Nang makarating ako sa tapat bahay ay nagtataka akong lumapit sa pintuan dahil ito ay nakabukas na.
Wala naman akong inaasahang bisita at kakatawag lang sa akin ni Axel na nasa hospital pa siya.
Pero ang weird ng pakiramdam ko ngayon dahil kahit kitang-kita ng dalawa kong mga mata ngayon ang malaking awang ng pinto ay wala pa rin akong nararamdamang kaba kahit konti.
Pero hindi ako mamaaring maging kampanti. Kaya nagdahan-dahan ako sa aking paghakbang at mas lumapit pa patungo sa bukana ng pinto.
At habang nag-iisip sa kung sino man ang tao sa loob ay bigla na lang tumambol ang puso ko.
Sumagi sa isip ko si Kobie at hindi ko alam kung bakit bigla-bigla na lang lumilitaw ang mga alaala niya sa utak ko at lalo na ang maganda niyang mukha.
Hindi ko alam pero malakas ang pakiramdam
