Nakahinga ako ng maluwag nang makaalis na si Kobie.
Ngunit kinakabahan din para sa aking sarili.
Hindi na ako kumibo at umupo na lang sa tabi niya nang tingnan niya ang upuan matapos kong ihatid si Kobie sa labas.
Hinihintay talaga ako ni Tiyang Lala. Ni hindi man lang ito lumipat ng ibang pwesto.
Isang palatandaan na hindi nga ito umalis sa kinauupuan niya.
Hindi man niya sinabi sa akin na umupo ako sa tabi niya, pero naiintindihan ko ang mga tingin niya.
Isang malalim na hininga ang pinakawalan ni Tiyang Lala at puno ng pagkabigo.
Tumayo siya sa silya kung kailan nakaupo na ako at naglakad nang pabalik-balik sa sala patungo sa pintuan.
Nahihilo na nga ako habang tinitingnan siya. Wala lang akong lakas na loob para pa tigilin siya.
"Tiyang, may sasabihin po ba kayo sa ak
