DANAYA
Ramdam ko kung paano parang pinipiga ang puso ko habang nakatingin kay JC. Ang bigat sa dibdib na makitang umiiyak siya sa harap ko na para bang nahihirapan rin siya katulad ko.
Sinubukan kong bumaba ng sasakyan, pero naka-lock ang pinto kaya hindi ako nakalabas.
“Please stop this,” nagpipigil ng emosyon na pakiusap ko kay JC.
Naluluha na rin ako, pero pilit na pinipigilan ko ang aking emosyon dahil ayaw kong makita niya na hanggang ngayon ay apektado pa rin ako kapag nakikita ko siya.
Hinawi ko ang kamay ni JC at nanghihinang sumandal ang likod at ulo sa upuan.
Nakakapagod ang ganitong sitwasyon, pero wala naman akong magawa para makalabas ng kotse ni JC. Nagsisisi tuloy ako kung bakit pumayag pa akong sumakay sa sasakyan niya at ihatid sa bahay.
Kung alam ko lang na ganito
