พ่อถอนหายใจแล้วถอนหายใจอีก คงจะรู้สึกกดดันมาก เพราะทุกสายตาจ้องรอคำตอบจากพ่อคนเดียว
“ไงคะหมอ” มีแต่แม่ฉันนี่ล่ะที่ยิ้มประชด และเร่งพ่อ จนพ่อหันมามองฉันแล้วลูบหัวเบา ๆ
“ลืมไปว่าลูกสาวพ่อโตแล้ว” อยู่ ๆ น้ำตาฉันก็ไหลลงมาอาบแก้ม จนฉันโผเข้าไปกอดพ่อแน่น แล้วร้องไห้โฮออกมา
ไม่อยากห่างพ่อไปไหนเลย ตลอดเวลาที่ผ่านมาฉันคิดมาตลอด ถ้าฉันไม่เจอผู้ชายที่เหมือนพ่อ ผู้ชายแสนอบอุ่น อ่อนโยน และซื่อสัตย์ ฉันจะไม่แต่งงานเด็ดขาด
“พ่อขา... ฮือ ๆ ใจจริงปั่นไม่อยากไปไหนเลย อยากอยู่กับพ่ออ่ะ ทำไมแม่โชคดีจัง ที่ได้พ่อเป็นแฟน ตอนนี้ปั่นโตแล้วก็จริง มันต้องมีสักวันใช่ไหมคะ ที่ปั่นต้องห่างพ่อไปมีครอบครัว”
อยู่ ๆ แม่ก็ลูบผมฉันจากด้านหลัง แล้วยื่นทิชชูให้
“ห่างพ่อไม่ได้เลยลูกคนนี้ ตอนเด็ก ๆ แม่บอกว่าไง น้ำปั่นติดพ่อได้... แต่อย่าเกินไป จำได้รึป่าวว่าพ่อต้องรีบหนีไปทำงานแต่เช้าทุกวัน ดึก ๆ งอแงก็ร้องหาพ่อ หิวก็พ่อ
