Hindi ko alam kung saan ako pupunta. Basta na lang akong pumara ng taxi pagkalabas ko ng condo. Hindi ko na napigilang umiyak nang malakas. Sobrang sakit na kasi ng dibdib ko. Madami pa sana akong gustong sabihin pero pinili ko na lang na huwag isatinig.
Para saan pa?
Hindi naman siya makikinig. Para saan na ibuhos ko ang nararamdaman ko kung sarado ang kaniyang isip.
Dalawang araw lang, pero ang dami ng nangyari. Sana kinausap niya man lang ako ng mahinahon. Para kaming walang pinagsamahan kung sigaw-sigawan niya ako kanina.
Hindi naman siya pinilit. Bakit pa kasi siya nagpunta pa doon at inanunsyo na papakasalan ako?
Mainit lang ang ulo ni ate. Syempre, ate ko siya, pinsan, kaibigan at sabi nga niya kargo niya ako dahil siya ang nagsama sa akin dito.
Pero puwede naman siyang
