Tahimik akong umiinom sa hawak kong kopita habang nakatanaw ako sa madilim na langit. Walang buwan at tanging bituin lamang ang tanging tumatanglaw sa kadiliman ng mundo.
Napakatahimik din ng paligid, tanging ang panaka-nakang tunog ng kuliglig ang naririnig sa paligid.
Napakalungkot sa totoo lang, kasing lungkot ng nararamdaman ko ngayon. If only I can ease the pain, gagawin ko para hindi lang ako makaramdam ng ganito.
Ibinaba ko ang tangan kong kopita sa lamesa at inis na pinalis ang luha sa aking mga mata. How many times do I have to cry for her? Hindi ko na nga mabilang. Nakita pa nga niya akong ganito pero wala ring silbi dahil hindi siya nadala sa pag-iyak ko.
Nakakalungkot lang, bigo pa rin ako sa pag-ibig ko sa kanya hanggang ngayon. Mahal na mahal ko siya pero may mahal siyang
