เสียงของพิทยาทำให้หญิงสาวรีบสูดลมหายลึกเพื่อให้น้ำที่กบรอบเบ้าตาเหือดแห้งไปอย่างเร็วที่สุดก่อนจะหันกลับไปมองหนุ่มรุ่นพี่ที่เดินเข้ามาสมทบ
“เรียบร้อยแล้วค่ะ...แยมถ่ายได้หลายรูปเลย สวย ๆ ด้วยค่ะ”
“ดีเลย ถ้างั้นเราไปดูเต็นท์ที่พักกัน นี่วินคนขับเรือเอาชุดกับของใช้มาให้แล้วนะ...นี่ของแยม”
พิทยายื่นถุงพลาสติกใบใหญ่บรรจุของข้างในให้หญิงสาว อณัศยารับไปและเปิดถุงออกดูก็รู้สึกแปลกใจเมื่อเห็นว่ามีชุดกระโปรงลายดอกไม้อยู่ในนั้น
“เอ๊ะ!...นี่เขาไปหาชุดจากไหนมาให้กันคะนี่ แล้ววินรู้ได้ยังไงคะว่าแยมใส่ชุดไซส์ขนาดไหน”
“พี่กะให้น่ะ คิดว่าผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ขนาดแยมนี่น่าจะไม่เกินไซส์แอล”
“แหม...นี่แยมเกรงใจพี่พีทมากเลยนะคะ มันจะคุ้มกับค่าจ้างผู้ช่วยถ่ายภาพหรือเปล่าคะนี่”
“อย่าคิดมากน่า” เขายิ้มกริ่ม “ไปกันเถอ
