Kanina pa ako nakasunod ng tingin kay Carina na pa-iba-iba ang ginagawa. Nagtataka ako kung bakit hindi siya mapirmi simula pa lamang ng makarating ako rito.
“Cari… nahihilo na ako sa iyo,” pamumuna ko.
Nahinto siya sa ginagawa niya at bumaling muli doon sa isa pa niyang ginagawa. Pagod akong napa-buntong hininga at saka ipinikit nang mariin ang mga mata.
“Are you really okay, Cari or you need time to be alone?” tanong ko kahit pa naka-pikit pa rin ang aking mata.
Naramdaman kong natigilan siya dahil doon at pagkuway bumuntong hininga.
“Sorry… I am…” she is hesitating whether she will tell me or not and I just waited.
“I think I need to shout… Riva,” aniya na halos pabulong.
“Hmmm… then shout,” tugon ko, kasalukuyang binuksan ang mata upang tignan siya.
