Hanggang sa natapos kaming mag-dinner ay hindi na nakabalik pa si Henry, kaya naman si Larco na lang ang nagmaneho ng kotse pauwe. Nasa backseat nakaupo ang triplets, at nasa front naman kaming dalawa ng kanilang ama.
“You look sad, Kierra baby, what's wrong?” Larco asked me. Dinala pa nito ang kamay ko sa kanyang labi at hinalikan.
“I'm not sad. Medyo inaantok na kasi ako, eh..” sagot ko at sinabayan pa ng paghikab. Parang nakakaramdam na nga ako ng antok kahit maaga pa naman.
“Sleep then, gisingin na lang kita kapag dumating na.” Marahan pa nitong hinaplos-haplos ang buhok ko.
“Hey, mag-fucos ka na nga lang sa pagmamaneho, baka mabangga pa tayo niyan, eh,” saway ko at mahinang pinalo ang kanyang kamay sa ulo ko.
“Okay, I'm sorry,” mahina nitong pagtawa na agad na binawi ang kamay at
