It was still dark when I opened my eyes. There was only a streak of light passing through the car’s window, siguro nagmumula sa labas, hindi ko alam.
Kanina pa nakahinto ang sasakyan, kanina pa ako nagising mula sa nakakahilong amoy na pinaamoy sa akin kanina dahilan upang mawalan ako ng malay. I am now alone in the car. Hindi ko alam kung bakit naririto pa rin ako, na sa halip na kaladkarin papunta sa amo nila, hinahayaan lamang nila ako rito.
I continued staring at the dark ceiling of the car. The screen at the dashboard says it’s already 11 o’clock in the evening. Ganoon katagal na ang dumaang oras. At hindi ko alam kung bakit sa halip na magbalak tumakas ay nakahiga pa rin ako rito at walang ginagawa.
Maybe my body finally gave up and already knew that there’s nothing I can do anymo
