NAPANGITI ako nang marinig ang masasayang huni ng mga ibon sa hardin. Bahagya akong tumingila ngunit agad ding nasilaw dahil sa haring araw. Ang mga damo ay basa pa dahil sa nagdaang ulan kaninang madaling araw. Inihinto ko ang wheelchair ng aking inaalagaan at nag-squat upang makita ang itsura niya. I smiled at her,
“Ayos na po ba rito, Ma’am Lenny?” malamyos kong tanong. I always admired her simpleness in terms of her face. Though hindi ko na naabutan ang paraan niya ng pagdadamit dahil pulos mga bestida na ang pinapasuot dito mula ng ma-bedridden ito, I still pictured her how she looks during her era.
Simple yet classy. Nginitian niya ako pabalik. Napakabait niya sa akin. Kailanman ay hindi niya ako pinakitaan ng sama ng ugali kahit paminsan- minsan ay namimilipit ito sa sakit. Matiis
