Kinabukasan ay maaga kaming pumasok ni Elizabeth. Habang tinatahak ang hallway patungo sa silid ay hindi ko mapigilang hindi kabahan. Makikita kong muli si Andrius at hindi ko alam kung ano ang magiging reaksyon ko kapag nagkaharap kaming muli. Naaalala ko ang katangahang ginawa ko kahapon. Bakit ko ba naisipang umamin? Bakit ba kapag tinanong ako ay sumasagot agad ako?
Bakit ako matatakot? Umamin lang naman ako! Wala naman akong ginawang masama. Ugh, kahit anong kumbinse ko sa sarili ay hindi ako mapakalma.
“Okay ka lang ba?” nag-aalalang tanong ni Elizabeth. “Panay ang buntong-hininga mo riyan.”
“Oo. Ayos lang ako,” sagot ko at humugot ng malalim na hininga.
Natatanaw ko na ang pinto ng classroom namin at halos mabingi na ako sa malakas na kabog ng dibdib ko. Wala bang po
