MINT ACADEMY 5: CHAOS

CHAPTER 24: SURPRISE!

Nang maka-recovered kami sa mga internal injury na natamo namin sa white light ay kaagad na rin naman kaming pinabalik sa Academy. Nakatayo na kami ngayon sa isang malawak na lugar kung saan dating nakatayo ang Twelve Academy, feeling ko ayaw din tumuloy ng mga kaibigan ko ang pagpunta sa academy.

Ang daming tanong na nasa isip ko pero hindi ko magawang i-voice out. Gusto ko magreklamo at sabihing unfair pero hindi ko magawa, hindi ko magawa dahil hindi lang naman ako ang nahihirapan.

Narinig kong mapaklang tumawa si Yana, "Ano nang plano, Verdant? Are we just stay here and wait for the world to end?"

Nakita ko naman sa gilid ng mata ko si Kesia na tahimik lang na nakatingin sa kawalan, maybe she felt so much dahil dalawa ang ability na meron siya. Siguro hindi lang kalahati ang nawala sa pagkatao niya, kaya parang wala na siya sa sarili niya.

Lumapit ako kay Kesia at hinawakan ang kamay niya, "You okay?" tanong ko and she nods her head.

"Kakayanin," she said with a smile but she has this dead fish eye.

Walang kaemo-emosyon, yung tipong akala mo patay ang kaniyang mga mata. Even she smile and it reach her eyes, hindi ko pa rin nakikita ang emosyon sa mata niya.

"We have to continue, tatapusin natin ang laban na sinimulan natin," dinig naming sabi ni Henry. "We may lost our ability but we still have our own brain. The knowledge we have, walang makakanakaw nito, its ours," he encourage us.

Kahit hirap man sa sitwasyon namin at nag-aadjust pa sa pagkawala ng ability namin, we still have to move forward. We have to move forward in order to be happy, we shouldn let this hole in our heart ruin our happiness.

Naglakad na lang kami pabalik ng academy and I'm still holding Kesia's hand when she whispered to me when we passed the gate.

"I'm going to the cabin, please leave me alone for a while," she begged.

Ayoko man but still she wants to have time for herself. Alam ko namang iiyak lang siya doon but I can't do something about it. Iba iba ng paraan ang bawat tao sa paghandle ng emosyon nila. And Kesia, she always want to handle it alone so she couldn't bother anyone. Kahit na ilang beses ko nang sinabi sa kaniya na okay lang na iyakan niya ako, still, her hobby is to be alone.

Tumango na lang muna ako at bago sumagot sa kaniya, "Okay,"

"If they ask don't tell them," she said.

Nag-aalangan man ay tumango na lamang ako sa kaniya at hinayaan na lamang siya na umalis nang walang nakakaalam. Pagdating namin sa dorm ay kaagad kaming sinalubong ng classmates namin but we couldn't smile. Hindi namin alam kung bakit but we couldn't smile.

"Huh?" naiiyak kong sabi nang mapagtanto ko na hindi ako makangiti kahit na pilit.

"What the fck!" bulalas naman ni Henry at napaupo sa sahig habang sinsabunutan ang sarili.

Samantalang si Yana naman ay nakatulala lamang at patuloy na lumuluha, si Min ay nakasalampak sa lapag at umiiyak, si Kass ay yakap yakap ni Mark. Napahawak ako sa ulo ko nang subukan kong ngumiti.

"They... they didn't just only took our ability..." mahinang sambit ni Yana at tumayo naman si Henry para yakapin siya at mas lalo pang humagulgol sa iyak si Yana.

Hindi lang ang ability namin ang kinuha nila pati na rin ang kakayahan naming ngumiti at tumawa. They took it away from us!

"But still laughed earlier? How could this happened?" Nahihirapang tanong ni Kass as we all tried to rememeber.

We did laughed earlier. How? How?

Tumayo ako at tumakbo ako palabas ng dorm namin at narinig ko pa ang tawag ng mga kaklase namin sa pangalan ko but I didn't bother to look back. I ran as fast as I could para makapunta sa cabin na sinasabi ni Kesia and there, I saw Kesia talking to Miss Chiaka while her tears running down to her cheeks.

"How could they do this to us?" I heard Kesia said as her knee became weak and she sat on the ground.

"I'm sorry, hindi kaagad namin na-detect..." napatigil si Miss Chiaka sa pagsasalita nang makita niya ako at hindi ko kinakitaan ng gulat ang mukha niya. Para bang alam niya na nandito ako.

"Could you please explain it to me?" nahihirapang tanong ko.

Huminga naman ng malalim si Miss Chiaka at saka nagsalita, "Noong nasa Forbidden World kayo hindi pa namin iyon maramdaman, noong makalabas kayo doon ay naramdaman ko na may mali sa inyo. Sinundan ko kayo and here, I saw Kesia and I confirmed it. I'm sorry, wala ako o kahit na ang Reyna para sa inyo, wala kaming magagawa para maibalik ang kakayahan ninyong ngumiti at tumawa," malungkot niyang sambit sa akin.

Taas kilay man at wala mang emosyon akong nakatitig sa kawalan ay patuloy pa rin ang pagbagsak ng luha ko, bagsak na rin ang balikat ko dahil sa bigat ng nangyayari sa amin ngayon. Hindi ko na alam kung kakayanin ko pa ba ito.

Tumingin ako kay Kesia. Her fish dead eyes, she looks dead...

"I'm sorry again, I will go now," Miss Chiaka said and left.

Naglakad ako papunta sa lawa at doon ay nilublob ko ang aking paa at tumitig na lamang sa repleksyon ko sa tubig. Kung alam ko lang na ganito ang mangyayari e 'di sana hindi na ako pumasok sa eskwelahan na ito, kung alam ko lang e 'di sana hindi ako nasasaktan ng ganito. Tuwing pinipilit kong ngumiti, tuwing pinipilit kong tumawa sumasakit ang ulo ko kasabay ang parang pagsabog ng puso ko.

Feeling ko pinagbawalan akong maging masaya.

Tumingala ako at tumingin sa langit. Ang araw ay palubog na kaya medyo orange na ang langit at kahit na nakangiti ako lagi pag nakikita ko ang langit na ganito, ngayon hindi ko na magawa.

Jullius, I'm sorry. I couldn't smile again.

And a tear run down my cheeks once again.

Sabay kaming bumalik ni Kesia sa dorm at nang makapasok kami ay doon namin nakita na naroon silang lahat. Kalmado na rin sina Henry, Yana, Min, and Kass samantalang ang iba pa naman naming kaklase ay akala mo pinagsakluban ng langit at lupa.

"We're sorry," sambit ni Luis, ang isa sa matalik na kaibigan ni William.

"Luis, ilang beses ba nilang sinabi sa inyo na hindi ninyo kasalanan ang nangyari? Tingnan mo mukha ni Min at Yana, konti na lang mapupuno na ang dalawang iyan sa iyo," sambit naman ni William.

Narinig ko naman na bumuntong hininga si Kesia at saka sinabing, "Huwag niyo na sisihin ang sarili ninyo, it's our own negligence kaya nangyari ito. Also, Miss Chiaka talked to me. Unfortunately, there is no other chance to bring our ability to smile or to laugh again," she said without any emotion.

Kinagat ko ang ilalim na labi ko at pinigilan ko na lamang na umiyak. Maya maya pa ay biglang bumukas ang computer namin sa sala kaya naman bumundol na naman ang kaba sa dibdib namin. Lalo na nang makita namin ang pamilyar na mukha ng lalaki at babae sa computer.

"Easy, wala kaming ginagawa," natatawang sambit ng babae na nakakandong sa hita ng lalaki.

"Nagustuhan ny'o ba ang binigay naming surprise sa inyo?" nakangiting sambit naman ng lalaki.

"Thank us please, you don't have to smile at everyone anymore!" masayang sambit naman ng babae.

Napakumo na lamang ang kamao ko at feeling ko gustong gusto ko silang biyakin at pagpira-pirasuhin. I don't want to see their smile when we can't even smile.

"Enjoy your not-so-happy life, special verdant!"

After the woman said those words ay kaagad naman namatay ang computer at sa galit kusa na lamang gumalaw ang kamay ko at ibinato ang nahawakan kong vase at sumigaw ng malakas.

"Ayoko ng ganito," umiiyak kong sabi habang yakap yakap ko ang tuhod ko. "I'll kill them, I'll kill them!"