จงเยว่อ้าปากค้าง บุตรสาวของนางจะเอาไปทำอันใดมากมายเพียงนั้น
“พรุ่งนี้แม่จะพาเจ้าไปก็แล้วกัน” ดอกไม้ที่จงเยว่นางเอ่ยถึงล้วนอยู่รอบๆ เขา ชิงหลิงนางจึงคิดว่านางคงไปเก็บมาด้วยตนเองเสียก่อน
“หลิงเออร์ เจ้าซูบผอมลงไปเยอะนัก ซื้อเสื้อผ้าใหม่ดีหรือไม่” จงเยว่มองบุตรสาวอย่างเป็นห่วง
“ไม่ต้องเจ้าค่ะ ข้าว่าจะนำชุดเดิมมาเย็บให้เล็กลง แต่ก็ยังไม่มีเวลา จึงยังไม่ได้จัดการ”
“เช่นนั้นเจ้าก็นำมาให้แม่ แม่มิได้ทำอันใด จะทำให้เจ้าเอง” ชิงหลิงนางเข้าไปสวมกอดมารดาอย่างรักใคร่
จะมีบิดามารดาเรือนใดที่ดีเช่นบิดามารดานางคงหาไม่พบอีกแล้ว บุตรสาวที่แต่งออกไปแล้ว ทั้งคู่ก็ไม่เคยคิดจะทอดทิ้งนางสักครั้ง
“ไป ไป กลับไปเอามาเสียเลย” ชิงหลิงพยักหน้ารับ เมื่อมารดาเอ่ยไล่ให้นางรีบกลับไปเอาเสื้อผ้ามาให้นาง
ทางด้านจ้าวเจ๋อหยวนก็ไปหาสหายที่ร้านของเขาทันที เพื่อนำสบู่ไปเสนอขาย
“นี่คือสิ่งใดหรือ” ฟู่จิ้งเปิดห่อของที่จ้าวเ
