MABILIS akong pumasok sa car ko at ni-lock iyon. Napaubob ako sa steering wheel ni Moshi at doon ay hindi ko na kinaya dahil tumulo na lamang ang aking mga luha sa magkabilang pisngi ko.
“Aaahh! B-bakit ganito na lang palagi? Bakit ako na lang ang palaging nasasaktan? Wala na ba akong karapatan lumigaya? Bakit ako, Lord? Dahil ba sa ugali ko? Or, dahil ba hindi talaga ako kamahal-mahal? Lahat naman binigay ko pero hindi pa ba sapat iyon?” naiiyak na sabi ko sa aking sarili habang nakaubob pa rin dito sa steering wheel.
Iniyak ko lang nang iniyak ang nasasaktan kong puso pero kahit anong gawin kong iyak ay hindi maubos-ubos ang luha ko at maging ang pagsikip ng aking dibdib. Hindi matapos-tapos.
Napasandal ako sa driver seat ko at tinignan ang place kung nasaan ako kanina, wala na sila
