The CEO's Temptation

Chapter 6

(DAVID)

NADATNAN ko si Onic na abala sa kusina pag-uwi ko ng condo. I can't help but watch her holding a large bowl and mixing something inside it. Nasa kitchen table ang ilang sangkap na ginagamit niya. I'm impressed. Sa edad niyang iyon, maraming alam si Onic sa kusina. Halata rin sa galaw niya na alam na alam ang ginagawa. Tantiyado ang mga kilos kaya parang sanay na sanay na.

Ilang segundo na akong nakatayo sa harap ng bar nang mag-angat siya ng tingin at mapansin ako.

"S-Sir David?" She looked surprised at first then she gave a not so happy smile. Halatang napilitan. Naistorbo ko ba siya? Wrong timing ba ang pag-uwi ko? But this is my house kaya kahit anong oras ay pwede akong umuwi.

"Umuwi ka pala? Hindi ko napansin," wika ni Onic at tuluyang huminto sa ginagawa. Nagpagpag siya ng mga kamay.

"Kararating ko lang." At imbes na iwan siya ay naupo pa ako sa stool sa harapan ng bar. Gusto ko siyang panoorin. And she can't say no to me because I own this house.

"Baking?" I asked the obvious.

Tumango siya at agad na nagpaliwanag. "Overripe na kasi ang ilang saging na binili ni Sir Bert. Naisip kong gawin na lang na banana bread. Kumakain ka naman siguro ng pastries?"

I shrugged. "Sure."

Ngumiti siya nang maliit. "Mabuti naman."

I smirked. Hindi talaga lang marunong mangupo ang batang ito. Well, good for me, hindi ko nararamdaman na mahigit isang dekada ang tanda ko sa kaniya. I only wonder why Mang Emman didn't teach her how to talk to elders. Kahit may lahi akong Pranses ay natutunan ko ang mangupo sa mga nakakatanda sa akin noong kabataan ko kapag nagsasalita ng Filipino. O talagang nawawala na ang paggamit ng 'po at opo' sa ilang kabataan ngayon? Perhaps. But at least, they won't lose respect to elderly people then it will be fine.

Itinuloy na ni Onic ang ginagawa. At para hindi siya masyadong mailang sa panonood ko, naisip kong tanungin siya tungkol sa naging buhay nila sa Marinduque pagkatapos nilang umalis sa Palawan. Bagaman narinig ko na ang ibang detalye kay Zaldy, gusto kong alamin kung anong klase ng pagpapalaki ang ginawa ni Mang Emman sa anak. O kung anong klaseng kabataan ba si Onic. Sa judgment ko ay mukhang mabait na bata naman ito at hindi sakit sa ulo ng mga magulang.

"Maganda naman ang naging trabaho ni Tatay Emman sa bakahan. Isa siya sa mga ginawang katiwala ng may-ari dahil masipag at maaasahan."

Hindi ako tutol sa sinabi niya. Pero napansin ko na medyo tipid sa pagbitiw ng detalye si Onic at ganoon din ang palagiang pagtawag niya ng Tatay Emman sa ama.

"Maliit lang ang bayan namin. Halos magkakakilala ang lahat ng tao. May ilan akong mga kaibigan na kilala rin ni Tatay Emman kaya nakakalabas ako at nakakagala sa ibang lugar kasama nila. Hindi mahigpit na magulang si Tatay Emman."

"I see. Ganiyan mo ba talaga tawagin si Mang Emman? Pwede naman sigurong 'tatay' na lang?"

Natigilan si Onic. Ilang sandali muna ang lumipas bago niya ako nasagot. "Hindi," aniya. "Tatay talaga ang tawag ko sa kaniya. Siguro dahil... ibang tao ang kausap ko kaya gano'n ko siya tukuyin. Para lang mas malinaw kung sinong pinag-uusapan natin."

Kunsabagay. Ibang tao naman talaga ako sa paningin ni Onic. Tumango ako at iniba ang mga tanong.

Nang matapos sa ginagawa ay iniwan ni Onic ang mesa at lumapit sa bar. At noon ko na lang napansin ang suot niya nang alisin niya ang apron. Natigilan ako.

Itim na lady sando at itim din na shorts na hanggang kalahati ng hita ang haba. Hindi ko napigilang bistahan ang kabuuan niya. She's showing parts of her skin. Maputi pala talaga ang anak ni Mang Emman. Makinis na parang ni isang butlig o balahibong-pusa ay wala kang masasalat. And despite her small breasts, Onic's body looks perfect. With her rounded hips and tiny waist, she's definitely sexier than I thought. I swallowed.

"Siya nga pala, Sir, nagluto ako ng pangtanghalian ko, pero kasya naman sa dalawa. Nag-lunch ka na ba?"

Hindi ako agad nakasagot. Parang may sumabit na kung ano sa lalamunan ko at kinailangan ko pang tumikhim. "N-no... not yet," sagot ko. Ang dahilan kung bakit ako biglang umuwi ay para talaga sabayan siyang kumain ng tanghalin. Nawala nga lang sa isip ko pagkakita ko sa kaniya kanina.

"Eksakto. Hindi pa rin ako kumakain. Gusto mo bang sumabay na?"

Something ordered me to glance at her chest once more. Hindi nga pinagpala sa dibdib, pero natural ang mga delikadong kurbada ng katawan ni Onic. Sa edad na dies y sais, hulmado na ito.

Itinaas ko ang tingin sa mukha niya at saka tumango. "Yeah. Sure. Sabay na tayo."

-----------------------------------------------------------------------------------------

(ONIC)

PALIHIM kong pinanood ang pagsubo ng pagkain ni Sir David. Hindi ko alam kung bakit bigla siyang umuwi galing opisina. Baka may kailangan siyang kunin o baka naman gusto lang i-check kung anong ginagawa ko, pero anuman ang rason ay mabuti na rin na narito siya. Parang itinaon talaga na umuwi siya sa mga sandaling pinag-iisipan ko kung anong sasabihin sa kaniya.

Una akong natapos sa pagkain. Sinigang na pork ribs ang niluto ko at mukhang nakapasa naman iyon sa panlasa ng CEO. Hindi lang ako sigurado kung nagustuhan niya talaga o ayaw lang niyang maka-offend.

"Sa anong school ka nga pala naka-enrol, Onic?"

Medyo nabigla ako sa tanong niya. "Sa Miramonte High School."

"Senior High, tama?"

Tumango ako. "G-ganon nga."

"After ng senior high, saan mo balak mag-aral ng college?"

Mabilis akong nag-isip. "Baka... sa community college sa lugar na lang namin. Pinag-iisipan ko pa."

"Senior high school ka na sa pasukan. Dapat decided ka na sa course na kukunin mo. At tungkol pala riyan, kakausapin ko ang uncle mo pagbalik niya. Baka pumayag siyang dito ka na mag-aral sa Manila."

Natigilan ako sandali. "I-imposible 'yan," iling ko. "Hindi kakayanin ni Tito Zaldy na gastusan ang college ko at dito pa sa Maynila?"

"I will support your studies. Kaya nga mag-uusap kami, hindi ba?"

Natahimik ako. Of course, pero imposible pa rin 'yon. Unang-una, wala akong balak na magtagal sa Maynila dahil nasa probinsiya ang kapatid ko at narito lang ako para sa kasunduan namin ni Tito Zaldy. Pangalawa, kapag nakialam si Sir David sa pag-aaral ko, pihadong malalaman niya ang totoo kong identity.

Kailangan ko na talagang kumilos para makaalis na sa poder ng CEO bago pa niya ako mabuko.

"Sir David, may itatanong sana ako sa'yo," lakas-loob na panimula ko.

Nag-angat siya ng mukha sa akin matapos punasan ng table napkin ang bibig. Tapos na rin siyang kumain.

"What is it?"

Pasimple akong lumunok. Hindi ko alam kung tama ang gagawin ko, pero bahala na. "Totoo bang may reward si Tatay Emman mula sa'yo na hindi niya tinanggap?"

Natigilan sandali ang lalake. "Who told you that? Si Mang Emman ba mismo?"

Tumango na lang ako kahit ang totoo ay si Tito Zaldy lang naman ang nagsabi. Dito ko narinig ang buong kwento ng kabayanihan noon ni Tatay Emman. Hindi mahilig magkwento ang tatay ko kung para sa ikapupuri ng sarili nito. Namatay siya na puno ng kababaang-loob.

"That's true. Pero gaya ng alam mo rin, hindi iyon tinanggap ni Mang Emman. Why do you ask?"

Iyon ang hinihintay kong tanong, pero bigla namang umurong ang tapang ko. "W-wala lang..."

Ngumiti si Sir David. "Let's say ikaw ang nasa sitwasyon ng ama mo, Onic. Tatanggapin mo ba ang reward na galing sa taong iniligtas mo?"

Parang nabuhayan ang puso ko sa tanong niya, pero sinupil ko ang aking sarili. Ayokong ma-misinterpret ni Sir David. At higit sa lahat, hindi ko sisirain ang imaheng iniwan ni Tatay Emman sa CEO.

Nagkibit ako ng balikat. "Baka hindi rin. Para kasi sa akin, hindi naman nababayaran ng kahit ano ang bagay na kusang-loob na ginawa o ibinigay. Pero... depende rin siguro sa sitwasyon."

"Really? Like what?" kunot-noong tanong ni Sir David na dahilan upang lalong magpawis ang leeg at mga palad ko.

Kinakabahan na ako, pero kailangan kong gumawa ng hakbang para matapos na ang lahat. Ayaw ko nang paabutin sa gustong mangyari ni Tito Zaldy. Hindi ko kayang ibandera ang pagkabab*e ko kay Sir David. May respeto ako sa sarili ko at lalo na sa alaala ni Tatay Emman. Siguro naman kapag naibigay ko na kay Tito Zaldy ang perang nakalaan noon bilang gantimpala kay Tatay Emman ay titigil na rin ito. Makakatanggi pa ba ito kung nasa harap na ang inaasam na reward?

Nagkibit ulit ako ng balikat bago sumagot. "Siguro kung kailangang-kailangan ng pamilya ko. Baka tanggapin ko alang-alang sa kanila."

Matagal na natahimik si Sir David bago ko nakita ang dahan-dahan niyang pagtango. Napakurap-kurap at napalunok naman ako. Pinagmasdan niya ako gamit ang malalim at abuhing mga mata. Halos mailang ako sa klase ng titig na ibinibigay niya kaya naman kahit gusto kong iparating sa pamamagitan ng tingin ang tungkol sa reward money ay napabawi ako ng mga mata.

"Pag-usapan natin ito pagbalik ng Tito Zaldy mo," wika ni Sir David na siyang tumapos sa pag-asa ko.

Hindi ako nakakibo at napatingin na lang ulit sa kaniya. Naghagilap ako ng isasagot, pero hindi talaga gumana ang utak ko.

Pagbalik pa ni Tito Zaldy? Paano 'yon?

"You know, Onic, your father almost gave his life to save me and that's something I shouldn't forget. Kaya kahit wala na siya, gusto ko pa ring gantihan ang kabutihan ni Mang Emman. I can give you the reward money, but I also have better plans for you."

Napaawang ang bibig ko. "A-anong plano?"

"We will talk about it next time," aniya at itinaas ang isang kamay sa balikat ko. Muntik na akong mapaigtad sa pagdampi ng mainit na palad niya sa balat ko. "Thank you for the lunch. I need to go back to the office. Tatawag ako mamaya kung maaga akong makakauwi."

Hindi na ako nakaimik nang tumayo si Sir David at iwan ako sa dining table. Sayang! Nandoon na sana. Nabanggit na niya na pwede niyang ibigay sa akin ang reward money ni Tatay Emman, pero may iba pa raw siyang plano. Paano na ito?