Nakitaan ko ng labis na pag-aalala si Nanay.
"Nay, huwag na po nating pag-usapan ang tungkol diyan. Matagal na pong tapos ang kwento naming dalawa. At kung nag-aalala po kayo sa akin, kaya ko po ito. Ako pa ba?" Mayanag kong sabi at kaagad na nagpaalam kay Nanay na iwanan siya sa sala dahil gusto ko ng magpahinga.
Itutulog ko na lang ang lungkot na nararamdaman ko at baka bukas mawawala na ang sakit.
Tumayo ako mula sa pagkakaupo ngunit bago pa man ako makaalis ay nahawakan na ako ni nanay sa aking pulsuhan.
Nalulungkot ang mga mata nito ng tingnan ako. Nahihirapan tuloy akong magkunwaring muli sa kaniya.
"Paano'ng hindi ako mag-aalala? Nanay mo ako Dahlia at responsibilidad kita. Ayaw kong nakikita kitang nalulungkot at naguguluhan. Ang tagal kong nawala sa buhay mo at hindi ko
