MARTHA
"Baka kaya ka hindi maalala ng isipan ko ay dahil sinaktan mo ng lubos ang puso ko noong panahon na naaalala kita. Baka mas gusto na lang ng isipan kong burahin ka kaya't ganito ako ngayon Martha. Hindi nga kaya?"
Parang dinurog ang puso ko sa aking mga narinig mula sa kanya. Tila ba biniyak ang puso kong sugatan na nga at wala pang ibang nararamdaman kundi ang magtampo sa tadhana dahil sa dinami-dami ng pwede niyang makalimutan ay ako pa mismo.
"Baka nga ganoon talaga tayo, dumadaan lang sa isipan at damdamin ng bawat isa." Tumangu-tango siya saka akmang tatayo nang bigla kong hawakan ang kamay niya.
"Hector, pilitin mo! Alalahanin mo! Mahal mo ako, diba? Gusto mong maging buo tayong muli ng anak mo, si Hercules."
"Hindi ko kayang maging buo tayo kung ni isang katiting na alaa
