Chapter Forty
REBECCA
NAGISING na lang ako nang bumusina at umandar na ang bus.
Hindi ko alam kung ilang minuto akong nakatulog. Gano'n siguro talaga iyon.
Pagkatapos nating umiyak ay nakakatulog tayo dahil paraan iyon ng Diyos para pagpahingahin natin ang puso nating sawi.
Nauna na ang bus na sinakyan ko. Samantalang ang bus papuntang San Lorenzo ay hindi pa umuusad.
Kasabay ng pagtakbo ng saksakyan ay ang muling pagtakas ng luha ko mula sa aking mata.
Mahina ang hikbi ko habang nakayuko ako. Nahihiya kasi ako sa ibang pasahero dahil kanina pa ako iyak nang iyak.
Nanatiling mulat ang mga mata ko habang inaalala ang sandaling panahon na nakasama ko si Paeng sa aking bakasyon.
God knows how much I love him and now I'm hurting.
Niyakap ko ang sarili hindi dahil sa lamig ng gabi. Ni
