Naging normal na sa akin ang nadadatnan kong mga bulaklak sa opisina araw-araw. Himalang hindi pa rin tumigil si Adam sa pagpapadala nito sa kabila nung huling pag-uusap namin. May dalawang buwan na rin naman iyon. Aaminin ko na kahit paano ay may naramdaman akong saya sa puso ko. Pero hindi sapat ito para muling bumigay ang puso kong nasaktan nang sobra-sobra.
Paminsan-minsan ay nakikita ko siyang nag-aabang sa lobby ng building pero hindi naman lumalapit sa akin. Nakatingin lang sa akin hanggang sa makasakay ako ng taxi or Grab car.
["Kailan ka uuwi rito, anak?"]
"Try ko next week, 'Nay. Bakit ho? May problema ba?"
["Wala naman. Nami-miss ka lang namin ng Tatay mo."]
Bago ako makasagot, ay narinig kong nagsalita si Tatay sa background.
["Hannah. Umuwi ka bukas dito. Pag-usapan nati
