ทศรัสมิ์เข้าไปกอดร่างเล็กที่หันหลังให้จากด้านหลัง แขนแกร่งรัดตัวเธอไว้ราวกลัวว่าจะหลุดหายไปเสียตอนนั้นและไม่เคยมีครั้งใดที่เขาจะกอดเธอไว้แนบแน่นมากขนาดนี้
“แยม...ฟังผม...ฟังในสิ่งที่ผมอยากพูดกับคุณ”
เขากระซิบข้างหูหญิงสาวที่น้ำตาร่วงไม่อาจนับหยด ใบหน้าคร้ามคมแนบอยู่กับแก้มนวลที่เปียกชื้นด้วยหยาดน้ำตา ร่างแน่งน้อยสะท้านสั่นเหมือนจับไข้ในอ้อมแขนของผู้ชายที่เธอไม่เคยตัดใจจากเขาได้แม้แต่วินาทีเดียว
“คุณทศ...”
“ผมอาจจะเคยเป็นคนโง่มาก่อน โง่เพราะความเห็นแก่ตัวและไม่เคยเปิดใจเพราะความแค้นบ้า ๆ ที่ผมอยากจะเอาคืนจากคุณให้สาสม...ผมทำร้ายคุณ ทำร้ายทุกคนที่คุณรัก แต่ผมไม่รู้เลยว่านั่นเป็นเรื่องไง่อย่างที่สุดเพราะผมกำลังทำร้ายตัวเอง”
“แยมไม่อยากฟัง...ปล่อยแยมเถอะค่ะ”
“ให้ผมได้บอกคุณเถอะนะแยม”
“ปล่อยแยมเถอะค่ะ...แยมไม่อยาก...”
“ผมรักคุณ”
แค่คำพูดเพียงประโยคเดียวที่ดังอยู่ข้างหูทำให้หญิงสาวหยุดช
