Amanda’s POV Nakatitig lang ako sa mukha nito, kinakabisa kung nagbibiro lang ito sa naging suhestiyon. Pero wala akong makitang nagbibiro lamang ito sa sinabi. He suddenly brushed my tears off my eyes, making me stunned for a moment as if I was in a fairy tale or something. I can’t even believe that someone like him exists and is now before me. Hanggang sa mapababa ako ng tingin at mapahinga ng malalim. “L-Let me think about it— “You don’t have to. You mother’s life is at stake. You should prioritize it first before anything else. Let alone the other things, I’ll have someone to arrange it now.” Hindi ako nakaimik nang ibaba na nito ang kamay. Seryoso pa rin ang mukha nitong nakatingin lang saakin. “Why?” Halos pabulong nalang na saad ko. Para naman itong natigilan, tila nahinuha

