CARL POV.
NAKATITIG lang ako sa kadiliman ng gabi. Isang buwan na ang lumipas ngunit hindi pa rin ako nakakalakad. Mabuti na lamang at hindi ako napuruhan. Ngayon parang gusto ko ng maniwala na masama akong damo. Dahil kahit maraming pagkakataon na nalagay ako sa bingit ng kamatayan ay heto at buhay pa rin ako.
“Alam mo, Pareng Raven, hindi ka masamang damo. Kagaya namin kaya nananatili tayong buhay dahil may purpose ang langit sa ating lahat.”
“At kailan ka pa naging manghuhula bakit alam mo ang laman ng isipan ko?”
“Laman ng isipan ay mismong lumabas sa bibig mo?”
“Ano, nasambit ko ba talaga iyon?” Sh*t! Ang buong akala ko ay nasa aking isipan lamang ang mga salitang yon. Talaga pa lang nagsasalita na akong mag-isa. Baka isipin ng mga kaibigan ko ay bumibigay na itong utak ko?
“Huw
