชีธนาคารกับยอดเงินมา” ปากเล็กออกคำสั่งอย่างเร่งรีบ “แปดล้าน” เขาพูดช้าๆชัดๆให้เธอได้ยินเต็มสองหู มือถือร่วงหล่นกระแทกพื้นดัง ปุ๊ก !!ไพลินอ้าปากหวอหันไปมองหน้าพี่ชายอย่างไม่เชื่อหู “เขาพูดจริงเหรอพี่พร้อม” พร้อมรบพยักหน้าเบาๆเป็นคำตอบ เสียงหัวเราะขบขันดังขึ้นจากริมฝีปากหยักได้รูป “ทำไม …ไม่โอนแล้วเหรอ” น้ำเสียงเรียบแต่เต็มไปด้วยการเย้ยหยัน “คะ คุณโกงแน่ๆ พี่ชายฉันไม่มีวันติดหนี้เยอะขนาดนี้! อย่างมากก็แค่สามสี่หมื่น” ไพลินหันไปถามพี่ชายอีกครั้ง “พี่ไม่ได้กู้เยอะขนาดนี้หรอกใช่ไหมพี่พร้อม” เงียบ พี่ชายก้มหน้าไม้แม้แต่จะสบตา เจคอปยกมือขึ้นเล็กน้อย ลูกน้องคนหนึ่งเดินเข้ามา ยื่นสัญญากู้ยืมพร้อมแนบสำเนาบัตรประชาชน รวมทั้งโฉนดที่ดินเล็กๆผืนนี้ ที่ใช่เป็นหลักทรัพย์คำประกัน “ดูให้ดีสิ” เสียงทุ้มเย็นเฉียบดังขึ้นอีกครั้ง พร้อมลูกน้องเขาที่ยื่นเอกสารมาตรงหน้า “นี่ไม่ใช่ลายเซ็นพี่ชายเธอหรอกเหรอ” ดวงตากลมเบิกกว้าง อ้าปากค้างแทบหายใจไม่ออก เมื่อเห็นเอกสารตรงหน้า มันเป็นลายเซ็นของพี่ชายเธอจริง ชัดเจนจนเถียงไม่ออก “พี่พร้อม!!นี่มันสมบัติชิ้นสุดท้ายของบ้านเรานะ ฮึก!!” ไพลินมองสัญญาอย่างสิ้นหวัง รู้ดีว่าตัวเองไม่มีปัญญาจะหาเงินมาปลดหนี้จำนวนมหาศาลนี้ได้แน่ “พี่!พี่ขอโทษ ” พร้อมรบขอโทษน้องสาวอย่างรู้สึกผิด “ตามนั้น มีเงิน8ล้านเมื่อไหร่ ค่อยไปเอาน้องมึงกลับ สวยๆแบบนี้ปล่อยไว้ก็เสียของ ” ฟอด!! จมูกคมฝังลงที่พวงแก้ม แล้วสูดดมจนชุ่มปอด กลิ่นหอมอ่อนๆจากกายเธอ ยิ่งกระตุ้นอารมณ์กระสันของเขาไม่น้อย “ไม่นะปล่อยเธอ” “พี่พร้อมช่วยด้วย ” เสียงร้องอ้อนวอนของทั้งคู่ดังขึ้นแทบจะพร้อมกัน เจคอปไม่ปล่อยให้พี่น้องได้อาวรณ์กันนาน แขนแกร่งก็อุ้มร่างเล็กพาดขึ้นบ่าไป ตุ๊บตับ ตุ๊บตับ “ปล่อยฉันนะ! ถึงจะเป็นลูกหนี้แต่คุณก็ไม่มีสิทธิ์ทำแบบนี้นะ ” กำปั้นเล็กฟาดหลังเขารัวๆเต็มแรง แต่ร่างใหญ่กลับไม่แม้แต่ระคายผิว ก้าวขายาวไปยังรถ ที่ลูกน้องเปิดประตูรอ พร้อมกันนั้นเขาก็จับเธอยัดเข้ารถทันที ท่ามกลางเสียงกรีดร้องและแรงดีดดิ้นจนร่างเล็กเหนื่อยหอบ ปั้ง!!~~~ ประตูรถตู้สีดำขลับปิดลง ร่างเล็กขยับจนชิดผนังอีกฝั่ง ดวงตาคมเข้มของชายร่างใหญ่หันมาจับจ้อง ความเย็นชาในแววตานั้นทำให้เธอเหมือนถูกตรึงไว้กับที่ ริมฝีปากหยักกระตุกยิ้มบางราวกับกำลังพอใจที่เห็นเธอตื่นกลัว “ไม่ต้องกลัว…” เสียงแผ่วดังขึ้นเบาๆ มือหนาเลื่อนไปจับขาขาวเนียนละเอียด สูงขึ้นไปเรื่องๆ “ยะ อย่านะ เอามือคุณออกไปซะ!!” ไพลินปัดมือใหญ่ออกทันที จากอารมณ์เริ่มดีที่เห็นชิ้นเนื้อตรงหน้า แต่เธอกลับทำเขาอารมณ์เสีย มือหนาบีบแรงๆเข้าที่พวงแก้ม หมับ!! “โอ้ย!! อ่อย(ปล่อย)” ไพลินหน้านิ่วด้วยความเจ็บ “ถ้าเธอไม่อยากให้พี่ชายเธอเหลือแต่ชื่อ ก็หัดทำตัวให้น่ารักกว่านี้!!” พรึบ!! พูดจบเขาก็สะบัดหน้าเธออย่างแรง แล้วกลับมานั่งตัวตรง ไพลินสะอื้นเงียบๆ ชีวิตต่อจากนี้คงไม่เหมือนเดิมแล้ว