Hint
1479 Words
Aizen’s pov:
Habang nakahiga ako sa damuhan si Sashna naman ay nakaupo sa tabi ko. Malilim na at ang ihip ng hangin ay malamig na din. Napakasarap pala ng ganitong pakiramdam; parang napakapayapa ng paligid. Habang nakatingin ako sa mga ulap... hindi ko alam na napapangiti na pala ako. I'd never felt so contented like this before.
I smirked as I sighed, “So, this is how it feels to have a normal life.”
Nilingon nya ako at nangunot ang kanyang noo, “Abnormal ka kasi!”
Natawa naman ako ng mahina; sira-ulo na din sya mag-salita! Ahahah!
“Well, y-yeah! I guessed that’s true,” I said as I chuckled, “but really, I am satisfied with this kind of life.”
“T-this kind… of life?” she asked in confusion. “Anong ibig mong sabihin?”
As I stared at the blue sky, I seemed to recall all the events in my life since my childhood. I just realized now that it wasn't fun. "I think I lived just to ... just to kill people."
"W-Why did you say that?" she stuttered in shock.
I smirked as my eyes turned dark, "Ever since I was young… they trained me to become the most powerful and fearless kid. At the aged of 7 years old ... I started to become a demon—"
"WHAT!? AT THAT AGE? YOU—" she freaked out.
"Ahahahah! Yeah, and I really thought that was normal! Ahahahah!" I laughed.
"YOU IDIOT! OF COURSE, IT'S NOT NORMAL! WHY DID THEY LET YOU TO—"
"Because I was born to be like that!” I immediately said as I faked a soft laugh. “They said that all who will interfere in the path of the Mafia should die then I will kill them without hesitations!”
Napalunok si Sashna habang titig na titig sa akin. Sa tingin ko ay kinilabutan sya sa sinabi ko pero ‘yon naman talaga ang totoo.
“They won’t let me play with other kids or even buy me some toys that I like instead... they let me play a gun... a real one! How insane right?" I chuckled at my dilemmas.
Hindi siya umimik at nanahimik pa din. Hindi ko alam kung naiintindihan niya ang mga sinasabi ko pero okay lang; sa unang pagkakataon, may napagsabihan ako ng mga bagay na iyon.
…
"Wala ka bang... kapatid?" bigla nyang tanong sa malungkot na mga salita.
Napasulyap ako sa kanya mula sa gilid ng aking mga mata at kitang-kita ko nga ang lungkot sa kanyang mga mata. Hmn, mukhang naiintindihan nya naman pala ako! Ahahah!
..
"I... I have a brother!” I replied as I stare at the sky again with the image of that assh*le in my mind.
“A brother? Then, where is he? Magkasundo ba kayo?” magkakasunod niyang mga tanong.
“Yes, we’re good! Noong una... hindi ko talaga alam na kapatid ko sya, mukhang ayaw naman nilang ipaalam sa akin pero nakalimutan ata nilang magaling ako sa mga palaisipan kaya nalaman kong kapatid ko sya,” pagkukwento ko kay Sashna na tila lalo syang naging interesado.
“Huh? Hindi ko maintindihan! Bakit?” muli nyang tanong.
Hindi ako mahilig ibahagi ang storya ng buhay ko pero ewan ko kung bakit kay Sashna ay parang ayos lang sa akin na sabihin ang ilan sa mga ito.
“Nang malaman ko ‘yon noon ay gusto kong patayin ang kumag na ‘yon pero naisip kong wala naman siyang kinalaman sa kalokohan ng ama ko kaya hindi ako dapat magalit sa kanya. I never told him that I knew he's my brother. We became close and partners in crime; He’s definitely my opposite but still... we stick together! He’s nice, intelligent and responsible… kaya nga sa tingin ko talaga mas karapat-dapat talaga syang maging Pr—" napahinto ako.
Sh*t! Muntik ko ng masabi!
"Ha? Maging ano?" tanong nya.
"Ah, maging legal na anak,” pag-iiba ko at ngumisi ulit.
“Alam mo kahit sira-ulo ka, hindi naman ibig sabihin no’n wala ka ng karapatan maging legal na anak,” sabi niya na tila gustong pagaanin ang loob ko kahit ininsulto nya ako no’ng una.
Ahahah! Sira ka din talaga Sashna!
Bumangon ako at naupo sa kanyang tabi.
“Nah, I just want this kind of life” —I turned to look at her— “with you.”
She looks so surprised because of what I said so, I grin while also staring at her.
"You might be... crazy, annoying... pathetic, clumsy... psychopath and something else sometimes, but you changed my perspective in life. Thank you for being like that,” I chuckled as I parted some strands of hair and tucked them behind her ear. “You really made me happy and also because of you, I learned how to fall—"
I hadn’t finished what I was about to say when suddenly she tugged on my shirt to bring me closer to her and... press a kiss on my lips!
W-What the— mmp!
Nagulat ako at naipikit-pikit ko na lang ang mga mata ko dahil sa pagkabigla. DAMN THIS GIRL! She's full of surprises!!!
Dahan-dahan niyang iniwan ang mga labi ko at hindi pa rin ako makapaniwalang ginawa nya ‘yon. Ngumiti siya sa akin ng sobrang tamis at napakaganda nya talaga sa ngiti niyang ‘yon.
…
"Thank You... Thank you that I have you!" she whispered and it strikes me deep in my soul.
Hindi ko na napigilan ang sarili ko na kabigin siya at yakapin ng mahigpit. Parang ayoko ng mag-isip ng mga oras na ‘yon at hayaan na lang ang lahat! Parang ayaw ko na siyang bitawan at habambuhay na lang manatiling nakayakap sa kanya.
Pero… alam kong imposible.
Sashna… patawad.
-----------------------------------------------
Dylan's pov:
Ilang araw ko ng pinag-iisipan ang secret file ni Shiva, pero dahil sa sa dami kong ginagawa ay hindi ako makapag-concentrate!
Dapat ko na bang hingiin ang tulong ni Prime? I’m sure he can solve this in an instant!
The f*ck! Bakit ba hindi ako gano’n kagaling sa palaisipan? Hmn.
Nasa kwarto ko ni Prime at nakaupo sa harapan ng kanyang mesa. I was dumbfounded again as I stared at my laptop trying to solve this 7-character password of Shiva. Hmn, it’s so hard to guess because I don't even have any hint.
Nakaagaw pansin sa akin ang lumang calculator ni Prime na nakapatong din sa mesa. Bakit hindi nya pa rin tinatapon ang bagay na ito?
I remembered I was the one who gave it to him. That jerk, huh!
Sira-ulo lang talaga sya pero may pagka-sentimental din kung minsan pagdating sa mga bagay-bagay.
Naalala ko na sinabi nya no’n na kung ibibigay ko ito sa kaya ay sasabihin nya sa akin ang kanyang sikreto. Mga bata pa kami no’n at ewan ko ba kung bakit gusto nya ang calculator na ito. Ipinagpalit nya ang sikreto nya para lang sa mumurahing calculator.
Pero sabagay, ang sikreto nya lang naman no’n ay ang hindi niya pagpasok sa Academy at paggagala niya sa parke kasama ng ibang mga bata. Sira-ulo talaga siya eh alam ko naman talagang ginagawa nya ‘yon! Ahahah!
Kahit puro kalokohan ang baliw na ‘yon... masaya akong malaki ang tiwala nya sa kin.
Nakangisi ako ng kunin ko ang calculator at sinubukan ko kung gumagana pa. Habang nakasandal ako sa swivel chair ni Prime ay pinindot-pindot ko ang calculator. Ayaw na gumana no’ng ibang numero at malabo na din ang screen nito. Ayaw na gumana ng 1,2,3,5,9 at 0... at tanging ang mga numerong 4,7 at 8... na lang ang maayos.
Hmn? Four… seven?
Halos katunog ito ng mga katagang naka-ukit sa mga laket ni Prime at Brahma.
Sandali nga, ang laket ni Prime ay totoong pagmamay-ari ni Vishnu, hindi ba? Si Lord Brahma, Si Lord Vishnu at si Lord Shiva ay sinasabing matatalik na magkakaibigan simula mga bata pa lamang sila. Nabanggit din sa akin na kakaiba ang mga pamamaraan ni Lord Shiva sa pagsasabi ng mga impormasyong mahahalaga kaya malamang... nasabi na rin talaga niya ang password ng kanyang secret file sa kanilang dalawa!
HINDI KAYA— ANG MGA LAKET!
…
Agad akong napatayo at pilit kong inalala kung saan inilagay ni Prime ang laket nya. Malamang ay nasa kanyang vault ito!
Agad kong binuksan ang kanyang kabinet at sa loob nito ay isang vault ang nakatago na hindi mahahalata ng sino man na hindi nakakaalam. Pati ang passcode ng vault ni Prime ay alam ko dahil labis niya akong pinagkakatiwalaan.
Gano’n ka din ba… Lord Shiva!? Ibinigay mo ang mga laket na ‘yon sa iyong mga kaibigan na labis mong pinagkakatiwalaan dahil nando’n ang password sa secret file mo, hindi ba!?
Sana… sana tama ako ng naiisip! Sana tama ako ng hinala!
Lord Shiva.
- Writer
