"Dalarie?” ani ng sobrang pamilyar na babae na kalalabas lang mula sa cubicle. Halos manigas ako sa aking kinatatayuan.
Ang akala ko ba ay iiwasan kong makipagtagpo sa mga mukha ng nakaraan na nakaaalam ng tunay kong pagkakakilanlan.
“Na-surprise ba kita?” muli pang anito nang mapansin ang lubhang pagkabigla ko na halos hindi ko pa maibuka ang aking mga bibig, which is not so me. I am used to handle pressure most of the time ngunit ngayon parang nakalimutan ko ang reputasiyon ko na iyon.
‘Umaayos ka Dalarie,’ tahimik na kumbinsi ko sa aking isipan. Humugot ako ng malalim na hininga at tsaka pilit na pinakalma ang mabilis na pagkabog ng aking puso sa nerbiyos… nerbiyos na baka mabisto ang tunay kong pagkakakilanlan ng mga taong minsan na naging parte ng aking buhay.
Tila ba
