KABANATA 47:
NANATILI akong nakapikit kahit na dinig na dinig ko ang nagbubulungan sa aking tabi.
“Sigurado kang okay pa ‘yan? Baka dapat dalhin na sa hospital. Isang oras na siyang nahimatay!”
“Tumigil ka nga, Mayang! Ang ingay-ingay mo. Mamaya magising si beauty!”
“Utot mo, Carlos! Diyan ka na nga. Pakakainin ko muna si Lola.”
“Hmmm...” umungol ako. Unti-unti kong naramdaman ang acid sa aking lalamunan. Ngumiwi ako at inaantok pa ng bumangon.
“O! O! Bakit, beauty?!”
Dumulog agad sa akin iyong lalaki na nakita ko kanina. Bigla akong naduwal. Sa sobrang gulat ng lalaki ang bilis niyang tumalon pa-atras! Nanghina ako. Wala namang lumalabas. Laway na naman pero animo may humahatak sa tiyan ko palabas sa lalamuna.
